Back in USSR

დედაჩემი ერთ–ერთი იმ უიშვიათესადამიანთაგანია, რომელსაც კამათი შეუძლია, შენს აზრს მოისმენს, თავისას გეტყვის, მერე იმსჯელებს, იმსჯელებს და შენთან ერთად კონკრეტულ შედეგამდე მივა, პრობლემის გადაჭრის გზებსაც დასახავს (შენთან ერთად, რა თქმა უნდა) და თუ გჭირდება, რისკების და გარემოს ანალიზსაც უფასოდ 15 წუთში გაგიკეთებს. ნუ მონახაზს მაინც.

ხოდა რაც ყველაზე მთავარია, როგორც ვთქვი, მოსმენაც იცის და ერთ საერთო კონკრეტულ დასკვნამდე მისვლაც. სწორედ ამიტომ მასთან ყველაზე მეტად "მესხნება" ხოლმე. სალაპარაკო თემა ძალიან ბევრია. მერე ამ ყველაფრის შესახებ ან პოსტს ვწერ, ან რამე ასეთს, და წერილობით უკეთესად გადმოვცემ რისი თქმაც მინდოდა და ვერ ვთქვი. დედაჩემიც მშვიდდება, რომ ჩემი აღზრდა მთლად წყალში გადაყრილი შრომა არ ყოფილა.

ბებიაჩემი. საბჭოთა ტელევიზორი.

დღეს რაღაცას მოყვა, არ მახსოვს რას და დედაჩემმა მითხრა, შენო რა იცი ნამდვილი თბილისელი რას ნიშნავდაო, ჩემს ახალგაზრდობაში თბილისელი ასეთი და ისეთი იყოო, ნუ მოკლედ რაღაც კრიტერიუმები ჩამომითვალა და ბოლო იყო ასეთი, რომ თბილისელები არ ვაჭრობდნენო, სწორედ ამიტომაც დღეს მაგრად გაუჭირდათო. ეს ისე თქვა, რაღაცნაირად, რომ თითქოს ამართლებდა, რომ "ნამდვილი თბილისელები ვერ ვაჭრობენ" და ზოგადად, ვაჭრობა მიუღებელი და დაბალი დონის საქმეა და თბილისელობა ამაზე უფრო ამაღლებული და "კაიტიპურია".

ხოდა კიდევ ერთხელ მივხვდი რამხელა სხვაობაა ჩემსა და ჩემი მშობლების თაობის მენტალიტეტს შორის. მე მგონია, რომ არანაირი შრომა არაა სირცხვილი: შენივე წარმოებულ რაღაცას, ან თუნდაც შენით ნაშოვნ რაღაცას თუ შესაფერისად ფუთავ და მომგებიანადაც ყიდი _ ძალიანაც კარგი! რა არის ამაში ცუდი, როცა ადამიანს ტვინი ლოგიკურად და სწრაფად უმუშავებს, ხვდება რა დროს რა გამოადგება და სიტუაციას კარგად ერგება? მერე ვიკამათეთ, ვიკამათეთ და იმ დასკვნამდე მივედით, რომ რადგანაც საბჭოთა კავშირში მიუღებელი იყო საერთოდ საკუთარი ქონება და მით უმეტეს მისი გაყიდვა და ბიზნესის წარმოებაზე ფიქრიც კი ზედმეტი იყო, მთავრობას კაპიტალისტები  "თეთრ და მსუქან ბიძიებად" გამოყავდა (რაზეც დედაჩემი გამოტყდა, რომ ბავშვობაში ის კაპიტალისტი თეთრი და მსუქანი ბიძიას კარიკატურა ბევრად უფრო მოსწონდა, ვიდრე შავი და კუნთმაგარი, მაგრამ დაჩმორებული მუშის), შეიძლება ვაჭრობის დაკნინებაც მათი პროპაგანდის კიდევ ერთი ნაწილი იყო _ ხალხს რომ საკუთარი ქონების და ბიზნესის წარმოების მოთხოვნილება არ გასჩენოდა, ეს საქმე უბრალოდ სირცხვილი იყო!

