როცა დედაჩემი რამეს მიკრძალავს ხოლმე და რატომ აზრზე ვერ მოვდივარ, სულ ვფიქრობ, რომ ამას ჩემს შვილს არასოდეს დავუშლი. არადა, კაცმა არ იცის მე როგორი დედა ვიქნები. კაცმა კი არა, საერთოდ ვერ წარმომიდგენია, შვილთან როგორი ურთიერთობა უნდა მქონდეს, რომ მეც ისე ვუყვარდე, როგორც მე მიყვარს დედაჩემი. ასე მგონია, პირველივე წინააღმდეგობისას, დავიბნევი და ან ძალიან შევზღუდავ ჩემს შვილს, ან პირიქით საერთოდ არ გავაკონტროლებ და ორივე შემთხვევაში უაზრო შვილი გამომივა.. :S რაებს ვბოდავ არა?
ძაან ძნელია დედობა. კაცმა არ იცის, ეხლა რატომ ვფიქრობ ამაზე, დედაჩემი მეუბნება, გაიზრდები მაგას და მერე გამიხსენებო, ხოდა მეც ეხლავე ვუფიქრდები, რაღა გაზრდას და ეგეთ აბსტრაქტულ რამეებს ვუცადო _ ეხლა დიდი ტაბლეტი მაქვს გაჩხერილი ყელში და რამდენი ნერწყვი ჩავყლაპე და წყალი მივაყოლე, მაინც არ ჩადის. შეიძლება კაი ხანია ჩასულია, მაგრამ ეგეთი განცდა მაქვს. ნებისმიერ წუთას შემიძლია დედას დავუძახო და ვუთხრა რაც მჭირს, დედა რას მეტყვის ისეთს, არაფერს, მაქსიმუმ მითხრას, წყალი მიაყოლეო და მომიტანოს წყალი, მაგრამ ეგაა საქმე, რომ დედაჩემი რომ მიშველის უფრო მაგარია, თორემ მეც ვიცი რა უნდა გავაკეთო. შეიძლება იმის ბრალია, რომ ნაკლებად დამოუკიდებელი ვარ, შეიძლება ეგ არაფერ შუაშია და უბრალოდ ჩემი უაზრობის გამო მელანდება ყველგან დამოკიდებულება თუ დამოუკიდებლობა. არ ვიცი. დედობა კი მართლა ძნელია. ძნელია შვილს ენდო, მაშინ, როცა მისთვის კარგი გინდა და გგონია, რომ არასწორად იქცევა. პრინციპში ისიც იცი, რომ შენი შვილი დიდია და ისეთს აღარაფერს დააშავებს, გამოსწორება რომ არ შეიძლებოდეს, მაგრამ მაინც, ნერვიულობ რა.
ხანდახან დედაჩემს რომ ვეუბნები, დე რა ლამაზი ხარ მეთქი, მეჩხუბება, ეგრე ნუ მეუბნებიო. არადა მართლა მგონია რომ ლამაზია. დედა მეუბნება რომ მე უფრო ლამაზი ვარ და ეგ უხარია. ნეტა მეც თუ გამიხარდება, ჩემი შვილი ჩემზე ლამაზი რომ იქნება. ან რატომ არ უნდა გამიხარდეს პრინციპში. ან ისეთი ლამაზი რა ვარ, ჩემზე ლამაზი რომ ვერ წარმოვიდგინო.
მე მგონი ისევ სიცხემ ამიწია, სისულელეებს ვწერ უკვე.
ანდა იმ აბსტრაქტულმა გაზრდამაც მომიწია ბოლოსდაბოლოს და იმ სიძნელეებზე დავფიქრდი, დედაჩემი რომ მეუბნება ხოლმე, გაიზრდები და მიხვდებიო.
დღეს შედარებით უკეთესად ვგრძნობ თავს. თავიც აღარ მტკივა და არც სიცხე მაქვს. ექიმს თუ დავუჯერებთ, ორ დღეში ან კარგად უნდა გავხდე, ან საბოლოოდ ჩავიქნიო ამ ცხოვრებაზე ხელი. მაგრამ თავს გაცილებით კარგად ვგრძნობ. შეიძლება ცოტა სუსტად ვარ და მახველებს, მაგრამ გუშინდელთან შედარებით თითქოს ხელახლა დავიბადე. ჩემი მეგობრის არ იყოს, მეც მიყვარს ეს განცდა: დიდი ტკივილის მერე ბოლოს და ბოლოს შვებას რომ იგრძნობ ხოლმე.
