Do we need another revolution?

"შოკოლადის" ერთ–ერთ ძველ ნომერში წავაწყდი სპეც–პროექტს: "მე რომ 18 წლის ვიყავი". ჰოდა, ასე 40 წლამდე ასაკის ქართველები იხსენებენ, რას აკეთებდნენ ისინი თინეიჯერობის დროს. ჯერ ერთი, რომ იმ უხსოვარ დროს სიტყვა "თინეიჯერი" არ არსებობდა, თუმცა ამას შევეშვათ.მგონი თითქმის ყველა "როლინგ სტოუნზს" და "ბითლზს" უსმენდა. ან თუ ამას არა და ალა პუგაჩოვას. მაგრამ ამას აღარ აბაზრებენ.

იმდღეს, ჩემს ლექტორთან პატარა დისკუსია მქონდა იმის თაობაზე, გვჭირდება თუ არა საქართველოში სექსუალური რევოლუცია. ჰო, სწორედ ისეთი, დასავლეთში 60–იან წლებში რომ მოხდა და ჰიპების მოძრაობა დაიწყო. ლექტორმა დამცინა და მითხრა, რაღა დროს ეგაა, ჩვენთანაც მოხდა და გადატრიალდა რაც გადასატრიალებელი იყოო. იმწუთას ვერ დავუჯერე, თუმცა ახლა ვხვდები, რომ მამაჩემის თაობასა და ჰიპებს შორის, არის რაღაც საერთო და კაცმა რომ თქვას, აღარც ჩვენ ვართ საბჭოთა კავშირის ჩრდილში. იდეოლოგია ნელ–ნელა, მაგრამ მაინც იშლება და დროთა განმავლობაში სულ უფრო ცოტა დარჩება ისეთი, ვისაც "ის" დრო ენატრება.

პირველ რიგში საერთო არის დრო. ავად თუ კარგად, ჩემი მშობლების თაობაც გამოხატავდა პროტესტს, უსმენდა როკს, იჭერდა რადიო "თავისუფლებას" და "ამერიკის ხმას", ეცვა ჯინსები და ატარებდა გრძელ თმას. მართალია ოღრაში ქართველი მამაკაცები და ძველი ბიჭები მაშინ უფრო მეტნი იყვნენ, მაგრამ არც ქართველი სუროგატი ჰიპები იყვნენ ცოტანი. ნუ, ყოველ შემთხვევაში იმდენნი, რომ დღეს უკვე რამდენი იხსენებს იმ დროს კარგად, ჯინსებს და როლინგ სტოუნზის ფირფიტებს გადამყიდველებისგან რომ ყიდულობდნენ და მაღაზია "მელოდია" ატალახებული რომ ჰქონიათ. (არადა, ჩემს თაობას ფირფიტა კი არა, ალბათ კაი ხანია დისკი აღარ უყიდია, ღმერთმა მოიგონა იუტუბი და იქმნა ნათელი ინტერნეტში!)

ცოტას პროტესტსაც გამოთქვამდნენ, შეუფერებლად ეცვათ, შეუფერებელს უსმენდნენ, ყველაზე გაბედულები უნივერსიტეტის ეზოში რაღაც ჟურნალებს დააფრიალებდნენ. მოკლედ, თბილისშიც დუღდა რა ახალგაზრდული ცხოვრება.

მერე მოვედით MTV–ს თაობა. ანუ ჩვენ. თუ გინდათ, თაობა Z თუ Y. თუ მამაჩემი ბითლზზე იყო გაზრდილი და იმის მამა ბითლზებს ეძახდა გოიმობას, მამაჩემი თუფაქს, ბრითნი სპირსს, სპაის გერლზს, ბექსტრიტ ბოიზს და მაიკლ ჯექსონს მიწუნებდა. სულ პაპსას და ემ–ტი–ვი–ს ბავშვს მეძახდა. მაშინ არც პაპსა ვიცოდი რა იყო და საკაბელო "მე–7 არხი" ახალი გაგებული მქონდა. ის დალოცვილი საკაბელო კიდევ ათასში ერთხელ ჩართავდა ხოლმე ამ MTV-ს და მეც მივადებდი ჩემს კასეტიან მაგნიტოფონს ტელევიზორს და იქიდან ვიწერდი საყვარელ სიმღერებს. თან ოჯახის დანარჩენ წევრებს ვაჩუმებდი. აბა რა მექნა, ჩემი მაგნიტოფონი გაფუჭებული იყო და არც კასეტიდან კასეტაზე იწერდა და არც რადიოდან კასეტაზე. თანაც რადიოს ანტენა გაფუჭებული იყო და სულ შიშინებდა. მერე ნავთის კერასინკით გამთბარი ნავთისვე ლამპის შუქზე ვმეცადინეობდი და დაჭეჭყილი ბატარეებით ვუსმენდი ხოლმე 90–იანების ჰიტებს.

