თავს ახლიდან დაბადებულად ვგრძნობ. ოღონდ ეს სულაც არ ნიშნავს, რომ კარგია. ახალი წელი პირდაპირი გაგებით ახალივით დავიწყე. არაფერი არ მაქვს, არაფერს არ ვგრძნობ. მაქვს მხოლოდ ერთადერთი მიზანი: ვიფიქრო ჩემს თავზე.
არასდროს ვყოფილვარ ასეთი ეგოისტი. და მგონი სწორედ ეგოიზმი მჭირდება ეხლა ყველაზე მეტად, როგორც წესი, სხვებზე ყოველთვის უფრო მეტს ვფიქრობდი, კარგად ვწონიდი ყველაფერს, ყველას რეაქციებს და მერე ვიღებდი გადაწყვეტილებებს. ახლა ერთი ხელის მოსმით გავანადგურე ისეთი ურთიერთობა, რასაც შეიძლებოდა სერიოზული გაგრძელება მოჰყოლოდა და მოყვებოდა კიდეც, მე რომ არ "მევაჟკაცა".
თავი უნამუსო და უყურადღებო მგონია. მინდა, რომ ცოტა ხნით ჩემთვის ვიყო. ადამიანებს დავაკვირდე. მეტი არაფერი. გამგები გაიგებს. ვიცი, რომ არ შეიძლება ასე მოქცევა. არადა ამ ექსპერიმენტებს თავს ვერ ვანებებ, შეთრევა იცის. ჯერ ერთი, მერე _ მეორე... რასაც ჩავიფიქრებ, ყველაფერი ზუსტად ისე გამოდის. მაგრამ მერე ის გამოსული ისე აღარ მომწონს ხოლმე. ეტყობა დეტალებზე რომ არასოდეს ვფიქრობ კი არა, ყოველთვის ზედაპირულად რომ ვფიქრობ და ყოველთვის მეჩქარება, მაგიტომ მომდის ასე. ემოციების მიღება მეჩქარება და შედეგზე აღარ ვფიქრობ.
არ მომწონს როგორც ვიქცევი. მაგრამ სხვანაირადაც არ გამომდის. მეჩვენება, რომ ყველაფერი სწრაფად გაივლის და ყველაფერი სწრაფად უნდა გავაკეთო. ემოციების მიღებაც, მათ შორის. და სიყვარულიც. გესტაპო მაქვს ტვინში, პატარა ბანაკი, სადაც ადამიანები შემყავს, ათას რამეს ვმართებ და არ ვიცი, ვინც მიძლებს რჩება, ვინც ვერა და... :(
მოგზაურობა მინდა. ნეტა ოდესმე თუ მეყოფა გამბედაობა, ინდოეთში მარტო წავიდე?
me shemezlo gamezlo.. ubralod neba ar damrte..
ReplyDelete