ჩემს მეგობარს დავპირდი, რომ თუ ოდესმე კარგი მწერალი დავდექი, მასზე აუცილებლად დავწერ. დავწერ იმიტომ, რომ ჯერ ერთი ძალიან მიყვარს. მეორეც, სულ მიკვირს, მის პატარა თავში ამდენი უცნაური აზრი ერთად როგორ იბადება. ერთ–ერთი მორიგი აზრის გამოცხადებისას, (რაღაცას ამბობდა ცისარტყელის შესახებ) ვუთხარი: „ან, თუ ოდესმე მწერლობა მომინდა, პირველ რიგში შენზე დავწერ.“ იმან გაიცინა და გაუხარდა.
ჩვენს სამეგობროში ბევრია მომავალი მწერალი და პოეტი. ეს იმიტომ რომ ყველას ერთი ლიტერატურული საიტი გვაერთიანებს. ამ მომავალ მწერლებს თუ პოეტებს ბევრჯერ დაუწერიათ ანიზე და სულაც არ მინდა ჩემი ნაწერიც იმათ დაემსგავსოს. მით უმეტეს, რომ ანის ყველაზე დიდი ხანია მე ვიცნობ. მის შესახებ რა ვიცი? რა და მაგალითად ის, რომ ქუხილის და სიმაღლის ყველაზე მეტად ეშინია და რამდენჯერაც არ უნდა წავიდეს ტყეში და რამდენჯერაც არ უნდა მოუსწროს წვიმამ, ქუხილის მაინც ყოველთვის შეეშინდება. კიდევ ის, რომ გამოგონილი ზღაპრების სამყაროში ცხოვრება ბევრად ურჩევნია რეალობაში ცხოვრებას და ყავაზე მეტად ჩაი უყვარს. თუმცა რატომღაც ყავას უფრო ხშირად სვამს. ეტყობა დღემდე ჰგონია, რომ ყავა აფხიზლებს. კიდევ? კიდევ ისიც, რომ ძალიან ჯიუტია. შეიძლება რაღაც ამოიჩემოს და ამის მთელი ცხოვრება ჯეროდეს. ჩვენ ერთმანეთს უნივერსიტეტში შევხვდით. პირველივე დღესვე ვუთხარი, შენ ვერძი იქნები–მეთქი. მაშინ ასტროლოგიით გატაცებული ვიყავი. ანი დღემდე მთხოვს მისი ზოდიაქოს შესახებ უფრო დეტალების მოყოლას, მაგრამ რატომღაც ეს ვერასოდეს მოვუხერხე.
მწვანე კონცხზე ვართ ხუთნი თუ ექვსნი. ნაპირთან რაღაც ბეტონის თუ რაღაცის კონსტრუქცია დგას. წარმოდგენა არ მაქვს რისთვისაა. ალბათ მეთევზეებისთვის. მაგრამ მეთევზეების მაგივრად იქ მოცურავეები დგანან და წყალში ხტებიან. მათემ აიჩემა, იქიდან უნდა გადმოვხტეო. ანიც რისი ანია, თუ რაღაც იდეა მაშინვე არ აიტაცა. ადგა და მიყვება. მიცურდნენ ნაპირთან. კაი ხანს არ გამოჩენილან. შორიდან ჩანს, რომ ანი დგას და ვერ ბედავს გადახტომას, მათე უკან უდგას და რაღაცებს ასწავლის. ეტყობა თავით ხტომას, თორემ ამდენი ხანი სარფის კლდიდან გადმოხტომაზე არ უყოყმანია. გადმოხტნენ. მთვარე მეხვეწება, რომ ჩვენც გადმოვხტეთ. სიცილით შეიძლება მოკვდე კაცი, აუზში ჩახტომის მეშინია, იქიდან ვინმე ხელს თუ მკრავს, თორემ ჩემი ნებით ვერაფერს ვიზამ, შეიძლება მთელი დღე იქ დავრჩე. ანიც ეგეთი ტიპია. სიმაღლის კი ეშინია, მართლა შეუძლია მთელი დღე იქ დარჩეს, ოღონდ არც უკან მობრუნდება. ბევრს იფიქრებს თუ ცოტას იფიქრებს, მერე აუცილებლად გადმოხტება. აღარ ჩანან. ეტყობა გადმოხტნენ. კაი ხანს