რაის როლინგ სტოუნზი და ლედ ზეპელინი! :)

ზაფხულობით კიდევ, თუ მამაჩემი და იმისი თაობა "ამერიკის ხმის" მოსასმენად ბაზალეთზე დადიოდნენ, ჩემი ბიძაშვილი სოფელში მეორე სართულზე ავიდოდა, აივნამდე ამოჭიმავდა ხოლმე მავთულს, მეორე ბოლოს მაგნიტოფონის ანტენას დაამაგრებდა და ასე ვიჭერდით "მამაჩემის რადიოს". ასე უსკდებოდა მამაჩემს გული. მთელ ჰოლივუდს და ამერიკულ შოუ–ბიზნესს აგინებდა შვილების გემოვნების გაფუჭებისთვის.

ჰოდა, დღეს უკვე ვეთანხმები ჩემს ლექტორს. ჩვენ აღარ გვჭირდება სექსუალური რევოლუცია. იმ დროს, როცა ჰიპები ამერიკაში შტატიდან შტატში კადილაკით გადადიოდნენ და ავტოსტოპერობდნენ, ჩვენთანაც ცხოვრობდნენ უდარდელად, დაგრიალებდნენ მართალია "ნოლშესტებით", მაგრამ მაინც, ცოტ–ცოტას დასავლურსაც უსმენდნენ. იმდროინდელმა ახალგაზრდებმა ისწავლეს როგორ უნდა ყოფილიყვნენ ახალგაზრდები. ნელ–ნელა ჩემი მშობლების თაობაშიც მომწიფდა აზრი, რომ ადამიანები თავისუფლები არიან. უფრო ძნელად ვიდრე ჰიპების თავებში, მაგრამ მაინც.

აი რაც შეგვეხება ჩვენ, ე.წ. MTV-ს სუროგატებს, როგორც მამაჩემი იტყვის ხოლმე, არ ვიცი. ჩემს გარშემო ფეისბუქს თუ ვენდობით მინიმუმ 600 ნაცნობი ტრიალებს. აქედან 80% დაახლოებით იზიარებს ჩემს აზრს ადამიანის უფლებების ხელშეუხებლობის და უზენაესობის შესახებ. ჰოდა, რაც შეეხება თაობა P.S.–ს (აბა ლათინური ასოები Z-ზე მთავრდება და რამე ხომ უნდა დამერქმია), იმათ ალბათ ასეთ რთულ რამეებზე ფიქრი აღარ დაჭირდებათ. კაცმა რომ თქვას, რამდენიც არ უნდა ვიკითხო, ჩემით არ შევსწრებივარ იმ დროს. ყველა კიდევ თავისებურად მიყვება და ერთი დაუმონტაჟებელი შავი მასალაც სამწუხაროდ არ არსებობს. ზოგადად კიდევ, იმის თქმა მინდოდა, ჩვენ მაინც შევეშვათ ყვავილებიანი რომანტიკოსებივით ფიქრს და ცაში ფრენას და საქმე ვაკეთოთ, თორემ გაგვისწრო ისევ ევროპამ და როდემდე უნდა ვსდიოთ კუდში:))

I miss you, Daddy

მე და მამა როცა ერთად ვართ სულ ამ სიმღერას ვუსმენთ ხოლმე. როცა მენატრება, მაშინ მარტო მე ვუსმენ და მასზე ვფიქრობ.



მამაჩემს უნდა იცნობდეთ რა, ისე ვერ მიხვდებით რა ტიპია. ის კი არა, 22 წელია ერთად ვცხოვრობთ და ყველაზე არაპროგნოზირებადი მამაა მთელ მსოფლიოში. რაზეც მეჩვენება, რომ წესით უნდა გაბრაზდეს, არ ბრაზდება. მამაჩემი არის ლომი, თანაც მერე როგორი ლომი! უყვარს როცა ეპირფერები, ეფერები, ნამოქმედარს უფასებ და აღფრთოვანებას არ იშურებ. ერთხელ დედა სახლში არ იყო და იმ საღამოს სტუმრები გვყავდა. დილით დასარეცხი ჭურჭელი იყო ბლომად ხოდა მთელი დღე იმ ჭურჭლის დარდი მქონდა, დარეცხვა მეზარებოდა. მოვედი სახლში და რას ვხედავ, დაუკრიალებია მამაჩემს იქაურობა! ჰოდა, მესიჯი მივწერე, "მამ, შენ ყველაზე მაგარი მამა ხარ მთელ მსოფლიოში თქო", ის მესიჯი დღემდე შენახული აქვს.

