გასაოცარი პროფესია ავირჩიე. ერთ დღეს სად ვარ, მეორე დღეს _ სად. ამას წინასწარ ვერასდროს ვსაზღვრავ. გუშინ "რედისონში" ერთ–ერთმა მსხვილმა ტექნოლოგიურმა კომპანიამ ქალებს 8 მარტი განსაკუთრებულად მიულოცა და დიდი და "დასტოინნი" პრეზენტაციაც გამართა. პრეზენტაცია რაღაც ახალ ეკო–პროდუქტს შეეხებოდა (კსტაწი, ეგ სტატია დასაწერი მაქვს, რა კარგ დროს გამახსენდა!), რომელსაც ქართველი დიასახლისების გაუსაძლისი ყოფა უნდა შეემსუბუქებინა და ეკოლოგიურ პრობლემებთან ერთად, ქალების პრობლემებიც უნდა გადაეჭრა. ვინღა არ შეიკრიბა ამ პრეზენტაციაზე! მით უმეტეს, რომ ამ კომპანიამ 80 ყველაზე წარმატებული ქალის დაჯილდოება განიზრახა. ნუ, გლამურული რაღაცა სანახაობა!
ეს ქალი ამბობს, რომ როცა ქმარი ეჩხუბება, რატომღაც
ჰგონია, რომ ეს მისი ოსური წარმომავლობის გამო ხდება.
კაბები, მაღალი ქუსლები, ძვირფასი სუნამოები, კილომეტრიანი ფურშეტი, შამპანურის ბოკლები (სადაც გაურკვეველი სითხე ესხა, მე ფორთოხლის წვენი მეგონა და ნახევარი ჭიქა რომ დავცალე, მივხვდი რომ ვთვრებოდი), იქ საჩუქრები, წამყვანად შარმიანი და უზადო ლევან ხურცია... ნუ მოკლედ პეროების ფრიალი! (ეს ჰონორარი რას არ გაგაკეთებინებს უხელფასო სტუდენტს!)
ჰოდა, გაირკვა, რომ 8 მარტი მარტო 80 ქალს მიულოცეს. ნუ, ჰა–ჰა, მაქსიმუმ კიდე 80–ს, სულ 160–ს. საქართველოში 160–ზე გაცილებით მეტი ქალი ცხოვრობს. 8 მარტს ჯიპელები ერგნეთისკენ წავედით და გზად სოფლებში გავნაწილდით. სოფელ შინდისში ვნახეთ ქალები, რომლებიც სოფლის გაუსაძლის პირობებში ცდილობენ, ხალისი შეინარჩუნონ და ქალთა საერთაშორისო დღის აღნიშვნას ერთად ცდილობენ; დღისით ყველა მუშაობს, ხელები გაშავებული და გაუხეშებული აქვთ, ზამთრობით ოჯახებთან ერთად ერთ ოთახში ცხოვრობენ, სადაც ერთი ღუმელი უდგათ; აცვიათ ძველი, უხეში და ფერდაკარგული ფეხსაცმელები და იმ გლამურული პრეზენტაციების შესახებ, რომელსაც გუშინ მე დავესწარი, მხოლოდ პატარა ჯადოსნური ყუთების მეშვეობით იგებენ, რომელსაც ის მსხვილი ტექნოლოგიური კომპანიები უშვებენ. რომლებიც თავის მხრივ, მხოლოდ 80 გამორჩეულ ქალბატონს აჯილდოებს ყოველწლიურად, გაურკვეველია რისთვის. ალბათ მაღალი ქუსლებისთვის, მოვლილი ხელებისთვის, სურნელოვანი კანისთვის... მიუხედავად იმისა, რომ არც ძვირფასი სამკაულები ჰქონიათ ოდესმე და არც _ ფრანგული სუნამოები, ეს შინდისელი ქალები მოუთმენლად ელიან საღამოს, როცა იმ დღის რუტინულ სამუშაოს მოითავებენ, რომ მერე ერთად აღნიშნონ 8 მარტი ყველანაირი მომხიბვლელი წამყვანის, საჩუქრების, ქუსლებისა და ფურშეტის გარეშე.