დარჩნენ ისე. ვეღარ ვხედავ მათ სილუეტებს. ჩვენ საღამოს გეგმებს ვაწყობთ. ბიჭებს მიდიების დაჭერა და შეწვა ნებავთ. ოღონდ ერთი პრობლემაა _ შეწვა არ ვიცით არც ერთმა. მაგრამ ერთი ზარი და მიდიების იდეამ ჩაყვინთა: ახლა ფრენბურთიო... სანამ მიდიების მხარდაჭერას ვცდილობ, ანი მოღუშული მიახლოვდება და პლაჟზე ხმისამოუღებლად ჯდება. მერე ვატყობ, ფეხის თითიდან სისხლი მოსდის, მუხლიც ჩალურჯებული აქვს. რას მიარტყი მეთქი, ვეკითხები, არ მპასუხობს. მერე გამოტყდა, ამოძრომისას, იმ რკინაზე თუ რაღაცაზე ფეხი დასრიალებია და თან ფრჩხილი აძვრა, თან მუხლიც მაგრად მიარტყა. მერე დედამისს დაურეკა. დედამისი ეუბნება იცოდე არ გადმოხტეო, ამან კიდე, რა აზრი აქვს უკვე გადმოვხტი და მეორეჯერ აღარ ვიზამო. იმ წუთას ვერაფრით გავაცინეთ. იჯდა ნაპირზე და იბუსხებოდა. მერე სუყველა წყალში ჩავედით. დიდის ამბით განაცხადა უარი, ფეხის თითში ინფექცია შემეჭრება და ვერ შემოვალო. თუმცა არ გასულა ხუთი წუთი გავიხედე წყალში რაღაც ჩადგაფუნდა. გულმა დიდხანს ვერ გაუძლო ასე შორიდან ეყურებინა ჩვენთვის. ვიღას ახსოვდა ფეხის თითი. ასეთი ტიპია. ვერც დააძალებ ვერაფერს, ვერც დაუშლი. შანსი არაა, მაინც გააკეთებს. ან თუ ვერ გააკეთა, გულში ისე ჩაიდებს, ოდესმე მაინც აისრულებს თავის ჩანაფიქრს. რა ქნას, ვერძია. ჩვენი პირველი შეხვედრისას, ხომ სწორედ ეს ვუთხარი, ვერძი იქნები მეთქი.
ზაფხული უკვე მალე გავა. აგვისტოს ბოლოა და შესამჩნევად აგრილდა. დაბნელებითაც შედარებით მალე ბნელდება. სულ მალე სწავლაც დაიწყება. და რაც მთავარია, ჩვენი პირველი შვებულებაც დამთავრდება. ალბათ კარგია, როცა შენი საუკეთესო მეგობარი შენივე კოლეგა და თანამშრომელია. ბოლოს და ბოლოს, თუ გაცინებაა, პირდაპირ ეთერში უფრო გულიანად გაიცინებ, თუ იცი რომ ვიღაც მკაცრი წამყვანი კი არა, შენი მეგობარი გიზის და ისიც ხალისით აგყვება სიცილში. დამთავრდა ზაფხულიც. ამ ზაფხულის ბავშვის თავში კიდევ ვინ იცის რამდენი უცნაური იდეა დაიბადება. შეიძლება ეს ნაწერი უფრო მეტად ბლოგის პოსტს ჰგავს, ვიდრე მოთხრობას, რომელიც ანის დავპირდი, მაგრამ ოდესმე, თუკი კარგი მწერალი დავდგები, მის არანორმალურ იდეებზე უფრო მეტს დავწერ და საბავშვო წიგნს გამოვცემ. მანამდე კი, ეს იყოს.
ერთ კვირაში ტობაზე უნდა წავიდეთ. ძალიან მინდა, ბევრი რამე არაა გარკვეული და მეშინია, არ ჩაიშალოს. თან დედაჩემიც ორჭოფობს, ერთი დღე რომ მეუბნება გიშვებო, მეორე დღეს მეუბნება _ ეგ როდის გითხარიო. მესამე დღეს კიდევ, ან ზღვაზე წახვალ, ან _ ტობაზეო. არადა, ისეთი მისტიკური ადგილია, თვითონ გზაც მთელი თავგადასავალია და ადგილიც ხომ საერთოდ, ჯადოსნური.