ყველაზე არაპროგნოზირებადი ტიპია მთელ მსოფლიოში. ვერასოდეს ვხვდები სად შეიძლება გამიშვას და სად _ არა. შეუძლია ორი წელი გამიშვას ოკეანის გაღმა და სულ მიჩიჩხინებს მთელი ცხოვრება, რომ სადმე წავიდე. (სასწავლებლად, რა თქმა უნდა!) თუმცა ამ დროს შეიძლება საღამოს 8 საათიდან ამიკლოს რეკვით, დროზე მოდი სახლშიო. მამაჩემი ისეთი ტიპია, ვისაც შეუძლია არ დაიზაროს და ერთ საათში სახლში მთელი ავეჯი გადააადგილოს; ბავშვების გასართობად ძველი ადიელებისგან კარავი ააშენოს; მხოლოდ მამაჩემს შეეძლო ჩემი ხუჭუჭა და გრძელი თმის უმტკივნეულოდ დავარცხნა, ცირკის იმხელა კიბეებზე არბენა და ჩამორბენა გაზით გაბერილი ბუშტებისთვის; ვისაც შეუძლია არჩევნებზე მხოლოდ იმიტომ წავიდეს, რომ ყველა კანდიდატი გადახაზოს; ვისაც შეუძლია ყველაზე მეტად სწამდეს ღმერთის და ამავე დროს საერთოდ არ იზიარებდეს არც რელიგიურ დოგმებს, არც ეკლესიის ფანატიზმის გავლენის ქვეშ მოექცეს; ვისაც ჰგონია, რომ ყველა ტაძრიდან ღმერთს ერთნაირად ესმის და არ აქვს მნიშვნელობა რა რელიგიის აღმსარებლად დაიბადე; ვისი ცხოვრების მიზანი ხეტიალი და მოგზაურობაა, მამაჩემს უნდა რომ ტყეში ჰქონდეს ხის სახლი, რომელიც გატენილი იქნება ყველაზე მაგარი წიგნებით, ექნება ინტერნეტი და კომპიუტერი, ექნება სარწეველა, ბევრი შავი ღვინო, ბუხარი და ექნება საშუალება, რომ დატკბეს ამ კომფორტით. მამაჩემს შეუძლია, რომ გამისწოროს და ყველაზე ძალით რომანტიკულ სიმღერაზე მეცეკვოს, თუკი ეს მე მინდა; კიდევ ის შეუძლია, რომ კამათისას თავისი აზრი თავს ძალით მომახვიოს, კი არა და, კამათი საერთოდ არ შეუძლია! :D 

კიდევ იცით როგორი ტიპია მამაჩემი? აბაზანაში როცა ვარ, ყოველ ხუთ წუთში ერთხელ მიკაკუნებს. ამოწმებს, ხომ ყველაფერი რიგზეა და რამე ხომ არ მჭირს:)) მამაჩემს ყველაზე მეტად მოვწონვარ მოკლედ აჭრილ თმაში, მუქ ლურჯ ჯინსებსა და ტრაქტორის ძირებიან ბათინკებში.

მოკლედ, კაი ტიპია რა. თან ჯაზი და როკი ევასება და ცუდი რატომ უნდა იყოს. :D

ჰოდა, I love my Dad! :)

"გადი, მომშორდი წყეულო ლაქავ!"

"გადი, მომშორდი წყეულო ლაქავ!" _ ამ სიტყვების გაკვრას დღემდე ბევრი დასი ერიდება. არ ვიცი ეს საუკუნეების წინანდელი ცრურწმენაა, თუ რაღაც დამთხვევა, აი თუ არ გჯერათ!ამ სიტყვებს, ისე რომ მაყურებელმა ვერ დაინახოს და მხოლოდ მსახიობები ხედავდნენ, სცენაზე ყველა დასი ერთი სპექტაკლის დროს აკრავს.

