"მოიცა, კაცო, შენ დევნილი ხარ?"

მე მგონი არასოდეს დამიწერია ჩემს საქმიანობაზე. კი, იმას ყოველთვის ვამბობდი, როგორ ძალიან მიყვარს ჟურნალისტობა, როგორ მგონია, რომ ეს ყველაზე მნიშვნელოვანი საქმეა დედამიწაზე და როგორ მიყვარს ის სამსახურები, სადაც კი ოდესმე მიმუშავია, მაგრამ კონკრეტული პროექტები არასოდეს გამომიყვია.

წინასაახალწლო პოსტი

ახალ წელს პირველ რიგში მანდარინების სუნით ვგრძნობ. წარმოიდგინე, მიდიხარ ქუჩაში, ცა მოჟამულია, ხელები ჯიბეებში, ყურებში ნაუშნიკები, ძირს იყურები, სადმე ტალახში რომ არ ჩახტე შემთხვევით და უცებ, სახეში რაღაც ნარინჯისფრად განათებს - ახედავ, სურნელი გცემს, მანდარინებია - მოხუცი ბებო გაჩეჩებს. რა თქმა უნდა, ვყიდულობ! (მართალია მერე სულ მავიწყდება ჭამა, სანამ დედა არ გამომილაგებს, გამიფრცქვნის და ცხვირწინ არ დამიდებს, მაგრამ მაინც).