დე...

როცა დედაჩემი რამეს მიკრძალავს ხოლმე და რატომ აზრზე ვერ მოვდივარ, სულ ვფიქრობ, რომ ამას ჩემს შვილს არასოდეს დავუშლი. არადა, კაცმა არ იცის მე როგორი დედა ვიქნები. კაცმა კი არა, საერთოდ ვერ წარმომიდგენია, შვილთან როგორი ურთიერთობა უნდა მქონდეს, რომ მეც ისე ვუყვარდე, როგორც მე მიყვარს დედაჩემი. ასე მგონია, პირველივე წინააღმდეგობისას, დავიბნევი და ან ძალიან შევზღუდავ ჩემს შვილს, ან პირიქით საერთოდ არ გავაკონტროლებ და ორივე შემთხვევაში უაზრო შვილი გამომივა.. :S რაებს ვბოდავ არა?

ძაან ძნელია დედობა. კაცმა არ იცის, ეხლა რატომ ვფიქრობ ამაზე, დედაჩემი მეუბნება, გაიზრდები მაგას და მერე გამიხსენებო, ხოდა მეც ეხლავე ვუფიქრდები, რაღა გაზრდას და ეგეთ აბსტრაქტულ რამეებს ვუცადო _ ეხლა დიდი ტაბლეტი მაქვს გაჩხერილი ყელში და რამდენი ნერწყვი ჩავყლაპე და წყალი მივაყოლე, მაინც არ ჩადის. შეიძლება კაი ხანია ჩასულია, მაგრამ ეგეთი განცდა მაქვს. ნებისმიერ წუთას შემიძლია დედას დავუძახო და ვუთხრა რაც მჭირს, დედა რას მეტყვის ისეთს, არაფერს, მაქსიმუმ მითხრას, წყალი მიაყოლეო და მომიტანოს წყალი, მაგრამ ეგაა საქმე, რომ დედაჩემი რომ მიშველის უფრო მაგარია, თორემ მეც ვიცი რა უნდა გავაკეთო. შეიძლება იმის ბრალია, რომ ნაკლებად დამოუკიდებელი ვარ, შეიძლება ეგ არაფერ შუაშია და უბრალოდ ჩემი უაზრობის გამო მელანდება ყველგან დამოკიდებულება თუ დამოუკიდებლობა. არ ვიცი. დედობა კი მართლა ძნელია. ძნელია შვილს ენდო, მაშინ, როცა მისთვის კარგი გინდა და გგონია, რომ არასწორად იქცევა. პრინციპში ისიც იცი, რომ შენი შვილი დიდია და ისეთს აღარაფერს დააშავებს, გამოსწორება რომ არ შეიძლებოდეს, მაგრამ მაინც, ნერვიულობ რა.

ხანდახან დედაჩემს რომ ვეუბნები, დე რა ლამაზი ხარ მეთქი, მეჩხუბება, ეგრე ნუ მეუბნებიო. არადა მართლა მგონია რომ ლამაზია. დედა მეუბნება რომ მე უფრო ლამაზი ვარ და ეგ უხარია. ნეტა მეც თუ გამიხარდება, ჩემი შვილი ჩემზე ლამაზი რომ იქნება. ან რატომ არ უნდა გამიხარდეს პრინციპში. ან ისეთი ლამაზი რა ვარ, ჩემზე ლამაზი რომ ვერ წარმოვიდგინო.

მე მგონი ისევ სიცხემ ამიწია, სისულელეებს ვწერ უკვე.

ანდა იმ აბსტრაქტულმა გაზრდამაც მომიწია ბოლოსდაბოლოს და იმ სიძნელეებზე დავფიქრდი, დედაჩემი რომ მეუბნება ხოლმე, გაიზრდები და მიხვდებიო.