ეს სიტყვები მუსკომედიის თეატრშიც არის. შექსპირის "მაკბეთს" სწორედ აქ თამაშობენ. და არც თუ ურიგოდ: მათ ანგარიშზე უკვე რამდენიმე საერთაშორისო პრიზი და პრემია "დურუჯი" ირიცხება, სეზონის საუკეთესო სპექტაკლისთვის!

ორმოქმედებიანი პიესა დათო დოიაშვილის და ნიკა მემანიშვილის ნამუშევარია. დეკორაცია, განათებები, მუსიკა, გრიმი და კოსტიუმები: მათ შექსპირის ჯადოსნურ სამყაროში შეყავხარ. ამ ყველაფერს ჭინკების სამეულიც ემატება, რომლებიც მაკბეთის სისხლიანი მმართველობის ისტორიას ყვებიან.

საქმე ისაა, რომ მაკბეთი (თორნიკე გოგრიჭიანი) და ბანქო (იმედა არაბული) შოტლანდიის მეფის, დანქანის სარდლები არიან. ბრძოლის ველიდან მაკბეთის გმირობის ამბავი მეფემდე მოაღწევს და მეფეც პატივს დასდებს თავის შორეულ ნათესავს და ომგამოვლილ მაკბეთს ოჯახში ეწვევა. თუმცა სანამ მაკბეთი და ბანქო შინ დაბრუნდებიან, მათ გზად სამი ჭინკა შეხვდებათ. ისინი მაკბეთს მეფობას უწინასწარმეტყველებენ, მის მეგობარ ბანქოს კი მისი შთამომავლობის გამეფებას.

მეფეს მაკბეთი და მისი ცოლი, ლედი მაკბეთი (ნანკა კალატოზიშვილი) ეგებებიან. ცოლ–ქმარი იმავე საღამოს მზაკვრულ გეგმას შეიმუშავებენ და მეფეს მოკლავენ. მკვლელობას კი მის დაცვას დააბრალებენ. ჭინკების წინასწარმეტყველებაც ახდება: მაკბეთი მეფეა! თუმცა მკვლელობის ღამის შემდეგ ახალ მეფეს მოჩვენებები აწუხებს, სისხლის სუნი ყველგან ცემს. ნელ–ნელა მაკბეთი წინა სისხლიან მმართველს ემსგავსება. თავის განუყრელ მეგობარს ბანქოსაც გაისტუმრებს იმქვეყნად. საბოლოოდ მაკბეთი და მისი ცოლი კვდებიან და მათ სასტიკ ბატონობას ბოლო ეღება. ცოლ–ქმარი ჯოჯოხეთში ეშვებიან. როგორ? პირდაპირ სცენიდან.

რამდენიმე იმდენად ამაღელვებელი მომენტი იყო, რომ თავიდან ბოლომდე მაჟრიალებდა. მაგალითად ის, თუ როგორ ხვდება ლედი მაკბეთი მეფეს. ის თვალცრემლიანი გამოდის დანქანის შესახვედრად. მუსიკა ძლიერდება და სტუმრები მის წინაშე მუხლს იყრიან; ან კიდევ, როგორ ბანაობს ცოლ–ქმარი მდინარეში. სუსტი ლურჯი განათება და ბუშტები წყლის გასაოცარ ეფექტს ქმნის; ან კიდევ მაკდაფის ცოლ–შვილის მკვლელობა; ბოლოს კი მაკბეთების ჯოჯოხეთში ჩაშვება _ სცენა იწევა, ქვევიდან წითელი შუქი და ჯოჯოხეთური ხმები ამოდის. მეფე–დედოფალს მიწისქვეშეთი უხმობს.

ლედი მაკბეთის დუბლს ბუბა გოგორიშვილი ასრულებს. თუმცა გირჩევთ, რომ წინასწარ გაიგოთ და ნანკა კალატოზიშვილის თამაშისთვის მოიმარაგოთ ბილეთები. ულამაზეს ნანკას ლედი მაკბეთის თამაშში საქართველოში, ალბათ, ცოტა ვინმე თუ შეედრება. მიუხედავად იმისა, რომ მისმა დუბლმა აიღო რამდენიმე პრიზი ქალის როლის შესრულებისთვის. ჩემი აზრით, ბუბა ცოტათი დაკომპლექსებულია ნანკას სილამაზით და ზედმეტად იხარჯება როლზე. (ამას მგონი რეჟისორები "ნაიგრიშს" ეძახიან, თუ არ ვცდები). ზედმეტად იჭიმება და სიტყვებსაც დაძაბული გამოთქვამს. ნანკა კი ძალიან ბუნებრივია, ნამდვილი ლედი მაკბეთია: გესლიანი, ძალაუფლების მოყვარული, ხარბი ქალი _ ძალდაუტანებლად, ბუნებრივად, მშვიდად თამაშობს.

