ახალი წლიდან

იმდღეს მე და თეო მოვსეირნობთ და ვლაპარაკობთ, როგორი მომავალი წელი გვინდა რომ გვქონდეს. ჰოდა, გადავწყვიტეთ, რომ მომავალი წელი თავისით მანამ არ შეიცვლება, სანამ ჩვენ თვითონ არ შევიცვლებით უკეთესობისკენ. ავდექით და ჩამოვთვალეთ ის ძირითადი პუნქტები, რაც სასიცოცხლოდ აუცილებელია, რომ შევცვალოთ საკუთარ თავში. და თუ ამეებს შევცვლით, დიდი შანსია, რომ 2011 წელი ჩვენთვის იღბლიანი და წარმატებული იქნება.

აი ის პრობლემები, რაც აუცილებლად უნდა გადაიჭრას ჩემს ცხოვრებაში მომავალ წელს:
1. ვშოულობ–თ ანაზღაურებად სამსახურს. (ჯანდაბა, რით ვეღარ უნდა დამთავრდეს ამდენი პრაქტიკა!)
2. ვიწყებ–თ სიარულს ცურვაზე და ტრენაჟორებზე. (ბოლოსდაბოლოს გვეკუთვნის!)
3. თეო იწყებს საჭმელების მომზადების სწავლას, მე კიდევ ვეცდები, უფრო ხშირად ვაკეთო. (ეს ისე, ჩვენი ჯანმრთელობისთვის და სწორი კვებისთვის).

4. ბუნუელის "ანდალუზიელ ძაღლს" ვუყურებთ. (ეს მანამდეც უნდა გვექნა, მაგრამ როგორც ვატყობ მხოლოდ ახალი წლის მერე იქნება შესაძლებელი).
5. მე, პირადად, უფრო კეთილი ვხდები. :))) არ დამცინოთ! (ძირს შური და ბოღმა ჩემს ცხოვრებაში!:)))) )

6. მართვის მოწმობას ავიღებ! აი აუცილებლად! თუ მანქანის მართვა ვერ ვისწავლე ჩამქოლეთ, დამცინეთ და დებილი მეძახეთ!

მე პირადად, თუ ამ ყველაფერს შევასრულებ, ვვარაუდობ რომ გამიმართლებს:
1. კარგი სამსახური მექნება.
2. ამერიკაში წავალ!!
3. მანქანასაც ვიყიდი!

ნუუ, პრინციპში, მეტი რაღა მინდა... არც არაფერი. :))

ახლა სანტასთვის წერილის მიწერას დავიწყებ, აი ასე:

Dear Santa, I am Irina... დანარჩენს პმ–ში მოგწერ :P

რა მოხდა მუხათწყაროში

სამხედრო ჟურნალისტიკის კურსის დროს ორი ყველაზე საინტერესო ლექცია გამოვტოვე. ერთი ვაზიანის ბაზა, მეორე _ აირსოფტთან თამაში. პირველი თამაშის ფოტოები შეგნებულად არ ვნახე. ჯერ ერთი შური ოხერია, მეორეც _ მეორე თამაში თითქმის მეორე დღესვე დაიგეგმა და ამიტომაც პირველი შთაბეჭდილების ფოტოებით მიღება არ მინდოდა.

დათქმულ დროსაც ჩვენ ოთხივე დროულად გამოვცხადდით. დროულად კი არა, ცხვიტოსაც კი დავასწარით :))) ნახევარი საათის განმავლობაში ძლივს ვგროვდებოდით. ჩემი სათვალე იქვე გამოიცადა. (არც ელიავაზე მიყიდია, არც ბიჭებს უთხოვებიათ, ჩემი იყო). აბა თვალის დაკარგვას, ისევ სათვალე გატყდეს, ის მირჩევნია! მარშუტკაში ჩასხდომის წუთიდან ვფიქრობდი, რომ "ირინ, არ აყვე, გიჩალიჩებენ", "აქ არ დაჯდე, აფეთქდები" და მსგავს სისულელეებს. მაგრამ არაფერი მსგავსი. არაფერი, სანამ პირველ ბლოკპოსტამდე არ ავედით.

