მანდარინები

ორი დღეა ჩემს ტვინში ჩიტები ჭიკჭიკებენ. გაზაფხული არაფერშუაშია, უბრალოდ საახალწლო განათება ჩართეს, ვიტრინებზე ფიფქები და 50–70%–ები დააკრეს, გარეთ ნაძვის ხეები გამოდგეს, მაღაზიებში საახალწლო სიმღერები ჩართეს. ჰოდა, მიხარია.

ერთი ეგაა, როცა მთელი ევროპა იყინება, აქ ლამის ჩიტები დაბრუნდნენ, ისე დათბა. მინდა რომ ფანჯრები დაიორთქლოს როცა სამზარეულოში ჩაის ვადუღებ, მინდა თითების წვერები მეყინებოდეს როცა დავწვები, მინდა რომ ღამე ფარდები გადაწეული დავტოვო იმის იმედით, რომ ღამე გათოვდება, გამეღვიძება და დავინახავ. მაგრამ არაფერი ამის მსგავსი. ძალიან ცხელა. მთელი საღამო უკურტკოდ დავდიოდი.

დღეს სახლში რომ დავბრუნდი, ვანილის, შოკოლადის, მანდარინის და მურაბის სუნი დამხვდა. საახალწლოდ დგას ხოლმე ჩვენთან ასეთი სურნელი და უცებ მომინდა ლიმნიანი ჩაი და რომელიმე კენკრის მურაბა, ბებო რომ აკეთებს ხოლმე, მერე გვატანს და სახურავებზე ლამაზი გამოყვანილი ასოებით დააწერს ხილის სახელს. მაგალითად, "შავი მოცხარი".



რა არის ახალი წელი ამ რეკლამის გარეშე!

როცა თითებზე მანდარინის ქერქის სუნი აგდის, უკვე ხვდები, რომ ახალი წელი მალე მოვა. დიდი და მწიფე მანდარინები ჩემთვის ახალ წელთან ასოცირდება. ჰოდა მანდარინი მინდა.

აი კიდევ ერთი სიმღერა, რომელიც საახალწლო ფილმსაც მახსენებს. "home alone"–ს გარეშე ჩემთვის ახალი წელი არ დგება:)))

"ვაჟკაცობისას ამბობენ"

კარგია როცა შენი მეგობარი ცას და ქვეყანასაა მოდებული და ყველას იცნობს. ამ დროს ერთი–ორად ორმაგდება იმის შანსი, რომ რუსთაველის აკადემიურ თეატრში სპექტაკლზე უფასოდ და შემთხვევით მოხვდე. მაგალითად, სტუმარ–მასპინძელზე, რომელიც დადგმის დღიდან გაინტერესებს. მერე შეიძლება, რომელიმე მაყურებელმა ზედმეტი ერთი ბილეთი კონტროლიორს დაუტოვოს, იმან კიდევ შენ დაგითმოს, ასე რომ, ყველაფერი ხდება.

მოკლედ, ეს არის სპექტაკლი, რომელიც შინაარსს არ გიყვება, რომელიც მთელ პოემას ჯერ ნაწილებად შლის და მერე, კუბისტურად აწყობს სასურველ ნაწილებს ერთმანეთზე. ჯერ ერთ სცენას, მერე _ მეორეს, უცებ რაღაც დეტალი იშლება, ისეთი დეტალი, რომლისთვისაც ყურადღება პოემის სკოლაში სწავლისას არ მიგიქცევია. სპექტაკლის რეჟისორი გოშა გორგოშიძეა, რომელიც სხვა სპექტაკლებშიც გამოირჩევა თავისი მინიმალისტური გადაწყვეტებით. ასეთივე მკაცრი, სადა და უბრალოა "სტუმარი", რომელსაც რუსთაველის ექსპერიმენტულ სცენაზე თამაშობენ.