მოკლედ, ესტუმრეთ მაკბეth-ს!...

მანდარინები

ორი დღეა ჩემს ტვინში ჩიტები ჭიკჭიკებენ. გაზაფხული არაფერშუაშია, უბრალოდ საახალწლო განათება ჩართეს, ვიტრინებზე ფიფქები და 50–70%–ები დააკრეს, გარეთ ნაძვის ხეები გამოდგეს, მაღაზიებში საახალწლო სიმღერები ჩართეს. ჰოდა, მიხარია.

ერთი ეგაა, როცა მთელი ევროპა იყინება, აქ ლამის ჩიტები დაბრუნდნენ, ისე დათბა. მინდა რომ ფანჯრები დაიორთქლოს როცა სამზარეულოში ჩაის ვადუღებ, მინდა თითების წვერები მეყინებოდეს როცა დავწვები, მინდა რომ ღამე ფარდები გადაწეული დავტოვო იმის იმედით, რომ ღამე გათოვდება, გამეღვიძება და დავინახავ. მაგრამ არაფერი ამის მსგავსი. ძალიან ცხელა. მთელი საღამო უკურტკოდ დავდიოდი.

დღეს სახლში რომ დავბრუნდი, ვანილის, შოკოლადის, მანდარინის და მურაბის სუნი დამხვდა. საახალწლოდ დგას ხოლმე ჩვენთან ასეთი სურნელი და უცებ მომინდა ლიმნიანი ჩაი და რომელიმე კენკრის მურაბა, ბებო რომ აკეთებს ხოლმე, მერე გვატანს და სახურავებზე ლამაზი გამოყვანილი ასოებით დააწერს ხილის სახელს. მაგალითად, "შავი მოცხარი".



რა არის ახალი წელი ამ რეკლამის გარეშე!

როცა თითებზე მანდარინის ქერქის სუნი აგდის, უკვე ხვდები, რომ ახალი წელი მალე მოვა. დიდი და მწიფე მანდარინები ჩემთვის ახალ წელთან ასოცირდება. ჰოდა მანდარინი მინდა.

აი კიდევ ერთი სიმღერა, რომელიც საახალწლო ფილმსაც მახსენებს. "home alone"–ს გარეშე ჩემთვის ახალი წელი არ დგება:)))

"ვაჟკაცობისას ამბობენ"

კარგია როცა შენი მეგობარი ცას და ქვეყანასაა მოდებული და ყველას იცნობს. ამ დროს ერთი–ორად ორმაგდება იმის შანსი, რომ რუსთაველის აკადემიურ თეატრში სპექტაკლზე უფასოდ და შემთხვევით მოხვდე. მაგალითად, სტუმარ–მასპინძელზე, რომელიც დადგმის დღიდან გაინტერესებს. მერე შეიძლება, რომელიმე მაყურებელმა ზედმეტი ერთი ბილეთი კონტროლიორს დაუტოვოს, იმან კიდევ შენ დაგითმოს, ასე რომ, ყველაფერი ხდება.

მოკლედ, ეს არის სპექტაკლი, რომელიც შინაარსს არ გიყვება, რომელიც მთელ პოემას ჯერ ნაწილებად შლის და მერე, კუბისტურად აწყობს სასურველ ნაწილებს ერთმანეთზე. ჯერ ერთ სცენას, მერე _ მეორეს, უცებ რაღაც დეტალი იშლება, ისეთი დეტალი, რომლისთვისაც ყურადღება პოემის სკოლაში სწავლისას არ მიგიქცევია. სპექტაკლის რეჟისორი გოშა გორგოშიძეა, რომელიც სხვა სპექტაკლებშიც გამოირჩევა თავისი მინიმალისტური გადაწყვეტებით. ასეთივე მკაცრი, სადა და უბრალოა "სტუმარი", რომელსაც რუსთაველის ექსპერიმენტულ სცენაზე თამაშობენ.

