აღმოვაჩინე, რომ ყველაზე მეტად მოგონებებზე და სიზმრებზე მიყვარს წერა. კონსერვატორი და ჩარჩოებში ჩაკეტილი ნუ გეგონებით _ მოგონებებს ფოტოებად ვინახავ ხოლმე. აი, გახსოვთ, ჩვენი მშობლების ფოტოები? ზოგი შავ-თეთრი იყო, ზოგი მოწითალო, ზოგი_მოლურჯო-მომწვანო, ზოგი კი, სუ=სუ ძველი, მოყვითალო. აი ასეთ ფერებად მყვანან მოგონებები და ადამიანები შემორჩენილი.
ჩემს ეზოზე მინდა წერა. ეს ეზო ძალიან ძალიან დიდი ხნის წინათ არსებობდა პეკინის #5-ში. გვერდზე სასტუმრო "აჭარა" ედგა, იქ კი აჭარის ნაყინი იყიდებოდა. უუუგემრიელესი ნაყინი! ეზოს ბავშვები ხან ვის დავდევდით და ხან ვის, ეს ნაყინი რომ ეყიდა. ეზოში პეჩკინა მახსოვს, თავაწეული და სულ მომღიმარი, ფანჯრებში გადმომდგარ ჭორიკანა მეზობლის ქალებს რომ ართობდა. მე რატომღაც მეგონა, რომ ფოსტალიონი იყო. კიდევ გენო და ჟანგო მახსოვს_გენო მზემოკიდებული 60 წლის კაცი იყო, სქელჩარჩოიანი სათვალით, ჟანგო იმის დოგი, შავი იყო, გაპრიალებული. გენოს გარეშე არსად ფეხს არ ადგამდა.
ჟუჟუნა მახსოვს კიდევ, ისეთი საყვარელი ქალი იყო, როცა დავინახავდი, ჟუჟუნა წვიმა მოვიდა-ს სიმღერას ვიწყებდი ხოლმე სულ :D
ეზოში ორდროშობანა გვქონდა ყოოველთვის ამოჩემებული. კიდევ, ბაბაჯანა გითამაშიათ ვინმეს? უნდა გამოკიდებულიყავი ერთ-ერთს ბაბაჯანას ძახილით. მერე აღარ მახსოვს რა ხდებოდა :D
ეს ეზო, მოწითალო ფერის ფოტოდ დამრჩა. ფაცხით და მაღალი ნაძვით, მედიკოს ცისფერი "ნოლშესტით", ფართო, ძველებური სადარბაზოებით.
No comments:
Post a Comment
დააკომენტარეთ