მე და ზურა გზაში ვკამათობდით, გაიგებდა თუ არა სპექტაკლს უცხოელი მაყურებელი ან ისეთი ქართველი, რომელსაც "სტუმარ–მასპინძელი" ჯერ არ წაუკითხავს. და შევთანხმდით, რომ _ ვერა. ეს სპექტაკლი არის გათვლილი სწორედ ისეთ მაყურებელზე, რომელმაც კარგად იცის ეს პოემა. მოსწავლების დროიდან ახსოვს საზეპიროები და "ძაღლ იყოს თქვენი მკვდრისადა"–ს ტუჩების ცმაცუნით ზვიადაურთან (ლევან ხურცია) ერთად გაიმეორებს.

"ვაჟკაცობისას ამბობენ
ერთურთის დანდობისასა
სტუმარ–მასპინძლის წესზედა
ცნობის და და–ძმობისადა". _ აქ ერთმანეთში ირევა ქისტების მაჰმადიანური ტრადიციები, მთის ფოლკლორი, ანალიზი, განათების და ხმების მონაცვლეობა, მინიმალისტური დეკორაცია, რომელიც გოგი ალექსი–მესხიშვილს ეკუთვნის, ალაგ–ალაგ კი მოლას კივილი _ ისე, რომ სულ დაძაბული ხარ, სკამზე წრიალებ და ცდილობ არც ერთი მოქმედება არ გამოტოვო.

სცენაზე ბევრი ნიღაბია. იქნებ იმიტომაც, რომ პიესა და პოემა იმ საზოგადოებაზე მოგვითხრობს, რომელიც ტრადიციების, წარსულის უსარგებლო ნიღბებს ატარებენ. ან იქნებ, ამ საზოგადოების წევრებს საკუთარი სახეები სულაც არ აქვთ.

ჩემთვის და ზურასთვის სპექტაკლი მაშინ დამთავრდა, როდესაც აღაზა (ია სუხიტაშვილი) და ჯოყოლა (ბაჩო ჩაჩიბაია) დაწვნენ. გახსოვთ ალბათ ის მონაკვეთი, ჯოყოლა ცოლს რომ ეუბნება, მკვდარ ვაჟკაცს უხდება დიაცის ტირილიო და რომ წვებიან. ამ სცენის შემდეგ კიდევ რამდენიმე ისეთი მოქმედება იყო, რომელიც ჯერ ე.წ. "პაკლონი", მერე კი ფინალი გვეგონა, თუმცა ამაოდ. ბოლოსკენ სპექტაკლი შინაარსს სიტყვა–სიტყვით გაყვა, რაზეც, ცოტა არ იყოს, მოვიწყინეთ.

P.S. მიყვარს დაუგეგმავი საღამოები. რუსთაველზე განათებული "მედუზები" უნდა გვენახა და სპექტაკლზე მოვხვდით... აი "მედუზები" რა არის, ეს ჩემი და ზურას საიდუმლოა.

“ფეხი დამიცდა, ნუდლზ”

ასეთ საუკუნის ფრაზას ვერც ერთ განგსტერულ ფილმში ვეღარ მოისმენ და განიცდი ისე, როგორც მაშინ; ეს მაშინ უნდა განგეცადა, 90-იანი წლების თბილისის რომელიმე “ძველბიჭურ” უბანში თუ იქნებოდი გაზრდილი, მაშინდელი ტერმინოლოგიაც უნდა აგეთვისებინა, დედებს ბნელი სადარბაზოების შიში უნდა ჰქონოდათ, სადაც ნარკომანები იდგნენ (არადა მანდ არასოდეს მდგარან და რისი ეშინოდათ არ მესმის), შუქი გრაფიკით უნდა მოგსვლოდა ყოველ 7 საათზე და მე-9 ბლოკის არსებობაც უნდა გცოდნოდა, რაც მთავარია “ერთხელ ამერიკაში” ერთხელ მაინც უნდა გქონოდა ნანახი უბნელებთან ერთად. სხვანაირად ამ ფილმს ვერ გაუგებ გემოს, მთელი 4 თუ 5 საათი აბა ისე რა გაგაჩერებს.