მე და ზურა გზაში ვკამათობდით, გაიგებდა თუ არა სპექტაკლს უცხოელი მაყურებელი ან ისეთი ქართველი, რომელსაც "სტუმარ–მასპინძელი" ჯერ არ წაუკითხავს. და შევთანხმდით, რომ _ ვერა. ეს სპექტაკლი არის გათვლილი სწორედ ისეთ მაყურებელზე, რომელმაც კარგად იცის ეს პოემა. მოსწავლების დროიდან ახსოვს საზეპიროები და "ძაღლ იყოს თქვენი მკვდრისადა"–ს ტუჩების ცმაცუნით ზვიადაურთან (ლევან ხურცია) ერთად გაიმეორებს.

"ვაჟკაცობისას ამბობენ
ერთურთის დანდობისასა
სტუმარ–მასპინძლის წესზედა
ცნობის და და–ძმობისადა". _ აქ ერთმანეთში ირევა ქისტების მაჰმადიანური ტრადიციები, მთის ფოლკლორი, ანალიზი, განათების და ხმების მონაცვლეობა, მინიმალისტური დეკორაცია, რომელიც გოგი ალექსი–მესხიშვილს ეკუთვნის, ალაგ–ალაგ კი მოლას კივილი _ ისე, რომ სულ დაძაბული ხარ, სკამზე წრიალებ და ცდილობ არც ერთი მოქმედება არ გამოტოვო.

სცენაზე ბევრი ნიღაბია. იქნებ იმიტომაც, რომ პიესა და პოემა იმ საზოგადოებაზე მოგვითხრობს, რომელიც ტრადიციების, წარსულის უსარგებლო ნიღბებს ატარებენ. ან იქნებ, ამ საზოგადოების წევრებს საკუთარი სახეები სულაც არ აქვთ.

ჩემთვის და ზურასთვის სპექტაკლი მაშინ დამთავრდა, როდესაც აღაზა (ია სუხიტაშვილი) და ჯოყოლა (ბაჩო ჩაჩიბაია) დაწვნენ. გახსოვთ ალბათ ის მონაკვეთი, ჯოყოლა ცოლს რომ ეუბნება, მკვდარ ვაჟკაცს უხდება დიაცის ტირილიო და რომ წვებიან. ამ სცენის შემდეგ კიდევ რამდენიმე ისეთი მოქმედება იყო, რომელიც ჯერ ე.წ. "პაკლონი", მერე კი ფინალი გვეგონა, თუმცა ამაოდ. ბოლოსკენ სპექტაკლი შინაარსს სიტყვა–სიტყვით გაყვა, რაზეც, ცოტა არ იყოს, მოვიწყინეთ.

P.S. მიყვარს დაუგეგმავი საღამოები. რუსთაველზე განათებული "მედუზები" უნდა გვენახა და სპექტაკლზე მოვხვდით... აი "მედუზები" რა არის, ეს ჩემი და ზურას საიდუმლოა.

“ფეხი დამიცდა, ნუდლზ”

ასეთ საუკუნის ფრაზას ვერც ერთ განგსტერულ ფილმში ვეღარ მოისმენ და განიცდი ისე, როგორც მაშინ; ეს მაშინ უნდა განგეცადა, 90-იანი წლების თბილისის რომელიმე “ძველბიჭურ” უბანში თუ იქნებოდი გაზრდილი, მაშინდელი ტერმინოლოგიაც უნდა აგეთვისებინა, დედებს ბნელი სადარბაზოების შიში უნდა ჰქონოდათ, სადაც ნარკომანები იდგნენ (არადა მანდ არასოდეს მდგარან და რისი ეშინოდათ არ მესმის), შუქი გრაფიკით უნდა მოგსვლოდა ყოველ 7 საათზე და მე-9 ბლოკის არსებობაც უნდა გცოდნოდა, რაც მთავარია “ერთხელ ამერიკაში” ერთხელ მაინც უნდა გქონოდა ნანახი უბნელებთან ერთად. სხვანაირად ამ ფილმს ვერ გაუგებ გემოს, მთელი 4 თუ 5 საათი აბა ისე რა გაგაჩერებს.