ნახეთ, რა ლამაზია ეს ბავშვი:)
8 მარტი ქალთა საერთაშორისო დღეა. გასაგებია ეს ვარდები (ჩემმა ერთ–ერთმა ფრენდმა დაწერა ფეისბუქზე, რომელიც დანახვისთანავე მომეწონა), მაგრამ who cares for rights? ვინ ზრუნავს ქალების უთანასწორო შრომაზე, მათ უფლებებზე, მათ ჯანმრთელობაზე და ბედნიერებაზე, არჩევანის თავისუფლებაზე? ვინ კითხავს კონფლიქტის ზონაში მცხოვრებ ქალებს?
ბოლოსდაბოლოს ზამთარიც გავიდა. დაკვირვებული ვარ, ყოველი წლის თებერვალში ყოველთვის რაღაც ცუდი ხდება. წელს, მაგალითად, მთელი თვე უფულო, უმუშევარი და უსაქმური ვიყავი. შარშან _ ჩუტყვავილით და ა.შ. მოკლედ, გამოფიტვის და ყველანაირი დარტყმების თვეა.
აი ბატონო, მარტი! პირველივე დღეს ჯერ ერთი ვაკანსიიდან დამირეკეს, მერე, მეორედან მომწერეს. ადენაუერის ფონდიც გაცოცხლდა, 15–სთვის სტიპენდია ჩამომივა! (უჰჰ, გული მინათდება ხოლმე, როცა ადენაუერის ფონდი მახსენდება, რომ არსებობს:D).
ჰოდა, ამ ორი შანსიდან ერთი ძალიან მინდა რომ გამოვიდეს, მეორე კი, იმ შემთხვევაში, თუ პირველი არ გამოვიდა. რა არის? ჯერჯერობით არ ვიტყვი, არ დავითარსო, ვა! :O
can you hear the smell of the leafs?
მთავარი ისაა, რომ ამდენი წვიმის მიუხედავად ჩემს ტვინში ჩიტებმა უკვე დაიწყეს ჭიკჭიკი, ჭრიჭინებმა ჭრიჭინი და ბაყაყებმა? მმ, არაა, ბაყაყი მე ერთი ვიცი მარტო საყვარელი, ისიც პრინცი. ისიც, თუ კოცნა გავრისკე. ბრრრ, ბაყაყის კოცნა, მიდი და გარისკე. :|
ვხუმრობ, უკვე 22 წლის ვარ, რაღა დროს ბაყაყია. ჩემი უკანასკნელი შანსი, რამდენიმე წლის წინ ზაფხულში შემოაკვდა ჩემი ბიძაშვილის ცოლს შემთხვევით. :))) ტუალეტის კარებში მოაყოლა. აფსუს, რა სამეფო გვირგვინი გავმაზე.
ბუკიას ბაღში რომ ხეები მწვანდება, საირმეზე ორი თუ სამი ცალი ნუში ყვავდება და მეტროს ჩასასვლელთან მინდვრის ყვავილებს დააწყობენ ხოლმე გასაყიდად, ეს იმის უეჭველი მანიშნებელია, რომ გაზაფხული მოვიდა.
ჰოოდა, ნელი ფურტადოსავით, I'm like a bird, go ahead spring. ვზივარ და მახსენდება აუცილებლად გასაკეთებელი საქმეების სიაც, რომელიც წელს უნდა გამეკეთებინა. მათ შორის ის იყო, რომ უფრო კეთილი და კარგი გავმხდარიყავი. რამე ცვლილებას ატყობთ? :S კიდევ, ვარჯიში უნდა დამეწყო... მაგრამ ჯერ ამინდი არ გამოსულა წესიერად, ფიტნეს–კლუბის აბონიმენტის ფულს დედაჩემს ნამდვილად ვერ და არ ვთხოვ (პრინციპის ამბავია, აუცილებლობის და ფუფუნების ამბავში). მოკლედ, ბევრი რამეა სამსახურზე დამოკიდებული.
