მარტო საჩემო პოსტი

უცნაურია, როცა ადამიანები ყველაზე მეტად მჭირდებიან ხოლმე, მაინცდამაინც მაშინ მტოვებენ. განშორება უფრო მეტად ამტკიცებს სიყვარულს, ბლაბლაბლა.... თან მჯერა, თან _ არა. უფრო თავის მართლება თუ თავის დამშვიდება მგონია ხოლმე, ვიდრე სინამდვილე. ჩემი მეგობრები ფიქრობენ, რომ ერთგული ადამიანი არ ვარ და ჩემთვის ღალატი ისეთივე ჩვეულებრივი მოვლენაა, როგორც ყოველდილას კბილების გახეხვა. ისიც უფრო უცნაურია, რომ როცა ამ ყველაფრის საწინააღმდეგოს მტკიცებას ვიწყებ, მე თვითონვე ვაძლევ საბაბს ყველას, რომ ასე იფიქრონ ჩემზე. ან კიდევ, არ მისმენენ, ან კიდევ ცინიკურად იცინიან და ამით ყველაფერი მთავრდება. არ მესმის კიდევ იმის, თუ რატომ ანიჭებთ ადამიანებს მეგობრის დაცინვა უცხო საზოგადოებაში სიამოვნებას. რატომ ჰგონიათ რომ ამით ამაღლდებიან ვინმეს თვალში?

ისიც უცნაურია, რომ საკმარისია ცოტათი მაინც ვიგრძნო თავი ბედნიერად, რომ მაშინვე ვხვდები როგორ მარტო ვარ. გასაჭირში ყველა ჩემს გვერდით ჩნდება, ყველა თავს მევლება და ყველა ცდილობს ტკივილი გადამატანინოს. ერთმანეთზე უკეთეს რჩევებს მაყრიან. საკმარისია ამ გასაჭირიდან ამოვძვრე, რომ იწყება ჩემ გარშემო დაწყვილებები, შეთქმული სახეები და ა.შ. ძალიან კარგი ტაქტიკა ჰქონდათ საბჭოთა კავშირში, ადამიანს არ უჯერებდნენ და გიჟად გამოჰყავდათ. მგონი მეც ასე მომდის... ოღონდ საკუთარი თავი გამომყავს გიჟი.

ამ ბოლო დროს მივეჩვიე ასე ფიქრს. მერე ნელ–ნელა ვივიწყებ ყველა განცდილ ემოციას და გავლილ სიტუაციებს, გონებას ვაჩვევ იმას, რომ ეს ყველაფერი არც მომხდარა და ვივიწყებ. ვივიწყებ, მაგრამ რაც უფრო მეტია ჩემს ცხოვრებაში მსგავსი ფაქტები, მით უფრო უფერულდება მეგობრებთან, ნაცნობებთან და ადამიანებთან, ზოგადად, ჩემი ურთიერთობების სიღრმე. ეტყობა ესაა გაზრდა. როცა სულ შეჯიბრის სიტუაციაში ხარ, სულ იმაზე ფიქრობ, ვინმემ რამე არ მოგატყუოს, სულ ყველაფერს ეჭვის თვალით უყურებ. ბევრჯერ გაუცრუებიათ გული ჩემთვის მეგობრებს. ბევრჯერ დამივიწყებია თავიდან ბოლომდე ყველაფერი.  

და მერე ვიტვირთები ათასი საქმით, რომ ამდენ სისულელეზე ფიქრის დრო აღარ დამრჩეს. რომ არ დავკარგო არც ერთი ადამიანი, რომელიც წლების განმავლობაში მოვაგროვე ჩემ გვერდით. იმ დასკვნამდე მივდივარ, რომ ყველანაირი ტიპები მღლიან. ჩემ გარშემო კი, როგორც წესი, ყველა ერთი, კონკრეტული ტიპია: ზოგი გადარეული, ზოგი _ დალაგებული, ზოგი _ არტისტი, მოკლედ, ზოგი _ როგორი, და ზოგი _ როგორი.
არ მყოფნის მეგობრებში მხოლოდ ერთი ტიპაჟი. ბევრ სხვადასხვანაირ ტიპს ვითხოვ მათგან.