მოკლედ, საბჭოთა კავშირი და რკინის ფარდა ჩემთვის დღემდე ყველაზე საინტერესო და ამავე დროს ამოუხსნელ თემად რჩება. დედაჩემი ხანდახან ისეთ რაღაცებს მიყვება, რომ ვერ ვიჯერებ, ასეთი რამე მართლა ხდებოდა თუ _ არა! მაგალითად, გათბობა ჩავრთოთ თუ არაო, ვლაპარაკობდით და მე ვთქვი ჯერ თბილა და ადრე ხომ არაათქო. დედაჩემმა, უიო კომუნისტები 15 ნოემბერს რთავდნენ გათბობას და 15 აპრილს თიშავდნენო. რომ არ აციებულიყო ნოემბერში ან პირიქით მანამდე აციებულიყო–მეთქი? არაო, ეგრე ჰქონდათ დადგენილიო. აბა სახლში დასარეგულირებელი რამე ონკანი გქონდათ–მეთქი და არაო! ანუ ხალხს იმასაც კი არ ეკითხებოდნენ, როდის უნდა გამთბარიყვნენ და როდის _ არა!! იქნებ მე შუა ზაფხულში შემცივდა! ან იქნებ გიჟი ვარ (როგორც მამაჩემი მაგალითად) და იანვარშიც კი გაღებულ ფანჯარაში და თხელი საბნით მძინავს!

თუკი ოდესმე კარგი ჟურნალისტი ან კინოდოკუმენტალისტი, ან კაი როჟა გამოვედი, ამ თემაზე რამე კარგს, ანალიტიკურს და საფუძვლიანს აუცილებლად გავაკეთებ. :P

Can we trust Georgian bloggers?

“Guest-teachers were trained by Georgian psychologists. They were daunted. It would be better if host families were trained too. There are tears in every blog: teachers say: “eat, eat” _ we hear only that from hostess”.” _ Dodka’s new post is about foreign English-Language teachers, who started blogging.   

If you look through blogroll.ge-s page, you will see the Georgian blogs rankings by categories. You will find your favorite articles quickly and easily. There is Dodka’s blog in the top-10. There are the journalists among Georgian bloggers too. But you get more freedom of expression here. People increasingly spread their own opinions. Interaction increases too through comments.

Dodka’s last post has 63 comments. “I can’t understand why Georgians have such aggressive attitude towards these teachers. If I were ordinary American, I would take easy Georgia and English-knowledge level in this country etc. Our people have self-importance” _ says one reader, Monkey. 

 But there is lots of information in the blogs. Facts are lost in the comments and evaluation. People try to impose their opinions on others. There is no ethic code in blogging. Blogs have more subjective content than other forms of balanced journalism. In this case, no one has an ambition of objectivity. Blogger is a free man, who wants to express his own opinion, like Tazo and Zura. They don’t distort facts. Their blogs are in top-20 in blogroll, but they aren’t read because of information and facts. Readers are interested in bloggers’ takes and not the real stories. For getting proper information, they use balanced and objective agencies.

წინა საუკუნე

მგონი გაუმჯობესების გზას როგორც იქნა დავადექით. დედაჩემმა ამასწინათ ძველი გაზეთების მთელი დასტა გააძრო საიდანღაციდან. შიგთავსი ზუსტად ისეთია, როგორიც წარმოგიდგენიათ _ ყველანაირი ფობიით აღჭურვილი. ერთ–ერთი ნომრის პირველი გვერდი მომხვდა თვალში: ზედ დიდი კარიკატურა ახატია. მგონი თავადაც ხედავთ. გვერდით მიწერილი სათაური, "ჰომოსექსუალისტებიღა აკლდა საქართველოს" ამ კარიკატურას ეკუთვნის.