აი, ეს ჩიტები მყავს ტვინში:))))
არ გეჩვენებათ ისე, რომ ძალიან ბევრს ვწუწუნებ სამსახურზე?? მგონი, enough! ბოლოსდაბოლოს, გაზაფხული მოვიდა და ტვინში ჩიტები თბილი ქვეყნებიდან დაბრუნდნენ! :ჭიკჭიკ:
გასაოცარი პროფესია ავირჩიე. ერთ დღეს სად ვარ, მეორე დღეს _ სად. ამას წინასწარ ვერასდროს ვსაზღვრავ. გუშინ "რედისონში" ერთ–ერთმა მსხვილმა ტექნოლოგიურმა კომპანიამ ქალებს 8 მარტი განსაკუთრებულად მიულოცა და დიდი და "დასტოინნი" პრეზენტაციაც გამართა. პრეზენტაცია რაღაც ახალ ეკო–პროდუქტს შეეხებოდა (კსტაწი, ეგ სტატია დასაწერი მაქვს, რა კარგ დროს გამახსენდა!), რომელსაც ქართველი დიასახლისების გაუსაძლისი ყოფა უნდა შეემსუბუქებინა და ეკოლოგიურ პრობლემებთან ერთად, ქალების პრობლემებიც უნდა გადაეჭრა. ვინღა არ შეიკრიბა ამ პრეზენტაციაზე! მით უმეტეს, რომ ამ კომპანიამ 80 ყველაზე წარმატებული ქალის დაჯილდოება განიზრახა. ნუ, გლამურული რაღაცა სანახაობა!
ჰოდა, გაირკვა, რომ 8 მარტი მარტო 80 ქალს მიულოცეს. ნუ, ჰა–ჰა, მაქსიმუმ კიდე 80–ს, სულ 160–ს. საქართველოში 160–ზე გაცილებით მეტი ქალი ცხოვრობს. 8 მარტს ჯიპელები ერგნეთისკენ წავედით და გზად სოფლებში გავნაწილდით. სოფელ შინდისში ვნახეთ ქალები, რომლებიც სოფლის გაუსაძლის პირობებში ცდილობენ, ხალისი შეინარჩუნონ და ქალთა საერთაშორისო დღის აღნიშვნას ერთად ცდილობენ; დღისით ყველა მუშაობს, ხელები გაშავებული და გაუხეშებული აქვთ, ზამთრობით ოჯახებთან ერთად ერთ ოთახში ცხოვრობენ, სადაც ერთი ღუმელი უდგათ; აცვიათ ძველი, უხეში და ფერდაკარგული ფეხსაცმელები და იმ გლამურული პრეზენტაციების შესახებ, რომელსაც გუშინ მე დავესწარი, მხოლოდ პატარა ჯადოსნური ყუთების მეშვეობით იგებენ, რომელსაც ის მსხვილი ტექნოლოგიური კომპანიები უშვებენ. რომლებიც თავის მხრივ, მხოლოდ 80 გამორჩეულ ქალბატონს აჯილდოებს ყოველწლიურად, გაურკვეველია რისთვის. ალბათ მაღალი ქუსლებისთვის, მოვლილი ხელებისთვის, სურნელოვანი კანისთვის... მიუხედავად იმისა, რომ არც ძვირფასი სამკაულები ჰქონიათ ოდესმე და არც _ ფრანგული სუნამოები, ეს შინდისელი ქალები მოუთმენლად ელიან საღამოს, როცა იმ დღის რუტინულ სამუშაოს მოითავებენ, რომ მერე ერთად აღნიშნონ 8 მარტი ყველანაირი მომხიბვლელი წამყვანის, საჩუქრების, ქუსლებისა და ფურშეტის გარეშე. 
