როგორ გავხდით მშობლები

ასე ვიყავით ლაზარემდე

და აი, გავხდით სამნი. 6 ოქტომბრის ღამეს უეცრად წყლების დაღვრის შემდეგ ავფუცხუნდით; სამი თუ ოთხი კვირით ადრე გამზადებული ორი ჩანთა ავიღეთ და გაგუას სამშობიარო კლინიკაში მოვუსვით. შუაღამის 12 საათზე ადგილზე ვიყავით, დილის შვიდის ნახევარზე კი ლაზარეც გაჩნდა - ჯერ გალურჯებული თავი დავინახეთ მე და გიომ, მერე კი ხმაც გავიგეთ: გაჩენის წამიდანვე აგვიკლო ტირილით!

რატომაა ჟურნალისტიკა მსოფლიოში საუკეთესო პროფესია

ამ გაგანია ეროვნული გამოცდების პერიოდში განსაკუთრებით ხშირად მახსენდება ჩემი თავი 10 წლის წინ, 2005 წელს, ეროვნული გამოცდების სულ პირველი ნაკადი ვიყავით, უნარ-ჩვევების ლამის საკრალიზებული და მითიური გამოცდაც ჩავაბარეთ და 5 შესაძლო ფაკულტეტი ავირჩიეთ.

მალე ვიქნებით სამნი

როცა ორსულობის ტესტზე ორი ხაზი ჩნდება, მთელი განვლილი ცხოვრება ერთ წამში ჩაგირბენს თვალწინ ერთ კადრად, გახსენდება ყველა მნიშვნელოვანი ეტაპი, მაგრამ სიკვდილის წინა იმ ლეგენდარული წამისგან ერთადერთი რამე განასხვავებს: წარსულის შეცდომების მაგივრად, გახსენდება ყველა საუკეთესო მოგონება, რაც კი გქონია; ყველა დიდი წვეულება, სადაც ყოფილხარ და მაგარი დრო გიტარებია; ყველა გიჟური ზაფხული და ყველა არანორმალური თავგადასავალი, რაც თავს გადაგხდენია და თან ფიქრობ, ამის მერე როგორღა იქნება?

კულისები (II)

*******

ჩემი ამბავიც ისევე დაიწყო, როგორც - ყველა სხვა დანარჩენის. ერთ-ერთ პატარა ქალაქში ვცხოვრობდი. რა მნიშვნელობა აქვს, სად. დედამიწაზე ყველა პატარა ქალაქი ერთმანეთს ჰგავს. ყველგან პატარა და გაცილებით მოვლილი ქუჩებია, ვიდრე - მეგაპოლისებში, ყველგან ერთი დიდი მთავარი მოედანია და ერთიც - მთავარი სალოცავი. რაც მთავარია, ქალაქის ყველა მაცხოვრებელს აქვს ერთი ჯადოსნური ნივთი, ტელევიზორი.

შვიდი სიმართლე, რომელიც მას მერე აღმოვაჩინე, რაც 30 წელს მივუახლოვდი

იმდღეს ვკითხულობდი სტატიას, რა იცვლება ცხოვრებაში როცა 30 წელს უახლოვდები. ჩემ შემთხვევაში, გარდა თავის მოვლის საშუალებების გამრავლებისა, უფრო მეტი რამ შეცვლილა, ვიდრე - წარმოვიდგენდი. პრინციპში, ალბათ არაფერია იმაში უჩვეულო, როცა 27 წლის ასაკში აღარ ფიქრობ ისე, როგორც 20 წლისა ფიქრობდი.

რას პირდებით საცოლეებს?

თითქოს ზაზუნას დღეები გვაქვს - ყოველდღე ვხსნი ფეისბუქს და ერთი და იგივე ამბავი მხვდება: ვიღაც ქალი თმით ათრიეს, ცემეს, სოფლის ბირჟაზე ჩაქოლეს, ურტყეს, მოკლეს, ამით ოჯახის ღირსება დაიცვეს... სიუჟეტი ერთსა და იმავე დროს დათქმულივით მეორდება, ლოკაციის და პერსონაჟების სახელები კი - იცვლება. გეგონება, ეს ამბავი მთელ ქვეყანაში დამოგზაურობსო.

ბიჭი, რომელიც გადარჩა

ყველაზე მაგარი: დამბლდორის არმია

როცა ჰარი პოტერს ვკითხულობდი, მაშინ არც 2013 წლის 17 მაისი იყო მომხდარი, არც კაზანტიპის არსებობის შესახებ გამეგო, არც ამდენი მღვდელი დადიოდა ჯიპითა და მოოქროვილი ჯვრებით და არც ქართველობას გვართმევდა ვინმე. (თუმცა, შეიძლება ვცდები, ბოდიში, 2008 წლის ომი ჩავლილი იყო, მაგრამ, მგონი, იქ ეროვნება და ღირსება არავის წაურთმევია, რატომღაც).