Do we need a war?

    გვჭირდება თუ არა ჯარი? _ ამ კითხვაზე ადრეც ბევრჯერ მიფიქრია, ბევრჯერ მიკამათია და ბევრჯერ დაგვიხოცია ერთმანეთი კამათში. (ალბათ ეს კიდევ არაერთხელ მოხდება). 2003–2008 წლამდე ჯარის ბიუჯეტმა დიდი ცვლილებები განიცადა. საზოგადოებრივი დაკვეთაო, პროფესიონალი ჯარი და რეზერვიო, კანადური მოდელი და ა.შ. მოკლედ მთელი რიგი რეფორმები გატარდა. თურმე ჭკვიანი და გამოცდილი ხალხიც დამჯდარა და ჯერ ქვეყნის უსაფრთხოების მიმოხილვა გაუკეთებიათ, მთელი რიგი რისკები და საფრთხეების ანალიზიც დაუდიათ, მთელი სცენარიც განუხილიათ, როგორ და რა პოზაში შეიძლებოდა რუსეთი თავს დაგვსხმოდა და ამის შემდეგ, ჯარისკაცების მინიმალური რაოდენობაც მიუღიათ _ 37 ათასი ჯარისკაცი უნდა გვყავდეს, მაგრამ 25 ათასი გვყავს ჯერ.

ჯერ ყველაფერი წინაა! რუსეთთან ომიც მოსაგებია, (მოსაგები თუ არა შესაკავებელი მაინც!) მტრის ჯარიც შესაკავებელი, ჩამოყრილი ბომბებიდან 60% აუფეთქებელი... მოკლედ ისევ ერთი და იგივე.

ბევრი კითხვა გამიჩნდა, რისი დასმის შესაძლებლობაც არ მომეცა დროის სიმცირის გამო:
1. რატომ ვიხდით ბიუჯეტიდან ამხელა თანხას ჯარში, თუ რუსები საჰაერო შეტევაშიც გვაჩანაგებენ და სახმელეთოშიც?
2. რატომ გადავედით პროფესიონალ ჯარზე, თუ ასეთი ტიპის ჯარის შენახვა დიდ სახელმწიფოებსაც არ შეუძლიათ?
3. რატომ არ კეთდებოდა პრაქტიკულად არაფერი 2008 წლამდე სამოქალაქო თავდაცვის კუთხით? (ეს სავარაუდოდ მისი კომპეტენცია არ იყო, მაგრამ მაინც გამიჩნდა ეგ კითხვა)
4. და კიდევ ძალიან ბევრი თემა, რომელიც ეხებოდა რეზერვს, საინფორმაციო ომის წარმართვას, ინფრასტრუქტურის გაუმჯობესებას, ავღანეთში ქართველი ჯარისკაცების გაგზავნასაც კი:))

დიდი პოსტი გამომივიდა, წესით პოსტები ამხელა არ იწერება ხოლმე, მაგრამ რადგანაც რეალური ინფორმაცია ვერ მივიღე და ალბათ ამ კითხვებზე პასუხებს ვერც მივიღებთ (მოზგი კითხვების დასმას ამიტომაც არ აქვს ხოლმე აზრი), ჯობს კითხვები აქ დავსვა და ჩემი აზრებიც აქ განვავრცო.

P.S. როგორც გამოუსწორებელ და შეურიგებელ პაციფისტს მჯერა, რომ ერთ დღესაც სამყაროში ომი აღარ იქნება და "No need for greed or hunger a brotherhood of man, Imagine all the people sharing all the world"


imagine

one more discover in my brain! :))

ამ ბოლო დროს სიცივეში მგონი ტვინი გამეხსნა. ბევრ რამეზე ვფიქრობ. კიდევ ერთი რაღაც აღმოვაჩინე: არ აქვს მნიშვნელობა რას აკეთებ, მთავარია რას ლაპარაკობ. სწორედ ესაა მედიის, PR-ის და კიდევ საზოგადოებასთან ურთიერთობის მთავარი გასაღები. მაგრამ არა მარტო სამსახურში.

