honey september

სექტემბერი თაფლისფერია. როცა მზის სხივებს ჩრდილში აღარ ემალები და გსიამოვნებს. ნაირ-ნაირი ჟაკეტის და ფერად-ფერადი შარფების დრო დგება და დიდი ჭიქით ლიმნიან ჩაისაც სხვა გემო აქვს.

ზაფხულიც გავიდა. ადრე მთელი ზაფხულის განმავლობაში 10-მდე წიგნს მაინც ვკითხულობდი, წელს არც ერთი ფურცელი არ გადამიშლია. ეტყობა საშინლად დავიღალე, ან წიგნის სიყვარულმა გადამიარა, ან რა ვიცი. როგორც წესი სექტემბრისთვის ახალი ძალებით ვივსები ხოლმე, რომელიც იქითა მაისამდე მყოფნის, მაგრამ წელს არა. ამაზე კონკრეტულად რამ იმოქმედა, არ ვიცი. ალბათ ცოტ-ცოტა ყველამ და ყველაფერმა. სულ იმის მეშინია ხოლმე, რომ ჩემს უბედურებებში სხვები არ დავადანაშაულო, როგორც წესი ჩემს ყველა ნაბიჯს ვიხსენებ და ვაანალიზებ, რომ მივხვდე, მე რა დავაშავე. თუმცა ამას აღარ აქვს მნიშვნელობა. კიდევ ერთი რამ, რაც წელს ვისწავლე, ისაა, რომ არ მოთხოვო ადამიანებს ბევრი. ბევრი კი არა, სამსახურის და საქმის გარეთ არაფერიც არ მოითხოვო. იმიტომ რომ არავის შეუძლია იმის მოცემა, რაც გინდა. ეს არაა ან ცუდი, ან კარგი. ეს უბრალოდ ფაქტია, ასეთი ვარ მეც. კიდევ ის ვისწავლე, რომ ადამიანებთან ზედაპირული უნდა ვიყო. არ აქვს მნიშვნელობა ვისთან. ზოგადად სუყველა ერთმანეთთან ზედაპირულად ურთიერთობს. რამდენი ხანია ამას ვაკვირდები. მე-9 კლასის მერე და ასეა. ამ ზაფხულს სულ ცოტა დამოუკიდებლობაც ვისწავლე. პრობლემების დამოუკიდებლად გადაჭრაც და კუთვნილი დასვენების დამოუკიდებლად გატარებაც. თუმცა ვერ ვისწავლე წინააღმდეგობის გაწევა. ეს ალბათ მომავალი წლისთვის გადაიდო. ვისწავლე ავტოსტოპერობა. პირველად რომ ტრასაზე დავდექით, სუყველას გვიტყდებოდა ხელის აწევა. ახლა კი ვერაფერი შეედრება იმ სიხარულს, როცა მანქანა ჩერდება, თან საკმაოდ ტევადი. (თუმცა ამას არ აქვს დიდი მნიშვნელობა, კორსაშიც გადასარევად ჩაეტევი).

აქ მარტო ვარ და ჩემ ირგვლივ საოცარი სიჩუმეა. ლექტორებიც და სტუდენტებიც წავიდნენ. ერთი ჭიქა რძიანი ყავა და ფუნთუშა დახატავდა ამ სიტუაციას.

ირაკლი ჩარკვიანი და ქვიშხეთი–თბილისის გზა

საერთოდ პოსტების თემები ერთი მეორის მიყოლებით მომდის ხოლმე თავში. მაგრამ ვერასოდეს ვფიქრობ როგორ დავიწყო. სამოტივაციო წერილებზეც ეგრე მჭირს. მოკლედ, როგორც მეწერინება ისე დავიწყებ, მაინც ჩემი ბლოგია, რასაც მინდა იმას დავწერ.

სიმართლე რომ ვაღიარო, (და ალბათ ბევრი აღიარებს) ბავშვობაში მაგარი პაპსა ვიყავი. ვუსმენდი ბრიტნი სპირსს, სფაის გერლზს, ბექსტრიტ ბოიზს და ა.შ. მამაჩემმა მე–13 თუ მე–14 დაბადების დღეზე დიდი და ლამაზი მუსიკალური ცენტრი მაჩუქა, დისკიანი. მე კიდე ამ მაგარ ცენტრზე ასეთ პაპსებს ვუსმენდი. ჰოდა, საწყალ კაცს გული უჩუყდებოდა ჩემს შემხედვარე. მომიტანა deep purple-ს დისკი, the best–ი იყო მგონი. მე კიდე სიცილადაც არ მეყო, მეოცე საუკუნის "ჟღარუნი". და სანამ ამ "ჟღარუნს" ჩემი მოსმენის ღირსად ჩავთვლიდი, იქამდე ირაკლი ჩარკვიანის გადაწერილი კასეტა ჩამივარდა ხელში. ჩემმა დაქალმა მოიტანა. ისიც პაპსა იყო, და იმ პერიოდში ვეცნობოდით "ანდერგრაუნდს". :D ორღანი 78 იყო, სექსი, ზანგო და მე გადმოვცურავ ზღვას. ხოდა მოგვეწონა.