“ფეხი დამიცდა ნუდლზ!”_ ეს ისეთი ფრაზა იყო, ერთ ბავშვს რომ ჰქონდა მხოლოდ მისი თქმის უფლება, აცუილებლად ბიჭს და მთელ უბანში ყველაზე პატარას. ჩვენთან ასეთი სანდრო იყო, კომბლეს ვეძახდით დიდი თავი ჰქონდა და იმიტომ, თანაც 3-ჯერ გატეხილი და მთელი სერიოზულობით ჰქონდა შეფერებული ეს როლი. დღეს სანდრო უკრაინაშია და ფეხბურთს თამაშობს. ალბათ 7-8 წლის წინანდელი როლი აღარც კი ახსოვს, მით უმეტეს მაშინ, როცა მორიგი გოლი გააქვს მოწინააღმდეგის კარში.
არადა როგორ ვთქვა მაშინ სხვა დრო იყო, ქუჩის რომანტიკა-მეთქი, მაშინაც საშინელი დრო იყო და არც ახლაა რამით უკეთესი. ის კი არა, კარგად მახსოვს, კულინარიელების ეზოსკენ გახედვასაც რომ გვიკრძალავდნენ მშობლები, არადა 100 მეტრში ვცხოვრობდით იმ ლეგენდარული კულინარიელებისგან და საქანელაც რატომღაც იმ ეზოში იდგა, მოდი და ნუ გადახვიდოდი...

დღეს გავიზარდეთ და და ძველისძველი რვაკაციანი “ბანდაც” გავზარდეთ, დღეს “დივიდი”-ზე ვუყურებთ ციფრულ ტექნოლოგიაზე გადატანილ ფილმებს, როცა გვინდა და სადაც გვინდა, მაშინ კი ერთადერთ მეზობელს ჰქონდა “ლევი” დენი გადმოყვანილი, ისიც ნათურას არ ანთებდა და კარგად მახსოვს, ის იმდენი ხანი გასუსულები ვისხედით და “ერთხელ ამერიკაში”-ს მშობლების უჩუმრად ვუყურებდით, გვიკრძალავდნენ ყურებას, უხერხული კადრები ჩანდა ბლომად...
ფილმის დასასრულს გოგოები ჩუმად გავიპარეთ, ბიჭები კი ისხდნენ კაი ხანს ოცნებაში წასულები.

“გაიქეცი, დედიკო გეძახის!”

არადა იმდღესაც ვუყურეთ ამ ფილმს, ისევ უბნელებმა, ოღონდ ჩემს სახლში და “პრავ” დენზე. შუქიც გვენთო. ჩვენს ეზოში იკა იყო ხოლმე ნუდლზი როგორც წესი. ყველაზე ტრაგიკული და “დასტოინნი” როლი მაშინვე მოირგო. ისე რაღაცით კი ჰგავდა იმ ბავშვს_ შავგვრემანი, გრძელი წარბებით და მართლა ჭკვიანური თვალები, ცოტათი ბავშვურია დღემდე, აი, სერიოზული ბავშვები რომ არიან, რასაც ეტყვი, ყველაფერს რომ იგებენ, ისეთი ტიპია, მაშინაც ეგეთი იყო. “ისე მიყვარდა ნუდლზი, შეყვარებულიც კი გამოვიგონეო,” იხსენებდა მერე სიცილით.
არადა მაშინ მართლა სხვა რომანტიკა იყო. ეტყობა გარემო ჭირდება ყველაფერს. იკაც იმას მეუბნებოდა, რომ პატარაობაში უფრო მეტს ვოცნებობდით, მიუხედავად იმისა, რომ ასეთი ნაგიჟრები ვიყავითო. არადა, რაც ამათ საქმეები აქვთ ნარჩევი და “მაზიანები” წაგებული და მერე ჩაბარებული, ან ნაჩხუბარი, მაგრამ მაშინ ჩხუბიც კი რომანტიკა იყო. ეზოში ერთი გაუქმებული ყვითელი ჯიხური გვედგა, ან იმ ჯიხურის უკან, ან თუ სერიოზულად იძაბებოდა სიტუაცია, ქუჩის მეორე მხარეს მშენებარე უპატრონო სახლი რომ იდგა, იქ ჩხუბობდნენ ხოლმე. არა, რა იყო აქ რომანტიკა?