მაგალითად, დედაჩემი როგორც უწესრიგო, აბდაუბდა, დაულაგებელ ადამიანს მიცნობს, რომელსაც შეუძლია ნაგავში თავისუფლად იცხოვროს. არადა, პრინციპში არ ვარ ეგეთი. ზუსტადაც რომ არ შემიძლია ნაგავში (ანუ მტვრიან ნივთებში, დაულაგებელ მაგიდასთან და კარადასთან ერთად) ცხოვრება. როგორც წესი კვირაში ერთხელ მომივლის და ძირფესვიანად ვალაგებ ყველაფერს, რასაც სჭირდება, ან არ სჭირდება. მერე მსიამოვნებს სუფთა ოთახის და სახლის ყურება. უწესრიგო რომ ვიყო ჩემი დესკტოპიც მუდმივად არეული იქნებოდა, ფოლდერები ზოგი ცარიელი, მოუწესრიგებელი. აბა რომელიმემ შეიხედეთ ჩემს ლეპტოპში! ყველაფერი იდეალური სიზუსტით მაქვს დახარისხებული: ფოტოები ადგილების და დროების მიხედვით, დოკუმენტები სასწავლებლის, სამსახურის და ჩემი პირადი, მუსიკა ჟანრების მიხედვით, მოკლედ, არც თუ ისე გამოუსადეგარი ვარ.

განა ეგაა მარტო, მაგალითად ანის როგორც წესი ყველა არაპუნქტუალურ ადამიანად ვიცნობთ. ეს იმიტომ, რომ ერთხელ ვიღაცამ თქვა, (შეიძლება თვითონვე) და ამის მერე რაც არ უნდა ადრე მოვიდეს, ანი მაინც ყველგან აგვიანებს. კიდევ ბევრი მაგალითის მოყვანა შეიძლება ჩემი მეგობრებიდანვე, მაგალითად ზურას სულ პაპსას ვეძახი, მაგრამ იმდენად უცნაურია, რომ ხანდახან ზედმეტიც მოსდის ხოლმე, მერი ყოველთვის შტერ და დაბნეულ ბავშვად გამოგვყავს, მაგრამ არც მთლად ეგრეა საქმე, ეტყობა ეს ქერათმიანი სულელი ქალის დიდი სტერეოტიპი ძლიერად მოქმედებს...

მოკლედ, აქედან დასკვნა: არ აქვს მნიშვნელობა რას გააკეთებ. სულ რომ ყირაზე გადახვიდე, ცოტა ვინმე შეამჩნევს, სინამდვილეში როგორი ხარ. მთავარი ორატორული ნიჭია, შენს თავზე ისე ილაპარაკო, ისე წარმოაჩინო, რომ ყველას ასეთი ეგონო. ეგონები კიდეც, მთავარია როგორ ლაპარაკობ. :P

for my closest friends

უკვე შემოდგომას ვგრძნობ. ვგრძნობ მთელი ტანით, ტვინით, ვგრძნობ რომ ნელ–ნელა ვგრილდები, ვმშვიდდები და ზამთრისთვის ვემზადები. კანონზომიერია. ვგრძნობ რომ სამყაროს ნაწილი ვარ და საოცარი გრძნობაა იმაზე ფიქრი, როგორ მოქმედებს შენზე ყველაზე პატარა კენჭიც კი, რომელიც ოკეანის ფსკერზე დაგორავს, ან როგორ მოქმედებენ შენზე დიდი და შორეული ვარსკვლავები, როგორ განაპირობებს ხასიათს მთვარე, მზის სინათლე და სითბო.