“ფეხი დამიცდა ნუდლზ!”_ ეს ისეთი ფრაზა იყო, ერთ ბავშვს რომ ჰქონდა მხოლოდ მისი თქმის უფლება, აცუილებლად ბიჭს და მთელ უბანში ყველაზე პატარას. ჩვენთან ასეთი სანდრო იყო, კომბლეს ვეძახდით დიდი თავი ჰქონდა და იმიტომ, თანაც 3-ჯერ გატეხილი და მთელი სერიოზულობით ჰქონდა შეფერებული ეს როლი. დღეს სანდრო უკრაინაშია და ფეხბურთს თამაშობს. ალბათ 7-8 წლის წინანდელი როლი აღარც კი ახსოვს, მით უმეტეს მაშინ, როცა მორიგი გოლი გააქვს მოწინააღმდეგის კარში.
არადა როგორ ვთქვა მაშინ სხვა დრო იყო, ქუჩის რომანტიკა-მეთქი, მაშინაც საშინელი დრო იყო და არც ახლაა რამით უკეთესი. ის კი არა, კარგად მახსოვს, კულინარიელების ეზოსკენ გახედვასაც რომ გვიკრძალავდნენ მშობლები, არადა 100 მეტრში ვცხოვრობდით იმ ლეგენდარული კულინარიელებისგან და საქანელაც რატომღაც იმ ეზოში იდგა, მოდი და ნუ გადახვიდოდი...

დღეს გავიზარდეთ და და ძველისძველი რვაკაციანი “ბანდაც” გავზარდეთ, დღეს “დივიდი”-ზე ვუყურებთ ციფრულ ტექნოლოგიაზე გადატანილ ფილმებს, როცა გვინდა და სადაც გვინდა, მაშინ კი ერთადერთ მეზობელს ჰქონდა “ლევი” დენი გადმოყვანილი, ისიც ნათურას არ ანთებდა და კარგად მახსოვს, ის იმდენი ხანი გასუსულები ვისხედით და “ერთხელ ამერიკაში”-ს მშობლების უჩუმრად ვუყურებდით, გვიკრძალავდნენ ყურებას, უხერხული კადრები ჩანდა ბლომად...
ფილმის დასასრულს გოგოები ჩუმად გავიპარეთ, ბიჭები კი ისხდნენ კაი ხანს ოცნებაში წასულები.

“გაიქეცი, დედიკო გეძახის!”

არადა იმდღესაც ვუყურეთ ამ ფილმს, ისევ უბნელებმა, ოღონდ ჩემს სახლში და “პრავ” დენზე. შუქიც გვენთო. ჩვენს ეზოში იკა იყო ხოლმე ნუდლზი როგორც წესი. ყველაზე ტრაგიკული და “დასტოინნი” როლი მაშინვე მოირგო. ისე რაღაცით კი ჰგავდა იმ ბავშვს_ შავგვრემანი, გრძელი წარბებით და მართლა ჭკვიანური თვალები, ცოტათი ბავშვურია დღემდე, აი, სერიოზული ბავშვები რომ არიან, რასაც ეტყვი, ყველაფერს რომ იგებენ, ისეთი ტიპია, მაშინაც ეგეთი იყო. “ისე მიყვარდა ნუდლზი, შეყვარებულიც კი გამოვიგონეო,” იხსენებდა მერე სიცილით.
არადა მაშინ მართლა სხვა რომანტიკა იყო. ეტყობა გარემო ჭირდება ყველაფერს. იკაც იმას მეუბნებოდა, რომ პატარაობაში უფრო მეტს ვოცნებობდით, მიუხედავად იმისა, რომ ასეთი ნაგიჟრები ვიყავითო. არადა, რაც ამათ საქმეები აქვთ ნარჩევი და “მაზიანები” წაგებული და მერე ჩაბარებული, ან ნაჩხუბარი, მაგრამ მაშინ ჩხუბიც კი რომანტიკა იყო. ეზოში ერთი გაუქმებული ყვითელი ჯიხური გვედგა, ან იმ ჯიხურის უკან, ან თუ სერიოზულად იძაბებოდა სიტუაცია, ქუჩის მეორე მხარეს მშენებარე უპატრონო სახლი რომ იდგა, იქ ჩხუბობდნენ ხოლმე. არა, რა იყო აქ რომანტიკა?

ალბათ გოგოების ბრალიცაა, ისეთი ბიჭები მოგვწონდა მაშინ, მაქსის და ნუდლზის “სასტავში” რომ იყვნენ, რომ “ძველბიჭობდნენ”.
ან “ერთხელ ამერიკაში” რაღა შუაშია, კაცმა რომ თქვას, სადაა რომანტიკა იქ, სადაც ძმაკაცები ერთმანეთს ღალატობენ და ბოლოს ყველა ერთმანეთს ხოცავს, მოკლედ საშინლად არაადეკვატური დასასრულით... მაშინ ნუდლზის როლზე იყო ერთი ამბავი ჩვენს ეზოში, უფრო კაცური ტიპი გვეგონა, არადა ერთი ჩვეულებრივი “ლუზერი” იყო ეგეც...
თუმცა “ერთხელ ამერიკაში” ჩვენს ეზოში დიდხანს არ გაგრძელებულა_ მშობლებმა იყოჩაღეს ისევ, არ ვიცი, როგორ და რანაირად, შეიძლება იმიტომ რომ აქ ეგეთი სტერეოტიპია_სკოლას რომ დაამთავრებ უნდა მოემზადო და ჩააბარო_ ჰოდა დადიან ახლა ესენიც ჯგუფ-ჯგუფად ერთი მასწავლებლისგან მეორესთან. იკას რომ გავახსენე მაშინდელი ამბები, მომენატრა ის დროო, მეუბნება.

