ჯიპა ინ მაი ლაივ:)))))

სახლში რომ მივდივარ ჩემს მონოლოგს ასე ვიწყებ ხოლმე: "აუ დე იცი დღეს ჟორამ რა თქვა," ან "აუ დეე იცი ნატა რა საყვარელია" და ა.შ. ეს რადიოც ჩემი ცხოვრების ერთ–ერთი საინტერესო ეტაპია, სადაც ბევრ რამეს ვსწავლობ. ისევ ისე, როგორც ყოველთვის.

(აუ ჩემი ფანჯრის წინ ჭრიჭინა აჭრიჭინდა უკვე და რატომღაც დამცხა... მე მგონი ჭრიჭინები რომ ჭრიჭინებენ იმიტომ ცხელა ხოლმე, თუ როგორც არის მოკლედ)

მიუხედავად იმისა, რომ საშინლად გადაღლილი მოვდივარ სახლში, რატომღაც ყველა დავალებას უფრო დროულად ვმეცადინეობ, უფრო ორგანიზებული ვარ, სამუშაოსაც უფრო ენთუზიაზმით ვუდგები (აბა ღმერთმა დამიფაროს სტანდარტულ ოფისში ვიჯდე და სერიოზული თანამშრომლები მესხდნენ გვერდით და არც ერთს არ მოსდიოდეს თავში აზრად სკამებით კატაობა ან ყავაში ჩაფურთხება... (არა, ვაჭარბებ მეც ეხლა :)))) ). კიდევ კვირა არ გავა რომ მე ზურა და ანი თეატრში არ წავიდეთ, ან ახალი ფილმი არ ვნახო. ერთი ეგაა წიგნის კითხვას ვერასოდეს ვახერხებ სწავლის პერიოდში, თუმცა რამე საინტერესო რომ მქონდეს აუცილებლად გამოვნახავდი მისთვისაც დროს და უფრო ნაკლებ დროს ვიჯდებოდი ფეისბუქში. ერთი ეგაა, ცოტათი გავხდი. არ ვიცი რამდენად შემეტყო, ვინც მხვდება, ყველას გული უსკდება რას გავხარო. მე კიდე ძალიანაც მომწონს. გახდომაა ძნელი, თორემ აბა გასუქებას რა უნდა.:)))

არ ვიცი, არ მინდა ეხლა რადიოს რეკლამა გამომივიდეს, მე ხომ 5 წელია ობიექტურად წერას მასწავლიან ხან სად, ხან სად.:)) მაგრამ ესეც ჩემი ნაწილი გახდა უკვე. ყოველ კვირას ვეცნობი ვიღაცებს, წარმოდგენა არ მაქვს მეორე დღეს სად გამაგზავნის ბიძინა, იმ დღეს რას შევჭამ და სად (დამიჯერეთ, ეს ჩემი ყველაზე საჭირბოროტო საკითხია!), ვის შევხვდები კაცმა არ იცის და ა.შ.

ამ რადიოში უფრო უკეთესად მივხვდი, რომ ჟურნალისტიკაა ის საქმე რომელიც არასდროს მომბეზრდება. თუნდაც იმიტომ, რომ ყველა სამსახურში გამოჩნდება ნატასავით ღვთისნიერი ვინმე და საინტერესო ინვეთებზე აკრედიტაციას გამიკეთებს :D.

P.S. თუმცა ყველაზე უყურადღებო უფროსი გვყავს ever! რაც ეთერში გავედით ერთი არ მოვუკითხივართ, როგორ ვართ, ან რას ვაკეთებთ, ან რამე ხო არ გვიჭირს! :))))))))))))))))0