აი, ნახეთ სად გაშვებაზე მაწუწუნებენ: :(
როგორ მინდა წასვლა. თანაც, ამისთანა ადგილას მეორეჯერ წასვლის შანსი როდისღა მომეცემა. აბუდელაურზე ლამაზი თუ რამე სადმე იყო, არ მეგონა :O
შვებულებამდე 3 დღეა დარჩენილი. ორი კვირის წინ მზიკა სკამზე დადგა და ხმამაღლა გამოაცხადა, ხალხნო, 2 კვირაღა მოვუთმინოთ ერთმანეთს და მერე სუყველას გვეშველებაო. ჰოდა ვზივართ ახლა ჩუმად, ცოტათი კონდიციონერი ზუზუნებს (ან კომპიუტერებია) და ყველა ჩვენ-ჩვენს მონიტორებს მივჩერებივართ.
მიუხედავად იმისა, რომ ეს ჩემი პირველი სამუშაო გამოცდილება არ ყოფილა, ძალიან ბევრი რამე პირველად მაინც აქ გავიგე: 1. პირველად გამიფორმეს ხელშეკრულება. 2. პირველად მაქვს 100 ლარზე მეტი ხელფასი :))) 3. პირველად მაძლევენ შვებულებას. 4. პირველად დამაქვს ლანჩი სამსახურში და ჭკუაზე არ ვარ ისე მომწონს ჩემი ცისფერი კონტეინერი თავისი ცისფერი ჩანგლით. (ნუ ეს გვიანდელი გამოცდილებაა, მაგრამ მაინც პირველად აქ გამოიცადა). 5. პირველად ვმეგობრობ უფროსებთან. (შეიძლება ვიდაოთ, მაგრამ მაინც, იყოს:P) 6. პირველად ვყიდულობ სახლისთვის და ოჯახისთვის საჭირო რაღაცებს რეგულარულად. 7. პირველად ვიხმარე ტიბისის ბარათი. (ნუ ზოგადად ბარათი ხელფასისთვის). 8. პირველად აღარ ვთხოვ დედაჩემს (რაც სამსახური დავიწყე) ყოველდღე ფულს. ისიც გადაეჩვია სხვათა შორის მოცემას. (იმედია სულ ასე გაგრძელდება!) 9. პირველად ვისესხე ფული "ხელფასამდე". 10. და ბოლოს, ტატაამ: პირველად მივდივარ ზღვაზე ჩემი საკუთარი ფულით! და საერთოდ, ჩემი ფულით პირველად ვისვენებ!
მოკლედ, კარგია სამსახური. რაღაც დიდი მგონია საკუთარი თავი და მომწონს ეს ახალი ამპლუა. :P შვებულებამდე 3-ნახევარი დღე დარჩა, პრინციპში უკვე სამი და ერთი სული მაქვს გავიქცე. სამსახურში ორი დღეა ქუსლებით დავკაკუნობ და თავი ვიღაც მგონია:))))) სანამ სულ გამირეკია, ეს სამუშაო დღეც მალე უნდა დამთავრდეს!
იმდღეს ავტობუსიდან ვიყურებოდი და ვფიქრობდი, რომ არაა საჭირო ისტორიების და ადამიანების გამოგონება. ცხოვრებაში ძალიან ბევრი საინტერესო ისტორია და ადამიანია თავისი ხასიათებით, პატარა დეტალებით და რეკვიზიტებით, რომლების შესახებაც ღირს წერა. ცხოვრებაში უამრავ ისეთ ადამიანს შევხვედრივარ, რომელსაც ჩამოყალიბებული ხასიათი აქვს. ზუსტად ისეთი, რომლებზეც წერენ, ფილმებს იღებენ. ვისაც კი ვიცნობ, ჩემთვის სუყველა მყავს დაყოფილი პირველ და მეორეხარისხოვან როლებად. ოდესმე, როცა მოვიცლი და ყოველდღიურად სიუჟეტზე ფიქრი აღარ მომიწევს, ამათ შესახებ აუცილებლად დავწერ.