ბავშვობაში თვეებს ფერების და სუნების მიხედვით ვყოფდი. მაგალითად, ზაფხული წითელი მეგონა, გაზაფხული ვარდისფერი, შემოდგომა ყვითელი, ზამთარი კიდევ, ნაცრისფერი. ზაფხული თავისთავად იმიტომ მიყვარდა, რომ არდადეგები იწყებოდა, მაგრამ შემოდგომა მიხაროდა _ მთელი ზაფხულის სიცხით დაღლილს სულ მენატრებოდა გრილი ნიავი და თბილი მზის სხივები, სურნელოვანი ფერადი ფოთლები. ჰაერი თითქოს თაფლის სუნით იჟღინთება. ოქტომბერი კი ყველაზე ჭრელი თვეა ჩემთვის. ფერადი, ხალისიანი, ხის ფესვების და სველი მიწის სურნელით. ფერადი ჟაკეტები და შარფები, ლამაზი ქუდები, გრილი საღამოები და წვიმები _ შეიძლება ადამიანებს ის თვეები უყვართ გამორჩეულად, როცა დაიბადნენ. ანიც და მერიც ასე არიან, მარტი უყვართ. მართალია მეტს არავის ვიცნობ თავისი დაბადების თვე უყვარდეს, მაგრამ მე და ჩემი ორი მეგობრის მაგალითიც სავსებით კმარა.


ადამიანებს ხალისიანი და უპრობლემო ვუყვარვარ. ალბათ სულ ასეთიც უნდა ვიყო, თუ ძალიან ძალიან არ გამიჭირდება ოდესმე.

ბედნიერებაა, როცა მთელ საღამოს მეგობრებთან ერთად ატარებ. ზოგჯერ მოწყენილებთან და გაურკვეველ ხასიათზე მყოფებთან, მაგრამ მაინც, შენს მეგობრებთან. თავს ეკონომიკის სამინისტროს არკას აფარებ და ათას სისულელეზე ყბედობ. ხანდახან უსტვენ კიდეც. შენ თუ არა, გვერდით ზურა ყოველთვის აღმოჩნდება, რომელიც უპრობლემოდ დაუსტვენს. იმღერებ და სამინისტროს გვიანობამდე შემორჩენილი თანამშრომლები უკმაყოფილოდ გადმოგხედავენ და ჟალუზს ჩამოწევენ. მერე ძალიან გაწვიმდება და საყვარელ ადამიანთან ერთად ცივი წვეთები გაგლუმპავენ. ეს ზაფხულის წვიმა არაა, გრილი წყალი გესიამოვნოს. სიცივე უკვე ძვალსა და რბილში გატანს, თავს ვერც ცხელი წყლით და ცხელი ლიმნიანი ჩაით იმხნევებ. აღარ გყოფნის ფანტაზია.



ბოლოს კიდევ, როცა სურნელოვანი კრემების და ათასი ლოსიონის შეზელის და წასმის შემდეგ საყვარელ ლეპტოპს მიუჯდები, ფეხებში უცებ იგრძნობ დაღლას და კუნთების ტკივილს და პოსტის წერას დაიწყებ. თუ პოსტის არა და დღიურისას, ან ფეისბუქზე სტატუსს მაინც განაახლებ.
მიყვარს შემოდგომა.

honey september

სექტემბერი თაფლისფერია. როცა მზის სხივებს ჩრდილში აღარ ემალები და გსიამოვნებს. ნაირ-ნაირი ჟაკეტის და ფერად-ფერადი შარფების დრო დგება და დიდი ჭიქით ლიმნიან ჩაისაც სხვა გემო აქვს.