დაგაბნიათ არა? მე ბევრი ვიცინე. გაზეთი 1998 წელსაა გამოცემული, ანუ 12 წლის წინ. სტატიის შიგთავსიც როგორიც წარმოგიდგენიათ იმაზე ცოტათი უფრო მძაფრი. ჟურნალისტი თავგამოდებით უმტკიცებს ჰომოსექსუალ რესპონდენტს, რომ ჰომოსექსუალიზმი დაავადებაა.  "არასოდეს გაგჩენია სურვილი სექსოპათოლოგთან გემკურნალა და სამუდამოდ უარი გეთქვა ჰომოსექსუალისტობაზე?" უთანაგრძნობს აქ ჯერ ჟურნალისტი. ნუ, რესპონდენტი რაღაცას პასუხობს, არ აქვს ამას გადამწყვეტი მნიშვნელობა, და მერე ჟურნალისტის კიდევ ერთი ჩამჭრელი კითხვა მოდის: "ღმერთის გწამს?" :)))) კიო, ეუბნება ეს. "რწმენის გამოხატვის უჩვეულო ფორმა აგირჩევია, ათ მცნებაში ისიც წერია, არ იმრუშო!" აპაპაპ, მორალის კითხვაზე გადავიდა უკვე. და ბოლოს: "იცი, ასჯერ უფრო მეტად შევიდოდი შენს მდგომარეობაში და გაგიგებდი, ძალადობის მსხვერპლი რომ გამხდარიყავი ან ასეთი გაეჩინე ბუნებას. მაგრამ ის, რასაც შენ მიყვები, მზარავს"! :)))))) აი მალადეეც! :D ინტელექტის გამოვლინების უიშვიათეს ფორმასთან გვაქვს მგონი საქმე. ნუ ბოლოს მიდის ლაპარაკი, იმაზე, რომ ხომ არ გეშინია შენმა შვილმაც შენი გზა რომ გააგრძელოს და ა.შ. როგორ შეგიძლია გაუგო და მოკლედ.

ხოდა, მე რა გამიხარდა: დღეს მარტო აქა–იქ რელიგიური დაჯგუფებები და ორთოდოქსი ფანატიკოსები ლოცულობენ მარტო მეგაფონში. საზოგადოება და მედია კი 12 წლის მერე აშკარად წინსვლას განიცდის!

ის, რომ ამ კდემამოსილ და უმწიკვლო ქალბატონ ჟურნალისტს ჩემი და ჩემი მეგობრების სახით შემკამათებელი მაინც ჰყავს, ჩვენი საზოგადოებისთვის უკვე დიდი პროგრესია. :)))

მარტო საჩემო პოსტი

უცნაურია, როცა ადამიანები ყველაზე მეტად მჭირდებიან ხოლმე, მაინცდამაინც მაშინ მტოვებენ. განშორება უფრო მეტად ამტკიცებს სიყვარულს, ბლაბლაბლა.... თან მჯერა, თან _ არა. უფრო თავის მართლება თუ თავის დამშვიდება მგონია ხოლმე, ვიდრე სინამდვილე. ჩემი მეგობრები ფიქრობენ, რომ ერთგული ადამიანი არ ვარ და ჩემთვის ღალატი ისეთივე ჩვეულებრივი მოვლენაა, როგორც ყოველდილას კბილების გახეხვა. ისიც უფრო უცნაურია, რომ როცა ამ ყველაფრის საწინააღმდეგოს მტკიცებას ვიწყებ, მე თვითონვე ვაძლევ საბაბს ყველას, რომ ასე იფიქრონ ჩემზე. ან კიდევ, არ მისმენენ, ან კიდევ ცინიკურად იცინიან და ამით ყველაფერი მთავრდება. არ მესმის კიდევ იმის, თუ რატომ ანიჭებთ ადამიანებს მეგობრის დაცინვა უცხო საზოგადოებაში სიამოვნებას. რატომ ჰგონიათ რომ ამით ამაღლდებიან ვინმეს თვალში?

ისიც უცნაურია, რომ საკმარისია ცოტათი მაინც ვიგრძნო თავი ბედნიერად, რომ მაშინვე ვხვდები როგორ მარტო ვარ. გასაჭირში ყველა ჩემს გვერდით ჩნდება, ყველა თავს მევლება და ყველა ცდილობს ტკივილი გადამატანინოს. ერთმანეთზე უკეთეს რჩევებს მაყრიან. საკმარისია ამ გასაჭირიდან ამოვძვრე, რომ იწყება ჩემ გარშემო დაწყვილებები, შეთქმული სახეები და ა.შ. ძალიან კარგი ტაქტიკა ჰქონდათ საბჭოთა კავშირში, ადამიანს არ უჯერებდნენ და გიჟად გამოჰყავდათ. მგონი მეც ასე მომდის... ოღონდ საკუთარი თავი გამომყავს გიჟი.