ალბათ გოგოების ბრალიცაა, ისეთი ბიჭები მოგვწონდა მაშინ, მაქსის და ნუდლზის “სასტავში” რომ იყვნენ, რომ “ძველბიჭობდნენ”.
ან “ერთხელ ამერიკაში” რაღა შუაშია, კაცმა რომ თქვას, სადაა რომანტიკა იქ, სადაც ძმაკაცები ერთმანეთს ღალატობენ და ბოლოს ყველა ერთმანეთს ხოცავს, მოკლედ საშინლად არაადეკვატური დასასრულით... მაშინ ნუდლზის როლზე იყო ერთი ამბავი ჩვენს ეზოში, უფრო კაცური ტიპი გვეგონა, არადა ერთი ჩვეულებრივი “ლუზერი” იყო ეგეც...
თუმცა “ერთხელ ამერიკაში” ჩვენს ეზოში დიდხანს არ გაგრძელებულა_ მშობლებმა იყოჩაღეს ისევ, არ ვიცი, როგორ და რანაირად, შეიძლება იმიტომ რომ აქ ეგეთი სტერეოტიპია_სკოლას რომ დაამთავრებ უნდა მოემზადო და ჩააბარო_ ჰოდა დადიან ახლა ესენიც ჯგუფ-ჯგუფად ერთი მასწავლებლისგან მეორესთან. იკას რომ გავახსენე მაშინდელი ამბები, მომენატრა ის დროო, მეუბნება.

ვინც ჩვენთან ერთად არ გაზრდილა, ვერ მიხვდება რა არის მოსანატრებელი ჩვენს ბავშვობაში, “ძველბიჭურ” უბანში, რაა მოსანატრებელი გრაფიკიან დენში, გაზის ბალონებში, ნავთის კერასინკებში, კულინარიელების ეზოში, სადარბაზოებში “ჩასაფრებულ ნარკომანებში”, ზვიადისტობანას და ჯაბაიოსელიანობანას თამაშში, ატენელებთან გაუთავებელ ჩხუბში და აყალმაყალში, გაურკვეველი წარმოშობის ჰუმანიტარულ დახმარებაში და მეორეად ტანსაცმელში, ლამპის შუქზე წაკითხულ ტომ სოიერში და მთელი უბნის ერთხმად დაძახილ “იეეეს”_ში, როცა შუქი მოვიდოდა ხოლმე.

სოციალური ქსელები

ავტობუსი კარგი ადგილია საფიქრელად. მით უმეტეს მაშინ, როცა ცალ ფეხზე გიწევს დგომა, ვიღაც მოხუცი დეიდას უკმაყოფილო მზერას თვალს არიდებ და ნაუშნიკებს უფრო კარგად იმაგრებ ყურში, რომ არაფერი გაიგო.

როგორ შეიცვალა ადამიანების ურთიერთობები საუკუნეების მანძილზე?

იყო დრო, როცა მამები მხოლოდ თავის უფროს ბიჭებს ცნობდნენ ხოლმე შვილად _ მემკვიდრეობას უტოვებდნენ და ა.შ. დედები კიდევ აღმზრდელის დახმარებით ეკონტაქტბოდნენ შვილებს. უფრო სწორედ, რამდენიმე საათი ჰქონდათ გამოყოფილი ბავშვებისთვის. უფრო მკაცრადაც იზრდებოდნენ თაობები. მშობლებს შვილები თქვენობით მიმართავდნენ და ა.შ.

ის დროც იყო, რომ მშობლებს შვილებისთვის არ ეცალათ იმდენს მუშაობდნენ. პრინციპში ახლაც ასეა. ახლაც კი არა, ახლაა ასე.