ზაფხულიც გავიდა. ადრე მთელი ზაფხულის განმავლობაში 10-მდე წიგნს მაინც ვკითხულობდი, წელს არც ერთი ფურცელი არ გადამიშლია. ეტყობა საშინლად დავიღალე, ან წიგნის სიყვარულმა გადამიარა, ან რა ვიცი. როგორც წესი სექტემბრისთვის ახალი ძალებით ვივსები ხოლმე, რომელიც იქითა მაისამდე მყოფნის, მაგრამ წელს არა. ამაზე კონკრეტულად რამ იმოქმედა, არ ვიცი. ალბათ ცოტ-ცოტა ყველამ და ყველაფერმა. სულ იმის მეშინია ხოლმე, რომ ჩემს უბედურებებში სხვები არ დავადანაშაულო, როგორც წესი ჩემს ყველა ნაბიჯს ვიხსენებ და ვაანალიზებ, რომ მივხვდე, მე რა დავაშავე. თუმცა ამას აღარ აქვს მნიშვნელობა. კიდევ ერთი რამ, რაც წელს ვისწავლე, ისაა, რომ არ მოთხოვო ადამიანებს ბევრი. ბევრი კი არა, სამსახურის და საქმის გარეთ არაფერიც არ მოითხოვო. იმიტომ რომ არავის შეუძლია იმის მოცემა, რაც გინდა. ეს არაა ან ცუდი, ან კარგი. ეს უბრალოდ ფაქტია, ასეთი ვარ მეც. კიდევ ის ვისწავლე, რომ ადამიანებთან ზედაპირული უნდა ვიყო. არ აქვს მნიშვნელობა ვისთან. ზოგადად სუყველა ერთმანეთთან ზედაპირულად ურთიერთობს. რამდენი ხანია ამას ვაკვირდები. მე-9 კლასის მერე და ასეა. ამ ზაფხულს სულ ცოტა დამოუკიდებლობაც ვისწავლე. პრობლემების დამოუკიდებლად გადაჭრაც და კუთვნილი დასვენების დამოუკიდებლად გატარებაც. თუმცა ვერ ვისწავლე წინააღმდეგობის გაწევა. ეს ალბათ მომავალი წლისთვის გადაიდო. ვისწავლე ავტოსტოპერობა. პირველად რომ ტრასაზე დავდექით, სუყველას გვიტყდებოდა ხელის აწევა. ახლა კი ვერაფერი შეედრება იმ სიხარულს, როცა მანქანა ჩერდება, თან საკმაოდ ტევადი. (თუმცა ამას არ აქვს დიდი მნიშვნელობა, კორსაშიც გადასარევად ჩაეტევი).

აქ მარტო ვარ და ჩემ ირგვლივ საოცარი სიჩუმეა. ლექტორებიც და სტუდენტებიც წავიდნენ. ერთი ჭიქა რძიანი ყავა და ფუნთუშა დახატავდა ამ სიტუაციას.

ირაკლი ჩარკვიანი და ქვიშხეთი–თბილისის გზა

საერთოდ პოსტების თემები ერთი მეორის მიყოლებით მომდის ხოლმე თავში. მაგრამ ვერასოდეს ვფიქრობ როგორ დავიწყო. სამოტივაციო წერილებზეც ეგრე მჭირს. მოკლედ, როგორც მეწერინება ისე დავიწყებ, მაინც ჩემი ბლოგია, რასაც მინდა იმას დავწერ.

სიმართლე რომ ვაღიარო, (და ალბათ ბევრი აღიარებს) ბავშვობაში მაგარი პაპსა ვიყავი. ვუსმენდი ბრიტნი სპირსს, სფაის გერლზს, ბექსტრიტ ბოიზს და ა.შ. მამაჩემმა მე–13 თუ მე–14 დაბადების დღეზე დიდი და ლამაზი მუსიკალური ცენტრი მაჩუქა, დისკიანი. მე კიდე ამ მაგარ ცენტრზე ასეთ პაპსებს ვუსმენდი. ჰოდა, საწყალ კაცს გული უჩუყდებოდა ჩემს შემხედვარე. მომიტანა deep purple-ს დისკი, the best–ი იყო მგონი. მე კიდე სიცილადაც არ მეყო, მეოცე საუკუნის "ჟღარუნი". და სანამ ამ "ჟღარუნს" ჩემი მოსმენის ღირსად ჩავთვლიდი, იქამდე ირაკლი ჩარკვიანის გადაწერილი კასეტა ჩამივარდა ხელში. ჩემმა დაქალმა მოიტანა. ისიც პაპსა იყო, და იმ პერიოდში ვეცნობოდით "ანდერგრაუნდს". :D ორღანი 78 იყო, სექსი, ზანგო და მე გადმოვცურავ ზღვას. ხოდა მოგვეწონა.