ჰოდა იმის მერე ცოტ–ცოტას მაგრამ ჩარკვიანს სულ ვუსმენდით. თან მაშინ უბანში დაგვცინოდნენ, რეებს უსმენთ, ა.შ. ხოდა მერე, მაგ ამბიდან ერთ წლის მერე მე და ბიძაჩემი მოვდიოდით ქვიშხეთიდან. დილა იყო, ბიძაჩემს რაღაც დანჯღრეული და შელოცვით აღდგენილი მანქანა ჰყავდა. წინა სიდენიის შუშას რო ჩამოუწევდი, მერე ხელი უნდა მოგეკიდა შუშაზე და ისე აგეწია უკან. ხოდა ჩამოწეული კი არა და ჩამოვარდნილია ეს შუშა და გვიბერავს კარგად. ხაშურში გაგვიჩერდა მანქანა თან. ერთი საათი ვეწვალეთ, ვეწვალეთ, ძლივს გავაკეთეთ. ხოდა ამ დაბოღმილზე და დაღლილზე ჩართო რაღაც კასეტა. გადაწერილი კასეტა იყო რაღაც, აღარც ის იკითხებოდა რა იყო ზედ ჩაწერილი ოდესღაც. ხოდა გაიჩითა ირაკლი ჩარკვიანის "სულს". აუუუ როგორ გაასწორა...

"მივქროდით" ამ ჩვენი დანჯღრეული მანქანით ტრასაზე, ჩარკვიანს ვუსმენდით, ზაფხული იყო და კახას (ბიძაჩემის ანუ) ძველი რეიბანები მეკეთა. თავი 70იანების ჰიპი მეგონა, როგორც მინიმუმ! :D კახა თავის სტუდენტობის ამბებს მიყვებოდა, როგორ სწავლობდა თეატრალურში და ჯინსებზე რა ამბავი იყო მაშინ :D

ჰოდა ისე გამოვიდა, რომ კახამ და ირაკლი ჩარკვიანმა მომარჯულეს და ადამიანური გემოვნება ჩამომიყალიბეს. :D

ჩემი ახალი ჰობი

ამის მერე, როცა რამის შევსებას მომთხოვენ, ჰობის გრაფაში ფოტოგრაფიასთან ერთად კულინარიასაც ჩავწერ. :D

ერთ ფილმში მერილ სტრიპის გმირი დაფიქრდება, რისი კეთება ესიამოვნებოდა ყველაზე მეტად. ხოდა რადგან ჭამა ყველაზე მეტად უყვარს, გადაწყვეტს, რომ კულინარიას დაეუფლოს. ჰოდა ჭამა მეც ძალიან მიყვარს. ბევრს და უზომოდ სულაც არ ვჭამ, უბრალოდ გემრიელი, ლამაზად გაწყობილი და რაც მთავარია, ყოველ ჯერზე ახალი და უცხო კერძი _ დღის მთავარი "ბლესკია" ხოლმე ჩემთვის! და ძალიანაც მაგარი იქნება თუ ამ "ბლესკს" ჩემს თავს მე თვითონვე მოვუმზადებ! ნუ მარტო მე თან რატომ, ჩემებიც ხომ ისადილებენ...

ჰოდა ჩემს კულინარიულ ანგარიშზე უკვე არის: მექსიკურად შემწვარი კარტოფილი, გასპაჩო (ესპანური ცივი სუპი), კარტოფილის კატლეტები და ბიფსტროგანოვი. ვაპირებ მექსიკური თევზის კატლეტის და იტალიური პასტა ბოლონეზეს მომზადებასაც. ვნახოთ რა გამომივა. არაფერი არ უნდა. სულ არაფერი. რამდენიც ჩვეულებრივ სადილზე იხარჯება, (4 კაცისთვის) იმდენი უნდა სულ. რეცეპტებს ჯერჯერობით www.gurman.ge –ზე ვეძებ.

ამ საიტზე ცოტა რეცეპტი დევს და მერე ალბათ წიგნის ან რამე ეგეთის ყიდვა მომიწევს.

P.S. ჰო, მართლა, ვიფიქრე ჩემს ბიფსტროგანოვს ფოტოს გადავუღებ მეთქი, მაგრამ შეიჭამა უკვე... :S