არადა, წესით დღეს ლაივში ურთიერთობები უფრო გაადვილებული და ახლო უნდა იყოს: ონლაინით შეგვიძლია მუშაობა, გადასახადების გადახდა, რაღაცების შეკვეთა და ყიდვა _ მოკლედ ყოველდღიური რუტინისგან თავის არიდება, ყველაფრის უფრო სწრაფად გაკეთება. წესით აქედან გამოთავისუფლებული დრო რეალურ ურთიერთობებს უნდა დაეთმოს ხო? დროის მენეჯმენტი ხომ უფრო დახვეწილია, ყველას შეუძლია საკუთარი ონლაინ–კალენდარი აწარმოოს და ჩაინიშნოს რა რა დროს აქვს დაგეგმილი და დროც გაანაწილოს.

მაგრამ სინამდვილეში ყველაფერი პირიქითაა. სახლში ორი კომპიუტერი გვაქვს. წესით საქმეს უფრო ადვილად და მალე უნდა ვაკეთებდეთ, მაგრამ ამ ყველაფრის რეალური სახე ისაა, რომ ერთ კომპიუტერს ჩემი ძმა უზის, მეორე ლეპტოპს _ მე, დედაჩემი ტელევიზორთან ზის და ლაივში ურთიერთობები მინიმუმამდე გვაქვს დაყვანილი. ჩემი ძმა სამზარეულოში ზის და როცა რამე მინდა იქ, კი არ გავდივარ, დიტოს ვთხოვ სკაიპით რომ გამომიტანოს.

ცუდია ეს ყველაფერი, არა? :(

Back in USSR

დედაჩემი ერთ–ერთი იმ უიშვიათესადამიანთაგანია, რომელსაც კამათი შეუძლია, შენს აზრს მოისმენს, თავისას გეტყვის, მერე იმსჯელებს, იმსჯელებს და შენთან ერთად კონკრეტულ შედეგამდე მივა, პრობლემის გადაჭრის გზებსაც დასახავს (შენთან ერთად, რა თქმა უნდა) და თუ გჭირდება, რისკების და გარემოს ანალიზსაც უფასოდ 15 წუთში გაგიკეთებს. ნუ მონახაზს მაინც.

ხოდა რაც ყველაზე მთავარია, როგორც ვთქვი, მოსმენაც იცის და ერთ საერთო კონკრეტულ დასკვნამდე მისვლაც. სწორედ ამიტომ მასთან ყველაზე მეტად "მესხნება" ხოლმე. სალაპარაკო თემა ძალიან ბევრია. მერე ამ ყველაფრის შესახებ ან პოსტს ვწერ, ან რამე ასეთს, და წერილობით უკეთესად გადმოვცემ რისი თქმაც მინდოდა და ვერ ვთქვი. დედაჩემიც მშვიდდება, რომ ჩემი აღზრდა მთლად წყალში გადაყრილი შრომა არ ყოფილა.

ბებიაჩემი. საბჭოთა ტელევიზორი.

დღეს რაღაცას მოყვა, არ მახსოვს რას და დედაჩემმა მითხრა, შენო რა იცი ნამდვილი თბილისელი რას ნიშნავდაო, ჩემს ახალგაზრდობაში თბილისელი ასეთი და ისეთი იყოო, ნუ მოკლედ რაღაც კრიტერიუმები ჩამომითვალა და ბოლო იყო ასეთი, რომ თბილისელები არ ვაჭრობდნენო, სწორედ ამიტომაც დღეს მაგრად გაუჭირდათო. ეს ისე თქვა, რაღაცნაირად, რომ თითქოს ამართლებდა, რომ "ნამდვილი თბილისელები ვერ ვაჭრობენ" და ზოგადად, ვაჭრობა მიუღებელი და დაბალი დონის საქმეა და თბილისელობა ამაზე უფრო ამაღლებული და "კაიტიპურია".