როცა ქუჩაში დავდივარ, არასოდეს ვიხედები მხოლოდ წინ. ჩემს თავს გარემოს მთლიანობაში აღვიქვამ. ვხედავ მსხვილ კადრებად ჩემს ფეხებს, ჩქარი და დიდი ნაბიჯებით რომ დადიან. ჩანთა, გვერდზე რომ მაქვს გადაკიდებული, ყოველთვის უკან მექცევა. ვხედავ გამვლელების მზერებს, ვხედავ ჩემს თავს ქუჩის მეორე მხრიდან. ზევიდანაც კი, თითქოს "კრანით" მიღებდეს ვინმე. მომწონს ასე, დიდი ხანია მივეჩვიე საკუთარი თავის ასე ყურებას.
უკვე მერამდენეჯერ მივედი იმ დასკვნამდე, რომ არ ღირს თავის მართლება. ეს ხომ დანაშაულის აღიარებას ნიშნავს. პრინციპში იმ დანაშაულის, რომელიც არ ჩამიდენია. ნუ თუ რაღაც დავაშავე, ამას მაშინვე ვაღიარებ ხოლმე და ბოდიშსაც ვიხდი. ოღონდ გააჩნია რას ვთვლი დანაშაულად. ბევრს არაფერს.
იმდღეს დედაჩემს ვუმტკიცებდი, რომ ნორმალურია, როცა 21 წლის გოგომ ჯერ არ იცის, როგორი უნდა რომ იყოს. ჩემი აზრით, ნორმალურია. მე ხომ ჯერ ისევ ძიების პროცესში ვარ და ეს პროცესი ყველაზე მეტად მსიამოვნებს. სკარლეტ იოჰანსონის გმირივით ვიცი რა არ მინდა (ვიკი, კრისტინა ბარსელონაში, ჩემი საყვარელი ფილმია). თუმცა მხოლოდ ბუნდოვანი წარმოდგენა მაქვს იმაზე, როგორი ვიქნები ან სად ვიქნები ათი წლის მერე. დედაჩემი მეუბნება, რომ ასე ემოციებს ტყუილად ვფლანგავ. გასაგებია, რომ ჩემზე ზრუნავს და უნდა რომ ბედნიერი ვიყო. ამაში ეჭვი არ მეპარება. მაგრამ უემოციოდ ცხოვრება როგორ შეიძლება. როგორ უნდა შევძლო ისე ცხოვრება, რაღაცამ ძალიან რომ არ აღმაფრთოვანოს, ან პირიქით, არ გამაწბილოს, მოკლედ, შთაბეჭდილებები რომ არ მომცეს. როგორ უნდა გამომელიოს ემოციები, როცა უბრალოდ ხასიათი მაქვს ასეთი. რატომაც არ უნდა დავუშვა შეცდომები, არ მესმის. ოდესმე ხომ უნდა გავიზარდო და დამოუკიდებელი გავხდე. მერე ნელ-ნელა მივხვდები, როგორი მინდა ვიყო, როგორი ადამიანები მინდა, რომ ჩემ გვერდით იყვნენ.
ამაში არაფერია ტრაგედია. იქამდე კი, სანამ გავიზრდებოდე (ნუ უფრო სწორედ ამ პროცესში), ვცდი ყველაფერს, ვნახავ იმდენს რამდენიც შემიძლია. კიდევ ვინ იცის, რამდენი რამის გაფუჭებას მოვასწრებ. :))
P.S. ახლა სამსახურში ვარ და ყველა ვუსაქმურობთ მერის გარდა. ზის თავისთვის პატიოსნად და კალენდარს ამონტაჟებს. მე ამ ჩემს ბლოგს ვუკირკიტებ, ანი ილუკმება და მულტფილმებს უყურებს, თეო გაცხარებული პოსტავს ფეისბუქზე რაღაცებს, მზიკა კი მთელი მონდომებით ცდილობს სკაიპში ჩეთავი და მეორე სამსახურის სტატიის წერა ერთმანეთს რამენაირად შეუთავსოს. :)))) P.P.S. საოცარი სამსახური მაქვს:)))))
არ მიყვარს, როცა თავი უნდა მოვაჩვენო ყველას, ვითომ ყველაფერი რიგზეა. დამღალა ძლიერი ტიპის თამაშმა. ვაკვირდები, ადამიანები ყოველთვის ისეთს აღგიქვამენ, როგორიც თვითონ უნდათ. როცა ცოტა სხვანაირად მოიქცევი და ან ცინიკოსობას იწყებენ, ან გიკიდებენ. როცა რამე სისულელეს მაბრალებენ, ერთი სული მაქვს ბოდიში მოვიხადო და ამ თემაზე ლაპარაკი იქვე შევწყვიტო. წინააღმდეგ შემთხვევაში თავის მართლება უნდა დავიწყო, რაც სასტიკად არ მიყვარს და ყოველთვის მეზარება. სულ ერთია, მაინც მე გამოვდივარ ცუდი, ფეხებზემკიდია და საკუთარ თავზე დიდი წარმოდგენის მქონე. მაინც ისე გამოდის, თითქოს ვიღაცას ვჩაგრავ და ვიღაცაზე მეტობის პრეტენზია მაქვს. ამიტომ, ასე რომ არ გამოვიდეს, ჯობს გავჩუმდე.
