ვუბრუნდებით ჩვეულ რიტმს!

სამსახურიდან მოვდივარ. ტრანსპორტში ვზივარ. პოსტს ტელეფონში ვწერ.

ამ ბოლო დროს ტელეფონით პოსტვა განსაკუთრებით დავამუღამე. სულ მიჩვევის ამბავი ყოფილა, აბზაცების ბეჭდვა შემიძლია ტელეფონით, მთავარია არ გაჭედოს!

დეკემბერი, დეკემბერი

 კიდევ ერთი მომქანცველი დღე ისე მიილია, რომ ვერ გავიგე. ლაზარე ვაბანავეთ, ვაჭამეთ და დავაძინეთ. ჩვეულებისამებრ, ტაკო უკან გამობზიკა, ფეხი ფეხზე გადაიდო, ხელები ლოყის ქვეშ ამოიდო და დაიძინა. სულ ერთია, რამდენჯერ დააწვენ ზურგზე, 5 წუთში ეგეთ პოზაში გხვდება.

როგორ გავხდით მშობლები

ასე ვიყავით ლაზარემდე

და აი, გავხდით სამნი. 6 ოქტომბრის ღამეს უეცრად წყლების დაღვრის შემდეგ ავფუცხუნდით; სამი თუ ოთხი კვირით ადრე გამზადებული ორი ჩანთა ავიღეთ და გაგუას სამშობიარო კლინიკაში მოვუსვით. შუაღამის 12 საათზე ადგილზე ვიყავით, დილის შვიდის ნახევარზე კი ლაზარეც გაჩნდა - ჯერ გალურჯებული თავი დავინახეთ მე და გიომ, მერე კი ხმაც გავიგეთ: გაჩენის წამიდანვე აგვიკლო ტირილით!

რატომაა ჟურნალისტიკა მსოფლიოში საუკეთესო პროფესია

ამ გაგანია ეროვნული გამოცდების პერიოდში განსაკუთრებით ხშირად მახსენდება ჩემი თავი 10 წლის წინ, 2005 წელს, ეროვნული გამოცდების სულ პირველი ნაკადი ვიყავით, უნარ-ჩვევების ლამის საკრალიზებული და მითიური გამოცდაც ჩავაბარეთ და 5 შესაძლო ფაკულტეტი ავირჩიეთ.

მალე ვიქნებით სამნი

როცა ორსულობის ტესტზე ორი ხაზი ჩნდება, მთელი განვლილი ცხოვრება ერთ წამში ჩაგირბენს თვალწინ ერთ კადრად, გახსენდება ყველა მნიშვნელოვანი ეტაპი, მაგრამ სიკვდილის წინა იმ ლეგენდარული წამისგან ერთადერთი რამე განასხვავებს: წარსულის შეცდომების მაგივრად, გახსენდება ყველა საუკეთესო მოგონება, რაც კი გქონია; ყველა დიდი წვეულება, სადაც ყოფილხარ და მაგარი დრო გიტარებია; ყველა გიჟური ზაფხული და ყველა არანორმალური თავგადასავალი, რაც თავს გადაგხდენია და თან ფიქრობ, ამის მერე როგორღა იქნება?

კულისები (II)

*******

ჩემი ამბავიც ისევე დაიწყო, როგორც - ყველა სხვა დანარჩენის. ერთ-ერთ პატარა ქალაქში ვცხოვრობდი. რა მნიშვნელობა აქვს, სად. დედამიწაზე ყველა პატარა ქალაქი ერთმანეთს ჰგავს. ყველგან პატარა და გაცილებით მოვლილი ქუჩებია, ვიდრე - მეგაპოლისებში, ყველგან ერთი დიდი მთავარი მოედანია და ერთიც - მთავარი სალოცავი. რაც მთავარია, ქალაქის ყველა მაცხოვრებელს აქვს ერთი ჯადოსნური ნივთი, ტელევიზორი.

შვიდი სიმართლე, რომელიც მას მერე აღმოვაჩინე, რაც 30 წელს მივუახლოვდი

იმდღეს ვკითხულობდი სტატიას, რა იცვლება ცხოვრებაში როცა 30 წელს უახლოვდები. ჩემ შემთხვევაში, გარდა თავის მოვლის საშუალებების გამრავლებისა, უფრო მეტი რამ შეცვლილა, ვიდრე - წარმოვიდგენდი. პრინციპში, ალბათ არაფერია იმაში უჩვეულო, როცა 27 წლის ასაკში აღარ ფიქრობ ისე, როგორც 20 წლისა ფიქრობდი.