ხოდა კიდევ ერთხელ მივხვდი რამხელა სხვაობაა ჩემსა და ჩემი მშობლების თაობის მენტალიტეტს შორის. მე მგონია, რომ არანაირი შრომა არაა სირცხვილი: შენივე წარმოებულ რაღაცას, ან თუნდაც შენით ნაშოვნ რაღაცას თუ შესაფერისად ფუთავ და მომგებიანადაც ყიდი _ ძალიანაც კარგი! რა არის ამაში ცუდი, როცა ადამიანს ტვინი ლოგიკურად და სწრაფად უმუშავებს, ხვდება რა დროს რა გამოადგება და სიტუაციას კარგად ერგება? მერე ვიკამათეთ, ვიკამათეთ და იმ დასკვნამდე მივედით, რომ რადგანაც საბჭოთა კავშირში მიუღებელი იყო საერთოდ საკუთარი ქონება და მით უმეტეს მისი გაყიდვა და ბიზნესის წარმოებაზე ფიქრიც კი ზედმეტი იყო, მთავრობას კაპიტალისტები  "თეთრ და მსუქან ბიძიებად" გამოყავდა (რაზეც დედაჩემი გამოტყდა, რომ ბავშვობაში ის კაპიტალისტი თეთრი და მსუქანი ბიძიას კარიკატურა ბევრად უფრო მოსწონდა, ვიდრე შავი და კუნთმაგარი, მაგრამ დაჩმორებული მუშის), შეიძლება ვაჭრობის დაკნინებაც მათი პროპაგანდის კიდევ ერთი ნაწილი იყო _ ხალხს რომ საკუთარი ქონების და ბიზნესის წარმოების მოთხოვნილება არ გასჩენოდა, ეს საქმე უბრალოდ სირცხვილი იყო!

მოკლედ, საბჭოთა კავშირი და რკინის ფარდა ჩემთვის დღემდე ყველაზე საინტერესო და ამავე დროს ამოუხსნელ თემად რჩება. დედაჩემი ხანდახან ისეთ რაღაცებს მიყვება, რომ ვერ ვიჯერებ, ასეთი რამე მართლა ხდებოდა თუ _ არა! მაგალითად, გათბობა ჩავრთოთ თუ არაო, ვლაპარაკობდით და მე ვთქვი ჯერ თბილა და ადრე ხომ არაათქო. დედაჩემმა, უიო კომუნისტები 15 ნოემბერს რთავდნენ გათბობას და 15 აპრილს თიშავდნენო. რომ არ აციებულიყო ნოემბერში ან პირიქით მანამდე აციებულიყო–მეთქი? არაო, ეგრე ჰქონდათ დადგენილიო. აბა სახლში დასარეგულირებელი რამე ონკანი გქონდათ–მეთქი და არაო! ანუ ხალხს იმასაც კი არ ეკითხებოდნენ, როდის უნდა გამთბარიყვნენ და როდის _ არა!! იქნებ მე შუა ზაფხულში შემცივდა! ან იქნებ გიჟი ვარ (როგორც მამაჩემი მაგალითად) და იანვარშიც კი გაღებულ ფანჯარაში და თხელი საბნით მძინავს!

თუკი ოდესმე კარგი ჟურნალისტი ან კინოდოკუმენტალისტი, ან კაი როჟა გამოვედი, ამ თემაზე რამე კარგს, ანალიტიკურს და საფუძვლიანს აუცილებლად გავაკეთებ. :P

Can we trust Georgian bloggers?

“Guest-teachers were trained by Georgian psychologists. They were daunted. It would be better if host families were trained too. There are tears in every blog: teachers say: “eat, eat” _ we hear only that from hostess”.” _ Dodka’s new post is about foreign English-Language teachers, who started blogging.   

If you look through blogroll.ge-s page, you will see the Georgian blogs rankings by categories. You will find your favorite articles quickly and easily. There is Dodka’s blog in the top-10. There are the journalists among Georgian bloggers too. But you get more freedom of expression here. People increasingly spread their own opinions. Interaction increases too through comments.