არადა დავიღალე სხვისი ტიპის თამაშით. თუმცა მაინც არავინ მიცნობს ისეთს, როგორიც სინამდვილეში ვარ. არ მიცნობს რა, არც უნდათ დანახვა. დავიღალე თავის მართლებებით, რომ არ ვარ ასეთი და ნუ მაბრალებენ. მაინც არ მისმენენ. სულ ერთია ყველაფერი უკვე. აღარ მაინტერესებს მერე რა მოხდება.
ორ კვირაში სუყველას, ჩემს ჯგუფელებს, საჯაროში ჯდომა მოგვიწევს. ზოგი უკვე დადის, ზოგიც, ჩემსავით, გაურკვეველი ვადით დებს. ვერავინ დამაბრალებს წიგნის სიძულვილს, ვერც იმას იტყვიან ჩემზე, მეცადინეობა ოდესმე დაზარებიაო. მაგრამ საჯარო ბიბლიოთეკაში მარტო ერთხელ ვიყავი. მე და სანდრო, ისიც პირველად იყო. ველოდებოდით გამოწერილ წიგნს და ჩუმად ვფხუკუნებდით მაგიდის ქვეშ. მაცინებდა ერთ–ერთ ქალზე, საოცარ სახეებს იღებდა. მოკლედ, დიდად საჯაროს არ აღვუფრთოვანებივარ.
ყოველ ზაფხულს, როცა სოფელში ჩავდივარ, მეორე დღეს ტრადიციულად სოფლის ბიბლიოთეკას ვსტუმრობ ხოლმე. ამ ძველ და მონღრეულ შენობას ჩემსა და იმ ბიბლიოთეკარის გარდა მგონი არავინ სტუმრობს. ხანდახან სკოლის მოსწავლეები, როცა კლასგარეშე ლიტერატურის კითხვას ავალებენ ხოლმე. ცისფერი მოაჯირი და აივანი აქვს. დახეთქილი საღებავით. შიგნით ნამდვილი წიგნის მტვრის სუნი დგას. კარს რომ გააღებ ვიწრო ზოლად მზის სხივი ჩანს, ამ სინათლეში მტვერსაც დაინახავ. პირველ დარბაზში საბავშვო ლიტერატურა და ენციკლოპედიებია. სწორედ აქ წავიკითხე ასტრიდ ლინდგრენის უამრავი ის რომანი, რასაც თბილისში ვერსად გადავაწყდი თავის დროზე _ "კალე ბლუმკვისტი", "მაწანწალა რასმუსი", ნილსი, ჟიულ ვერნის და მაინ რიდის რვატომეულები. მოკლედ, ბავშვობაში კითხვა ასე შემიყვარდა. მაგრად მომწონდა, როცა ყოველ ზაფხულს ახალ ბარათს ვიღებდი, მოხუცი ბიბლიოთეკარი იქ წიგნების კოდებს ჩაწერდა, მე კიდევ, დიდივით, ხელს ვაწერდი. მერე ნელ–ნელა ვაბრუნებდი. ზაფხულის ბოლოს მთელი ბარათი სავსე იყო. აი ეს მიხაროდა ყველაზე მაგრად.
მეორე დარბაზში მოგვიანებით გადავინაცვლე. იმ ზაფხულს "იდიოტი" ახალი წაკითხული მქონდა და საბავშვო ზღაპრებს აღარ ვკადრულობდი. სწორედ აქ აღმოვაჩინე რემარკის "სამი მეგობარი". ბარათის შევსების მუღამმა გაზრდასთან ერთად გამიარა, თუმცა ამ მეორე დარბაზში (სადაც სულ შმორის სუნი იდგა ხოლმე), იმდენი კარგი წიგნი ვიპოვე, მათ ხელში ჩაგდებას აქ რომ ვერც ვიოცნებებდი. რეი ბრედბერი, ხულიო კორტასარი, სომერსეტ მოემი... უჰ, რა ვიცი, ბოლოს როცა ჯოისის "ულისეს" თეთრყდიანი წიგნი ჩავაბარე ბიბლიოთეკარს, ქალმა მაგრად დამცინა და ის წიგნი სახლში გამატანა. "ულისესთვის" აქამდე შენ გარდა ხელი არავის დაუკარებია მთელი 20 წელია და რაღა ეხლა მოიკითხავენო. ჰოდა, თბილისში გამომატანა.
