თუმცა ამის პარალელურად აღმოჩენები საერთოდ არ შემცირებულა. შარშანდლიდან მოყოლებული, რაც შემდეგი ერთი წლის მანძილზე აღმოვაჩინე, მაგალითად ისაა, რომ
2. სასეირნოდ ბავშვს დაყავხარ და არა პირიქით - და ამიტომაც ვერაფრით ვერ ვხვდები, ჰოლივუდის ფილმებში როგორ დასეირნობენ დედები პარკებში მშვიდად და ეს ბავშვები თავიანთი ნებით გვერდზე როგორ მოჰყვებიან ისე, რომ აქეთ-იქით არ აცეცებენ თვალებს. რამდენჯერაც გოგოებმა შვილებთან ერთად გადავწყვიტეთ გასეირნება, იმდენჯერ სიტყვაც კი ვერ ვუთხარით ერთმანეთს დღის განმავლობაში. ყველა ჩვენ-ჩვენს მხეცებს დავდევდით კუდში.
3. ნივთები ქრებიან უკვალოდ და ერთ დღესაც, როცა საბოლოოდ გადაიწურავ იმედს, რომ სულ ახალი ხელის კრემი დაიკარგა და მორჩა, ღამე, სათამაშოების მილაგებისას, უცებ აღმოაჩენ მთელ ბუდეს, სამალავს, სადაც სხვა კარგა ხნის დაკარგული ნივთებია თავმოყრილი. ასეთი სამალავი შეიძლება იყოს დივანის უკან დარჩენილი ღრიჭო, კომპიუტერის მაგიდის ქვედა უჯრა, ან სულაც სავარძლის ერთ-ერთი სახელურის ქვეშ ჩუმად გამორღვეული ნაჭერი, რომელიც დიდ ჯიბედ ქცეულა და რამდენიმე კუბიკი, ერთი მანქანა, პატარა მანათობელი ბურთი, ერთი ცალი გამხმარი ლიმონი (ეს რაღატომ?!) და შენი ხელის კრემი ერთად განისვენებენ!
4. სიურპრიზები ჩანთაში - სამსახურში მისულს ხშირად აღმომიჩენია, რომ, ჩანთაში საფულესთან, ბლოკნოტთან და სხვა ნივთებთან ერთად, ლაზარეს პატარა სალათისფერი მანქანაც მიდევს რატომღაც!
5. ნივთები მიიწევენ ზევით, ზევით - მე არ ვიცი, კიდევ რამდენ ხანს შეიძლება ამ ნივთების ზევით აწყობა, ან რით ვეღარ გამოილია ადგილი კარადების და თაროების თავებზე. მაგრამ, როცა იატაკზე ერთმეტრიანი პატარა ურჩხული დარბის და შიშის ზარს სცემს პატარა მაკრატლებს, წიგნებს, პულტებს, კოვზებს, ჭიქებს და სხვა ბასრ და ადვილად გასატეხ/დასაფხრეწ ნივთებს, აბა სხვა რა უნდა ქნა?!
6. ძირსნაყარი არაფერი ჭამო - ერთხელ, ორჯერ, სამჯერ, ათჯერ დავარდნილი მატყუარა ან სხვა ნივთი გავრეცხე პატიოსნად, დავმდუღრე და ისე მივეცი, მაგრამ მეასეჯერ რომ შვრება იმავეს, ბოლოსდაბოლოს იწყებ ფილოსოფიურად აზროვნებას: "ნუთუ, ნამდვილად ავნებს პატარა, სათნო ბაქტერია ამხელა ბავშვს? საერთოდაც, რას ვერჩი ამ ბაქტერიებს, იქნებ მათაც უნდათ სიცოცხლე? ვინ ვარ მე, რომ გადავწყვიტო, იცხოვრონ თუ არა ბაქტერიებმა, ისინიც ხომ ღმერთის შექმნილები არიან!"
საბოლოოდ კი ერთ მარტივ კითხვას ვუსვამ ხოლმე ჩემს თავს, სანამ ლაზარეს რამეს ავუკრძალავ: "რატომ ვეუბნები არა-ს, იმიტომ რომ მართლა საშიშია მისთვის, თუ იმიტომ რომ მე მეზარება მერე დალაგება ან ხელების დაბანა?" ჯერჯერობით მეორე პასუხი ლიდერობს ხოლმე და ამიტომაც ჩემს შვილს სრულად დაბანილ-დასუფთავებულს მხოლოდ საღამოს, ძილისწინ თუ ნახავს ვინმე. :)
7. ის ხალხი კიდევ არსებობს, რომლებსაც ჯერაც არ მობეზრებიათ იმის გამეორება, თუ რატომ წავლეკე ნიუსფიდი ჩემი და ჩემი შვილის ამბებით და ფოტოებით - და რომელზეც პასუხი ისევ იგივე მაქვს:
"და, საერთოდაც, ამ ყველაფერს უფრო პრაგმატული ახსნაც აქვს: დღეს, მაგალითად, მიხაი ზიჩის აქამდე უცნობი ალბომი დავაშეარე, რომელიც ეროტიკული ხასიათის გრაფიკული ნამუშევრების სერიაა. სასწაული ნახატებია, ამაღელვებელი, ემოციური, თან მე-19 საუკუნის. უკვე ერთი საათია, რაც მიდევს და ჯერ მხოლოდ 12 "ლაიქი" აქვს. როცა ჩემი შვილის ერთი ფოტოს დაშეარების შემთხვევაში 9 ლაიქი მარტო 1 წამში გროვდება. ხოდა, გამარჯობა, ცდუნება დიდია-თქო, რომ ვამბობ, არა გჯერათ. ("იიი, რა კაი გოგო იყო, საინტერესო, ინტელექტუალურ რამეებს აშეარებდა, ახლა მარტო ბავშვის ფოტოებს აშეარებს..." - ტაში, დამილაიქეთ და ისევ იმას დავაშეარებ :D )"8. სახლი აღარასდროსაა ისე იდეალურად დალაგებული როგორც ადრე იყო. და საერთოდაც, როგორია დალაგებული სახლი? რა ქმნის მყუდროებას? სწორია, ბედნიერება და მხიარულება. ხოდა უწესრიგოდ დაყრილ კუბიკებზე ვერ მოვიშლი ნერვებს ნამდვილად.