Dodka’s last post has 63 comments. “I can’t understand why Georgians have such aggressive attitude towards these teachers. If I were ordinary American, I would take easy Georgia and English-knowledge level in this country etc. Our people have self-importance” _ says one reader, Monkey. 

 But there is lots of information in the blogs. Facts are lost in the comments and evaluation. People try to impose their opinions on others. There is no ethic code in blogging. Blogs have more subjective content than other forms of balanced journalism. In this case, no one has an ambition of objectivity. Blogger is a free man, who wants to express his own opinion, like Tazo and Zura. They don’t distort facts. Their blogs are in top-20 in blogroll, but they aren’t read because of information and facts. Readers are interested in bloggers’ takes and not the real stories. For getting proper information, they use balanced and objective agencies.

წინა საუკუნე

მგონი გაუმჯობესების გზას როგორც იქნა დავადექით. დედაჩემმა ამასწინათ ძველი გაზეთების მთელი დასტა გააძრო საიდანღაციდან. შიგთავსი ზუსტად ისეთია, როგორიც წარმოგიდგენიათ _ ყველანაირი ფობიით აღჭურვილი. ერთ–ერთი ნომრის პირველი გვერდი მომხვდა თვალში: ზედ დიდი კარიკატურა ახატია. მგონი თავადაც ხედავთ. გვერდით მიწერილი სათაური, "ჰომოსექსუალისტებიღა აკლდა საქართველოს" ამ კარიკატურას ეკუთვნის.

დაგაბნიათ არა? მე ბევრი ვიცინე. გაზეთი 1998 წელსაა გამოცემული, ანუ 12 წლის წინ. სტატიის შიგთავსიც როგორიც წარმოგიდგენიათ იმაზე ცოტათი უფრო მძაფრი. ჟურნალისტი თავგამოდებით უმტკიცებს ჰომოსექსუალ რესპონდენტს, რომ ჰომოსექსუალიზმი დაავადებაა.  "არასოდეს გაგჩენია სურვილი სექსოპათოლოგთან გემკურნალა და სამუდამოდ უარი გეთქვა ჰომოსექსუალისტობაზე?" უთანაგრძნობს აქ ჯერ ჟურნალისტი. ნუ, რესპონდენტი რაღაცას პასუხობს, არ აქვს ამას გადამწყვეტი მნიშვნელობა, და მერე ჟურნალისტის კიდევ ერთი ჩამჭრელი კითხვა მოდის: "ღმერთის გწამს?" :)))) კიო, ეუბნება ეს. "რწმენის გამოხატვის უჩვეულო ფორმა აგირჩევია, ათ მცნებაში ისიც წერია, არ იმრუშო!" აპაპაპ, მორალის კითხვაზე გადავიდა უკვე. და ბოლოს: "იცი, ასჯერ უფრო მეტად შევიდოდი შენს მდგომარეობაში და გაგიგებდი, ძალადობის მსხვერპლი რომ გამხდარიყავი ან ასეთი გაეჩინე ბუნებას. მაგრამ ის, რასაც შენ მიყვები, მზარავს"! :)))))) აი მალადეეც! :D ინტელექტის გამოვლინების უიშვიათეს ფორმასთან გვაქვს მგონი საქმე. ნუ ბოლოს მიდის ლაპარაკი, იმაზე, რომ ხომ არ გეშინია შენმა შვილმაც შენი გზა რომ გააგრძელოს და ა.შ. როგორ შეგიძლია გაუგო და მოკლედ.

ხოდა, მე რა გამიხარდა: დღეს მარტო აქა–იქ რელიგიური დაჯგუფებები და ორთოდოქსი ფანატიკოსები ლოცულობენ მარტო მეგაფონში. საზოგადოება და მედია კი 12 წლის მერე აშკარად წინსვლას განიცდის!

ის, რომ ამ კდემამოსილ და უმწიკვლო ქალბატონ ჟურნალისტს ჩემი და ჩემი მეგობრების სახით შემკამათებელი მაინც ჰყავს, ჩვენი საზოგადოებისთვის უკვე დიდი პროგრესია. :)))