ამ ბოლო დროს მივეჩვიე ასე ფიქრს. მერე ნელ–ნელა ვივიწყებ ყველა განცდილ ემოციას და გავლილ სიტუაციებს, გონებას ვაჩვევ იმას, რომ ეს ყველაფერი არც მომხდარა და ვივიწყებ. ვივიწყებ, მაგრამ რაც უფრო მეტია ჩემს ცხოვრებაში მსგავსი ფაქტები, მით უფრო უფერულდება მეგობრებთან, ნაცნობებთან და ადამიანებთან, ზოგადად, ჩემი ურთიერთობების სიღრმე. ეტყობა ესაა გაზრდა. როცა სულ შეჯიბრის სიტუაციაში ხარ, სულ იმაზე ფიქრობ, ვინმემ რამე არ მოგატყუოს, სულ ყველაფერს ეჭვის თვალით უყურებ. ბევრჯერ გაუცრუებიათ გული ჩემთვის მეგობრებს. ბევრჯერ დამივიწყებია თავიდან ბოლომდე ყველაფერი.  

და მერე ვიტვირთები ათასი საქმით, რომ ამდენ სისულელეზე ფიქრის დრო აღარ დამრჩეს. რომ არ დავკარგო არც ერთი ადამიანი, რომელიც წლების განმავლობაში მოვაგროვე ჩემ გვერდით. იმ დასკვნამდე მივდივარ, რომ ყველანაირი ტიპები მღლიან. ჩემ გარშემო კი, როგორც წესი, ყველა ერთი, კონკრეტული ტიპია: ზოგი გადარეული, ზოგი _ დალაგებული, ზოგი _ არტისტი, მოკლედ, ზოგი _ როგორი, და ზოგი _ როგორი.
არ მყოფნის მეგობრებში მხოლოდ ერთი ტიპაჟი. ბევრ სხვადასხვანაირ ტიპს ვითხოვ მათგან.

Do we need a war?

    გვჭირდება თუ არა ჯარი? _ ამ კითხვაზე ადრეც ბევრჯერ მიფიქრია, ბევრჯერ მიკამათია და ბევრჯერ დაგვიხოცია ერთმანეთი კამათში. (ალბათ ეს კიდევ არაერთხელ მოხდება). 2003–2008 წლამდე ჯარის ბიუჯეტმა დიდი ცვლილებები განიცადა. საზოგადოებრივი დაკვეთაო, პროფესიონალი ჯარი და რეზერვიო, კანადური მოდელი და ა.შ. მოკლედ მთელი რიგი რეფორმები გატარდა. თურმე ჭკვიანი და გამოცდილი ხალხიც დამჯდარა და ჯერ ქვეყნის უსაფრთხოების მიმოხილვა გაუკეთებიათ, მთელი რიგი რისკები და საფრთხეების ანალიზიც დაუდიათ, მთელი სცენარიც განუხილიათ, როგორ და რა პოზაში შეიძლებოდა რუსეთი თავს დაგვსხმოდა და ამის შემდეგ, ჯარისკაცების მინიმალური რაოდენობაც მიუღიათ _ 37 ათასი ჯარისკაცი უნდა გვყავდეს, მაგრამ 25 ათასი გვყავს ჯერ.

ჯერ ყველაფერი წინაა! რუსეთთან ომიც მოსაგებია, (მოსაგები თუ არა შესაკავებელი მაინც!) მტრის ჯარიც შესაკავებელი, ჩამოყრილი ბომბებიდან 60% აუფეთქებელი... მოკლედ ისევ ერთი და იგივე.

ბევრი კითხვა გამიჩნდა, რისი დასმის შესაძლებლობაც არ მომეცა დროის სიმცირის გამო:
1. რატომ ვიხდით ბიუჯეტიდან ამხელა თანხას ჯარში, თუ რუსები საჰაერო შეტევაშიც გვაჩანაგებენ და სახმელეთოშიც?
2. რატომ გადავედით პროფესიონალ ჯარზე, თუ ასეთი ტიპის ჯარის შენახვა დიდ სახელმწიფოებსაც არ შეუძლიათ?
3. რატომ არ კეთდებოდა პრაქტიკულად არაფერი 2008 წლამდე სამოქალაქო თავდაცვის კუთხით? (ეს სავარაუდოდ მისი კომპეტენცია არ იყო, მაგრამ მაინც გამიჩნდა ეგ კითხვა)
4. და კიდევ ძალიან ბევრი თემა, რომელიც ეხებოდა რეზერვს, საინფორმაციო ომის წარმართვას, ინფრასტრუქტურის გაუმჯობესებას, ავღანეთში ქართველი ჯარისკაცების გაგზავნასაც კი:))

