როგორ აღმოვაჩინე ღმერთი

მახსოვს, როგორ აღმოვაჩინე პირველად ღმერთის არსებობა. 6 თუ 7 წლის ვიყავი, როცა ზაფხულში ჩემს სოფელში ვისვენებდი. ერთხელ, საღამოს, არც კი მახსოვს რა ხდებოდა, გარეთ უბანში ვიყავით ბავშვები შეკრებილები და ვთამაშობდით. წარმოდგენა არ მაქვს, უცებ რატომ მომინდა ამის თქმა, მაგრამ ჩემს ერთ–ერთ თბილისელ მეგობარს, რომელიც ჩემთან ერთად ისვენებდა ხოლმე, ჩავუჩურჩულე, რომ ერთ–ერთ გოგოს და იმის დას ტილები ჰყავდა. ამ ჩემმა მეგობარმა სხვას უთხრა, იმან კიდევ სხვას და ეს ამბავი 15 წუთში სუყველამ იცოდა იმ ორის გარდა. რა თქმა უნდა, დაინტერესდნენ, რას ვჩურჩულებდით, ჰოდა ერთ–ერთმა უთხრა. ისიც დააყოლა, რომ მე ვთქვი პირველად. ძალიან შემრცხვა. მაგრამ ყველაზე უცნაური ის იყო, რომ ამ ამბიდან 10 წუთიც კი არ იყო გასული, რომ ბალახებში გველი დავინახე. შიშისგან ლამის გული წამივიდა. 

ჰოდა ღამე, როცა დავწექი, ვფიქრობდი, რომ ღმერთმა დამსაჯა. რა მნიშვნელობა ჰქონდა, ამ ბავშვებს მართლა ჰყავდათ ტილები თუ არა, არ უნდა მეთქვა. მით უმეტეს, რომ არც მე მომიგია ამით რამე და არც _ იმათ. 

დღემდე, როცა მორიგ კამათში ვყოფ ცხვირს, სადაც ღმერთის არსებობა–არარსებობის საკითხს განიხილავენ და ათეისტები ცინიკურად ხითხითებენ, აგნოსტიკოსები ჩუმად არიან, მორწმუნეები კი ფანატიკოსობენ, მე ეს ამბავი მახსენდება. 

ვინ იცის, ის გველი ეხლა როგორ დამენახვება.