"მოიცა, კაცო, შენ დევნილი ხარ?"

მე მგონი არასოდეს დამიწერია ჩემს საქმიანობაზე. კი, იმას ყოველთვის ვამბობდი, როგორ ძალიან მიყვარს ჟურნალისტობა, როგორ მგონია, რომ ეს ყველაზე მნიშვნელოვანი საქმეა დედამიწაზე და როგორ მიყვარს ის სამსახურები, სადაც კი ოდესმე მიმუშავია, მაგრამ კონკრეტული პროექტები არასოდეს გამომიყვია.

წინასაახალწლო პოსტი

ახალ წელს პირველ რიგში მანდარინების სუნით ვგრძნობ. წარმოიდგინე, მიდიხარ ქუჩაში, ცა მოჟამულია, ხელები ჯიბეებში, ყურებში ნაუშნიკები, ძირს იყურები, სადმე ტალახში რომ არ ჩახტე შემთხვევით და უცებ, სახეში რაღაც ნარინჯისფრად განათებს - ახედავ, სურნელი გცემს, მანდარინებია - მოხუცი ბებო გაჩეჩებს. რა თქმა უნდა, ვყიდულობ! (მართალია მერე სულ მავიწყდება ჭამა, სანამ დედა არ გამომილაგებს, გამიფრცქვნის და ცხვირწინ არ დამიდებს, მაგრამ მაინც).

ქმრის ოჯახი:)

მე მიყვარს დიდი, ხმაურიანი და მხიარული ოჯახი, დილით ასი კაცი რომ ერთად საუზმობს, მთელი დღე რომ ყაყანია, ყველას ცალ-ცალკე რაღაც რომ აწუხებს და ყველას საქმე სასწრაფოდ რომაა და საღამოს ბირჟაზე ყველა ერთდროულად რომ ხმაურობს. ღამე დაძინებისას გადანაწილებაზე კი სულ რომ პრობლემებია. ნუ, მაინცდამაინც კომფორტულად არ ჟღერს, ვიცი. განსაკუთრებით, მასპინძლებისთვის, ვის სახლშიც ეს ყველაფერი ხდება, თუმცა ჩემთვის მაინც მიმზიდველია. ალბათ იმიტომ, რომ მეც ასეთ ოჯახში ვარ გაზრდილი.

married life

თვეზე მეტი გავიდა რაც ჩემი marital სტატუსი შეიცვალა. ახლა single გოგოდან married-ზე გადავედი და აპლიკაციებში ჯერ ms-ს ვუთითებ, მერე მახსენდება, რომ თითზე ბეჭედი მიკეთია და Mrs- ვაკეთებ.

როგორ დავკარგოთ სამსახური 10 დღეში

ის ფილმი გამახსენდა, "როგორ დავკარგოთ ბიჭი 10 დღეში". ოღონდ ჩემს შემთხვევაში ბიჭის მაგივრად, სამსახური რომ ჩაჯდეს. ასე მგონია, სამსახურის დაკარგვა-მოძებნაში მასტერ-კლასს ჩავატარებ. 24 წლის ასაკში ეს უკვე მე-13 კომპანიაა, სადაც ვმუშაობ. სამსახურის დაკარგვა პირველად ტრაგედია იყო, მეორედ - გაოცება, მესამედ - მხოლოდ ღადაობის მორიგი თემა. ახლა კიდევ ბევრს ვერაფერს ვფიქრობ, მივეჩვიე და იმიტომ.

უსამართლობა ზნეობის სახელით

ჩემი მეგობრის, გიორგი გოგუას ფანტასტიური
ფოტო "ლიბერალისთვის"

ჩემი მეგობრები სცემეს 17 მაისს, გოგოებიც და ბიჭებიც. ჟურნალისტებიც და უშუალოდ, აქციის მონაწილეებიც. იმ დღეს ზოგმა ფეხსაცმელი დაკარგა, ზოგს თავში მოხვდა, ზოგს - ცხვირში. ზოგს გული გაუხეთქეს. ზოგს კარგა ხანს ქუჩაში გამოსვლისაც ეშინოდა. ზოგს თავზე ცეცხლი მოუკიდეს, ზოგი იმიტომ სცემეს, რომ ღია ფერის პერანგი ეცვა, ზოგს იმიტომ, რომ მოკლე და წითელი თმა ჰქონდა. მერე, მეგობართან ერთად ვიყავი ამ ყველაფრის გასაპროტესტებლად დედა ენის ბაღში და ჩვენზე პოლიციელებმა თქვეს, "ბიჭო, ესენიც იმნაირები არიანო?" 

აბრეშუმის დღე

მუსკომედიის თეატრიდან მუშტაიდის ბაღისკენ რომ გაუხვევ, იქვე, კუთხეში მწვანეში ჩაფლული ძველებური შენობა დგას. შეგიმჩნევიათ?

აბრეშუმის სახელმწიფო მუზეუმი

შეიძლება, ვიღაცას ძველი სასახლეც ეგონოს, სადაც ადრე სალონური ტიპის შეხვედრები ეწყობოდა და მაშინდელი თბილისური ელიტა ერთობოდა. არა, ეს მუზეუმია. დაარსების დღიდან ეს შენობაც სწორედ მუზეუმისთვის შეიქმნა.