დიდი პოსტი გამომივიდა, წესით პოსტები ამხელა არ იწერება ხოლმე, მაგრამ რადგანაც რეალური ინფორმაცია ვერ მივიღე და ალბათ ამ კითხვებზე პასუხებს ვერც მივიღებთ (მოზგი კითხვების დასმას ამიტომაც არ აქვს ხოლმე აზრი), ჯობს კითხვები აქ დავსვა და ჩემი აზრებიც აქ განვავრცო.

P.S. როგორც გამოუსწორებელ და შეურიგებელ პაციფისტს მჯერა, რომ ერთ დღესაც სამყაროში ომი აღარ იქნება და "No need for greed or hunger a brotherhood of man, Imagine all the people sharing all the world"


imagine

one more discover in my brain! :))

ამ ბოლო დროს სიცივეში მგონი ტვინი გამეხსნა. ბევრ რამეზე ვფიქრობ. კიდევ ერთი რაღაც აღმოვაჩინე: არ აქვს მნიშვნელობა რას აკეთებ, მთავარია რას ლაპარაკობ. სწორედ ესაა მედიის, PR-ის და კიდევ საზოგადოებასთან ურთიერთობის მთავარი გასაღები. მაგრამ არა მარტო სამსახურში.

მაგალითად, დედაჩემი როგორც უწესრიგო, აბდაუბდა, დაულაგებელ ადამიანს მიცნობს, რომელსაც შეუძლია ნაგავში თავისუფლად იცხოვროს. არადა, პრინციპში არ ვარ ეგეთი. ზუსტადაც რომ არ შემიძლია ნაგავში (ანუ მტვრიან ნივთებში, დაულაგებელ მაგიდასთან და კარადასთან ერთად) ცხოვრება. როგორც წესი კვირაში ერთხელ მომივლის და ძირფესვიანად ვალაგებ ყველაფერს, რასაც სჭირდება, ან არ სჭირდება. მერე მსიამოვნებს სუფთა ოთახის და სახლის ყურება. უწესრიგო რომ ვიყო ჩემი დესკტოპიც მუდმივად არეული იქნებოდა, ფოლდერები ზოგი ცარიელი, მოუწესრიგებელი. აბა რომელიმემ შეიხედეთ ჩემს ლეპტოპში! ყველაფერი იდეალური სიზუსტით მაქვს დახარისხებული: ფოტოები ადგილების და დროების მიხედვით, დოკუმენტები სასწავლებლის, სამსახურის და ჩემი პირადი, მუსიკა ჟანრების მიხედვით, მოკლედ, არც თუ ისე გამოუსადეგარი ვარ.

განა ეგაა მარტო, მაგალითად ანის როგორც წესი ყველა არაპუნქტუალურ ადამიანად ვიცნობთ. ეს იმიტომ, რომ ერთხელ ვიღაცამ თქვა, (შეიძლება თვითონვე) და ამის მერე რაც არ უნდა ადრე მოვიდეს, ანი მაინც ყველგან აგვიანებს. კიდევ ბევრი მაგალითის მოყვანა შეიძლება ჩემი მეგობრებიდანვე, მაგალითად ზურას სულ პაპსას ვეძახი, მაგრამ იმდენად უცნაურია, რომ ხანდახან ზედმეტიც მოსდის ხოლმე, მერი ყოველთვის შტერ და დაბნეულ ბავშვად გამოგვყავს, მაგრამ არც მთლად ეგრეა საქმე, ეტყობა ეს ქერათმიანი სულელი ქალის დიდი სტერეოტიპი ძლიერად მოქმედებს...

