ნაწილები

ექიმო, ღირსება დავკარგე

რას ეძახიან ეს ქართველი მართლა "ოღრაში მამაკაცები" თავიანთ ღირსებას, დღემდე არ მესმის. მაია ასათიანივით თავის მართლებას არ დავიწყებ და ალბათ არც თქვენ დამიჯერებთ, მაგრამ არა მგონია ის ღირსება იყოს, ღიპის ქვეშ რომ მალავენ და დიდი გაჭირვებით რომ აძრობენ შარვლიდან როცა საჭიროა, ან როცა არაა საჭირო, სუფრაზე კი, მაგიდის ქვეშ განცხრომით რომ იფხანენ... კარგით რა, ეგაა ღირსება?
ასე იცვლება სიტყვების მნიშვნელობები, ჩემო ძვირფასებო, ასეთი "ოღრაში მამაკაცების" შემხედვარე, საერთოდ, ლამის ჩემი ორიენტაცია კითხვის ნიშნის ქვეშ დავაყენო: ვის დავუთმო ჩემი თავი, ღირსება ასე რომ დააკნინეს, იმათ? არასოდეს.

ლუზერები

საოცარი თანამშრომლები მყავს. თუ ოდესმე იმდენი ინტელექტი მოვაგროვე, რომ მცირე ნოველა მაინც დავწერო, აუცილებლად დავწერ მათზე. დავწერ, თუ როგორ დადიან სამსახურში მხოლოდ 2-3 საათს, ყვირიან, ჩხუბობენ, კამათობენ, ფილმებს უყურებენ, მსჯელობენ ათას სისულელეზე და მერე საბოლოოდ ყოველთვის ერთ დასკვნამდე როგოე მიდიან_ რომ ლუზერები არიან და მათმა მატარებელმა დიდი ხანია ჩაიარა. უცნაურია, რომ ყოველთვის ისეთ ხალხთან ჰქონდათ კონტაქტი, რომლებიც დღეს შოუ-ბიზნესში აქტიურად არიან ჩაბმულები და საქართველოს მასშტაბებით კაი ფულს აკეთებენ, ვერც ვერავისთან მიდიან, ვერც ვერაფერს აკეთებენ, ერთმანეთს აბრალებენ ერთმანეთის წარუმატებლობას, ჩივიან იმაზე, თუ როგორი ნიჭიერები, მაგრამ ზარმაცები არიან, მერე ამოიჩემებენ ერთს, (ეს ერთი ძირითადად ამათგან ერთ-ერთია ხოლმე და ყოველთვის ეგაა) და უყვირიან, რომ ის ზარმაცი, დეგენერატი, უცოდინარი, უინტელექტო და ფეხებზემკიდია მასტია, რომ ცხოვრებაში რომ ვერაფერს ვერ მიაღწიეს ვიღაცების ბრალია, მერე იუკადრისებენ, 500 ლარიან სამსახურში რატო ვიმუშაოო და ასე იშლებიან.

მე კი, ყოველდღე ამ სცენებს ვუყურებ და ვნატრობ, ოდესმე იმდენი ინტელექტი დავაგროვო, რომ მათ შესახებ მხოლოდ პოსტი არ დავტოვო. ვუყურებ და ვსწავლობ, როგორი არ უნდა ვიყო.