ვინც ჩვენთან ერთად არ გაზრდილა, ვერ მიხვდება რა არის მოსანატრებელი ჩვენს ბავშვობაში, “ძველბიჭურ” უბანში, რაა მოსანატრებელი გრაფიკიან დენში, გაზის ბალონებში, ნავთის კერასინკებში, კულინარიელების ეზოში, სადარბაზოებში “ჩასაფრებულ ნარკომანებში”, ზვიადისტობანას და ჯაბაიოსელიანობანას თამაშში, ატენელებთან გაუთავებელ ჩხუბში და აყალმაყალში, გაურკვეველი წარმოშობის ჰუმანიტარულ დახმარებაში და მეორეად ტანსაცმელში, ლამპის შუქზე წაკითხულ ტომ სოიერში და მთელი უბნის ერთხმად დაძახილ “იეეეს”_ში, როცა შუქი მოვიდოდა ხოლმე.

სოციალური ქსელები

ავტობუსი კარგი ადგილია საფიქრელად. მით უმეტეს მაშინ, როცა ცალ ფეხზე გიწევს დგომა, ვიღაც მოხუცი დეიდას უკმაყოფილო მზერას თვალს არიდებ და ნაუშნიკებს უფრო კარგად იმაგრებ ყურში, რომ არაფერი გაიგო.

როგორ შეიცვალა ადამიანების ურთიერთობები საუკუნეების მანძილზე?

იყო დრო, როცა მამები მხოლოდ თავის უფროს ბიჭებს ცნობდნენ ხოლმე შვილად _ მემკვიდრეობას უტოვებდნენ და ა.შ. დედები კიდევ აღმზრდელის დახმარებით ეკონტაქტბოდნენ შვილებს. უფრო სწორედ, რამდენიმე საათი ჰქონდათ გამოყოფილი ბავშვებისთვის. უფრო მკაცრადაც იზრდებოდნენ თაობები. მშობლებს შვილები თქვენობით მიმართავდნენ და ა.შ.

ის დროც იყო, რომ მშობლებს შვილებისთვის არ ეცალათ იმდენს მუშაობდნენ. პრინციპში ახლაც ასეა. ახლაც კი არა, ახლაა ასე.

არადა, წესით დღეს ლაივში ურთიერთობები უფრო გაადვილებული და ახლო უნდა იყოს: ონლაინით შეგვიძლია მუშაობა, გადასახადების გადახდა, რაღაცების შეკვეთა და ყიდვა _ მოკლედ ყოველდღიური რუტინისგან თავის არიდება, ყველაფრის უფრო სწრაფად გაკეთება. წესით აქედან გამოთავისუფლებული დრო რეალურ ურთიერთობებს უნდა დაეთმოს ხო? დროის მენეჯმენტი ხომ უფრო დახვეწილია, ყველას შეუძლია საკუთარი ონლაინ–კალენდარი აწარმოოს და ჩაინიშნოს რა რა დროს აქვს დაგეგმილი და დროც გაანაწილოს.

მაგრამ სინამდვილეში ყველაფერი პირიქითაა. სახლში ორი კომპიუტერი გვაქვს. წესით საქმეს უფრო ადვილად და მალე უნდა ვაკეთებდეთ, მაგრამ ამ ყველაფრის რეალური სახე ისაა, რომ ერთ კომპიუტერს ჩემი ძმა უზის, მეორე ლეპტოპს _ მე, დედაჩემი ტელევიზორთან ზის და ლაივში ურთიერთობები მინიმუმამდე გვაქვს დაყვანილი. ჩემი ძმა სამზარეულოში ზის და როცა რამე მინდა იქ, კი არ გავდივარ, დიტოს ვთხოვ სკაიპით რომ გამომიტანოს.

ცუდია ეს ყველაფერი, არა? :(