ჰოდა იმის მერე ცოტ–ცოტას მაგრამ ჩარკვიანს სულ ვუსმენდით. თან მაშინ უბანში დაგვცინოდნენ, რეებს უსმენთ, ა.შ. ხოდა მერე, მაგ ამბიდან ერთ წლის მერე მე და ბიძაჩემი მოვდიოდით ქვიშხეთიდან. დილა იყო, ბიძაჩემს რაღაც დანჯღრეული და შელოცვით აღდგენილი მანქანა ჰყავდა. წინა სიდენიის შუშას რო ჩამოუწევდი, მერე ხელი უნდა მოგეკიდა შუშაზე და ისე აგეწია უკან. ხოდა ჩამოწეული კი არა და ჩამოვარდნილია ეს შუშა და გვიბერავს კარგად. ხაშურში გაგვიჩერდა მანქანა თან. ერთი საათი ვეწვალეთ, ვეწვალეთ, ძლივს გავაკეთეთ. ხოდა ამ დაბოღმილზე და დაღლილზე ჩართო რაღაც კასეტა. გადაწერილი კასეტა იყო რაღაც, აღარც ის იკითხებოდა რა იყო ზედ ჩაწერილი ოდესღაც. ხოდა გაიჩითა ირაკლი ჩარკვიანის "სულს". აუუუ როგორ გაასწორა...

"მივქროდით" ამ ჩვენი დანჯღრეული მანქანით ტრასაზე, ჩარკვიანს ვუსმენდით, ზაფხული იყო და კახას (ბიძაჩემის ანუ) ძველი რეიბანები მეკეთა. თავი 70იანების ჰიპი მეგონა, როგორც მინიმუმ! :D კახა თავის სტუდენტობის ამბებს მიყვებოდა, როგორ სწავლობდა თეატრალურში და ჯინსებზე რა ამბავი იყო მაშინ :D

ჰოდა ისე გამოვიდა, რომ კახამ და ირაკლი ჩარკვიანმა მომარჯულეს და ადამიანური გემოვნება ჩამომიყალიბეს. :D

ჩემი ახალი ჰობი

ამის მერე, როცა რამის შევსებას მომთხოვენ, ჰობის გრაფაში ფოტოგრაფიასთან ერთად კულინარიასაც ჩავწერ. :D

ერთ ფილმში მერილ სტრიპის გმირი დაფიქრდება, რისი კეთება ესიამოვნებოდა ყველაზე მეტად. ხოდა რადგან ჭამა ყველაზე მეტად უყვარს, გადაწყვეტს, რომ კულინარიას დაეუფლოს. ჰოდა ჭამა მეც ძალიან მიყვარს. ბევრს და უზომოდ სულაც არ ვჭამ, უბრალოდ გემრიელი, ლამაზად გაწყობილი და რაც მთავარია, ყოველ ჯერზე ახალი და უცხო კერძი _ დღის მთავარი "ბლესკია" ხოლმე ჩემთვის! და ძალიანაც მაგარი იქნება თუ ამ "ბლესკს" ჩემს თავს მე თვითონვე მოვუმზადებ! ნუ მარტო მე თან რატომ, ჩემებიც ხომ ისადილებენ...

ჰოდა ჩემს კულინარიულ ანგარიშზე უკვე არის: მექსიკურად შემწვარი კარტოფილი, გასპაჩო (ესპანური ცივი სუპი), კარტოფილის კატლეტები და ბიფსტროგანოვი. ვაპირებ მექსიკური თევზის კატლეტის და იტალიური პასტა ბოლონეზეს მომზადებასაც. ვნახოთ რა გამომივა. არაფერი არ უნდა. სულ არაფერი. რამდენიც ჩვეულებრივ სადილზე იხარჯება, (4 კაცისთვის) იმდენი უნდა სულ. რეცეპტებს ჯერჯერობით www.gurman.ge –ზე ვეძებ.

ამ საიტზე ცოტა რეცეპტი დევს და მერე ალბათ წიგნის ან რამე ეგეთის ყიდვა მომიწევს.

P.S. ჰო, მართლა, ვიფიქრე ჩემს ბიფსტროგანოვს ფოტოს გადავუღებ მეთქი, მაგრამ შეიჭამა უკვე... :S