ის ფილმი გამახსენდა,
"როგორ დავკარგოთ ბიჭი 10 დღეში". ოღონდ ჩემს შემთხვევაში ბიჭის მაგივრად,
სამსახური რომ ჩაჯდეს. ასე მგონია, სამსახურის დაკარგვა-მოძებნაში
მასტერ-კლასს ჩავატარებ. 24 წლის ასაკში ეს უკვე მე-
13 კომპანიაა, სადაც ვმუშაობ. სამსახურის დაკარგვა პირველად
ტრაგედია იყო, მეორედ -
გაოცება, მესამედ - მხოლოდ
ღადაობის მორიგი თემა. ახლა კიდევ ბევრს ვერაფერს ვფიქრობ, მივეჩვიე და იმიტომ.