მოკლედ, აქედან დასკვნა: არ აქვს მნიშვნელობა რას გააკეთებ. სულ რომ ყირაზე გადახვიდე, ცოტა ვინმე შეამჩნევს, სინამდვილეში როგორი ხარ. მთავარი ორატორული ნიჭია, შენს თავზე ისე ილაპარაკო, ისე წარმოაჩინო, რომ ყველას ასეთი ეგონო. ეგონები კიდეც, მთავარია როგორ ლაპარაკობ. :P

for my closest friends

უკვე შემოდგომას ვგრძნობ. ვგრძნობ მთელი ტანით, ტვინით, ვგრძნობ რომ ნელ–ნელა ვგრილდები, ვმშვიდდები და ზამთრისთვის ვემზადები. კანონზომიერია. ვგრძნობ რომ სამყაროს ნაწილი ვარ და საოცარი გრძნობაა იმაზე ფიქრი, როგორ მოქმედებს შენზე ყველაზე პატარა კენჭიც კი, რომელიც ოკეანის ფსკერზე დაგორავს, ან როგორ მოქმედებენ შენზე დიდი და შორეული ვარსკვლავები, როგორ განაპირობებს ხასიათს მთვარე, მზის სინათლე და სითბო.



ბავშვობაში თვეებს ფერების და სუნების მიხედვით ვყოფდი. მაგალითად, ზაფხული წითელი მეგონა, გაზაფხული ვარდისფერი, შემოდგომა ყვითელი, ზამთარი კიდევ, ნაცრისფერი. ზაფხული თავისთავად იმიტომ მიყვარდა, რომ არდადეგები იწყებოდა, მაგრამ შემოდგომა მიხაროდა _ მთელი ზაფხულის სიცხით დაღლილს სულ მენატრებოდა გრილი ნიავი და თბილი მზის სხივები, სურნელოვანი ფერადი ფოთლები. ჰაერი თითქოს თაფლის სუნით იჟღინთება. ოქტომბერი კი ყველაზე ჭრელი თვეა ჩემთვის. ფერადი, ხალისიანი, ხის ფესვების და სველი მიწის სურნელით. ფერადი ჟაკეტები და შარფები, ლამაზი ქუდები, გრილი საღამოები და წვიმები _ შეიძლება ადამიანებს ის თვეები უყვართ გამორჩეულად, როცა დაიბადნენ. ანიც და მერიც ასე არიან, მარტი უყვართ. მართალია მეტს არავის ვიცნობ თავისი დაბადების თვე უყვარდეს, მაგრამ მე და ჩემი ორი მეგობრის მაგალითიც სავსებით კმარა.


ადამიანებს ხალისიანი და უპრობლემო ვუყვარვარ. ალბათ სულ ასეთიც უნდა ვიყო, თუ ძალიან ძალიან არ გამიჭირდება ოდესმე.

ბედნიერებაა, როცა მთელ საღამოს მეგობრებთან ერთად ატარებ. ზოგჯერ მოწყენილებთან და გაურკვეველ ხასიათზე მყოფებთან, მაგრამ მაინც, შენს მეგობრებთან. თავს ეკონომიკის სამინისტროს არკას აფარებ და ათას სისულელეზე ყბედობ. ხანდახან უსტვენ კიდეც. შენ თუ არა, გვერდით ზურა ყოველთვის აღმოჩნდება, რომელიც უპრობლემოდ დაუსტვენს. იმღერებ და სამინისტროს გვიანობამდე შემორჩენილი თანამშრომლები უკმაყოფილოდ გადმოგხედავენ და ჟალუზს ჩამოწევენ. მერე ძალიან გაწვიმდება და საყვარელ ადამიანთან ერთად ცივი წვეთები გაგლუმპავენ. ეს ზაფხულის წვიმა არაა, გრილი წყალი გესიამოვნოს. სიცივე უკვე ძვალსა და რბილში გატანს, თავს ვერც ცხელი წყლით და ცხელი ლიმნიანი ჩაით იმხნევებ. აღარ გყოფნის ფანტაზია.



ბოლოს კიდევ, როცა სურნელოვანი კრემების და ათასი ლოსიონის შეზელის და წასმის შემდეგ საყვარელ ლეპტოპს მიუჯდები, ფეხებში უცებ იგრძნობ დაღლას და კუნთების ტკივილს და პოსტის წერას დაიწყებ. თუ პოსტის არა და დღიურისას, ან ფეისბუქზე სტატუსს მაინც განაახლებ.
მიყვარს შემოდგომა.