ეხლა ვზივარ და კენ კიზის "გუგულის ბუდეზე სხვა გადაფრინდას" ვკითხულობ. მიკვირს, ან ეს წიგნი როგორ ვერ აღმოვაჩინე იმ ბიბლიოთეკაში. მით უმეტეს, რომ ძველი თარგმანიც არსებობს. თუმცა რა უჭირს. თუკი ოდესმე დავბრმავდი და წერა უკეთესად დავამუღამე, ვიცი რაც უნდა ვაკეთო. ცოტა ამბიციური შედარება კი გამომდის, მაგრამ რატომაც არა. ვისზე ნაკლებად მიყვარს ლაბირინთები და ზღაპრული ურჩხულები.
როცა დედაჩემი რამეს მიკრძალავს ხოლმე და რატომ აზრზე ვერ მოვდივარ, სულ ვფიქრობ, რომ ამას ჩემს შვილს არასოდეს დავუშლი. არადა, კაცმა არ იცის მე როგორი დედა ვიქნები. კაცმა კი არა, საერთოდ ვერ წარმომიდგენია, შვილთან როგორი ურთიერთობა უნდა მქონდეს, რომ მეც ისე ვუყვარდე, როგორც მე მიყვარს დედაჩემი. ასე მგონია, პირველივე წინააღმდეგობისას, დავიბნევი და ან ძალიან შევზღუდავ ჩემს შვილს, ან პირიქით საერთოდ არ გავაკონტროლებ და ორივე შემთხვევაში უაზრო შვილი გამომივა.. :S რაებს ვბოდავ არა?
ეგეთ აბსტრაქტულ რამეებს ვუცადო _ ეხლა დიდი ტაბლეტი მაქვს გაჩხერილი ყელში და რამდენი ნერწყვი ჩავყლაპე და წყალი მივაყოლე, მაინც არ ჩადის. შეიძლება კაი ხანია ჩასულია, მაგრამ ეგეთი განცდა მაქვს. ნებისმიერ წუთას შემიძლია დედას დავუძახო და ვუთხრა რაც მჭირს, დედა რას მეტყვის ისეთს, არაფერს, მაქსიმუმ მითხრას, წყალი მიაყოლეო და მომიტანოს წყალი, მაგრამ ეგაა საქმე, რომ დედაჩემი რომ მიშველის უფრო მაგარია, თორემ მეც ვიცი რა უნდა გავაკეთო. შეიძლება იმის ბრალია, რომ ნაკლებად დამოუკიდებელი ვარ, შეიძლება ეგ არაფერ შუაშია და უბრალოდ ჩემი უაზრობის გამო მელანდება ყველგან დამოკიდებულება თუ დამოუკიდებლობა. არ ვიცი. დედობა კი მართლა ძნელია. ძნელია შვილს ენდო, მაშინ, როცა მისთვის კარგი გინდა და გგონია, რომ არასწორად იქცევა. პრინციპში ისიც იცი, რომ შენი შვილი დიდია და ისეთს აღარაფერს დააშავებს, გამოსწორება რომ არ შეიძლებოდეს, მაგრამ მაინც, ნერვიულობ რა.
ხანდახან დედაჩემს რომ ვეუბნები, დე რა ლამაზი ხარ მეთქი, მეჩხუბება, ეგრე ნუ მეუბნებიო. არადა მართლა მგონია რომ ლამაზია. დედა მეუბნება რომ მე უფრო ლამაზი ვარ და ეგ უხარია. ნეტა მეც თუ გამიხარდება, ჩემი შვილი ჩემზე ლამაზი რომ იქნება. ან რატომ არ უნდა გამიხარდეს პრინციპში. ან ისეთი ლამაზი რა ვარ, ჩემზე ლამაზი რომ ვერ წარმოვიდგინო.