მოდი, ცოტა რამეს airsoft Georgia-ზე მოვყვები. ეირსოფტის ფედერაცია 2009 წლის დეკემბერში დაარსდა საქართველოში. მიზეზები ბევრია და მარტივი. დაწყებული ქაუნთერ–სტრაიკის სიყვარულით, დამთავრებული ახალი, ჯანსაღი ჰობის შექმნით. ასეთი ფედერაციები უკვე არსებობს იაპონიაში (რომლებიც როგორც ყველგან, აქაც პიონერები აღმოჩნდნენ), ინგლისში, რუსეთში, უკრაინაში და უკვე საქართველოშიც. უკვე დაარსდა ეირსოფტის ასოციაციაც. დეტალური ინფორმაციისთვის, როგორც უკვე გითხარით, საიტი იხილეთ, იქვე ფორუმიცაა და თუ ბედმა გაგიღიმათ, გაიხსნა და დარეგისტრირება მოახერხეთ, აზრების ფრქვევასაც შეძლებთ.ჰო, ახლა კი ისევ ჩვენს თამაშს დავუბრუნდეთ.

მოკლედ, სცენარი შემდეგნაირი იყო. ჩრდილოეთ კავკასიაში რომელიღაც ქვეყნის სეპარატისტები სამხედრო ოპერაციებში ჩაებნენ. ვითარებას დიდად ვერ აკონტროლებს ქვეყნის შეიარაღებული ძალები და ჩვენ, ჟურნალისტები, საერთაშორისო მშვიდობიანი დამკვირვებლებთან ერთად მივდივართ, რომ გავარკვიოთ რა ხდება. ადგილზე მისულებს სიტუაცია საკმაოდ დაძაბული გვხვდება: ახალი ნაომარია, სეპარატისტები ნელ–ნელა სტრატეგიულ ობიექტებსაც იკავებენ. მოკლედ, სერიოზული ამბავია.

პირველად მაშინ შევშფოთდი, როცა ბლოკპოსტზე ავედით და ფანჯრიდან 100–მდე შეიარაღებული ტიპი დავინახეთ. ფანჯრის გაღება და ფოტოს გადაღება მინდოდა, მაგრამ ერთ–ერთმა ეირსოფტელმა (როგორც მერე გაირკვა, ლაშა ნარსიამ) მაშინვე დამახურინა. თურმე შეიძლებოდა ესროლათ!

ჰო, მერე ის იყო, რომ უცებ სროლა ატყდა, მარშუტკა გაგვაჩერებინეს, შიგნით ამოვიდნენ, რაღაცა ისროლეს, ჩვენ კი ჩამოსვლა გვიბრძანეს. ჩამოვედით! (რატომღაც რომ ვინმე გაძალიანებოდა). ძირს დაგვყარეს სუყველა. (ქუდი მაშინვე მომძვრა, მაგრამ ერთადერთი წინ ჩამოკიდებული ჩემი დედისერთა ნიკონი, იგივე "ნიკუშა" მედარდებოდა, რომლის ობიექტივსაც ჩემი თვალის ჩინივით ვუფრთხილდები!). მერე ხელები გაგვკოჭეს და სადღაც გაგვაქანეს. (სირბილისას ჩემს გამტაცებელს ვუთხარი, გეხვეწები ცოტა ნელა ვირბინოთ, თორემ წინ რომ მაქვს ხელები შეკრული წონასწორობას ვერ ვიკავებ თქო, ამის თქმა იყო და ვიღაცამ უკნიდან მომაძახა, თუ ვეღარ მორბის, წამოათრიეო, რაზეც რატომღაც უფრო სწრაფად გავიქეცი :D). აგვიყვანეს სადღაც სახლში.

აქ, არ შემიძლია რომ არ მოვყვე: ჩვენი გამტაცებლები მალე შემოვიდნენ კონტაქტში. მით უმეტეს, რომ რადგან ფოტოგრაფად ვითვლებოდი, ხელები მაშინვე გამიხსნეს. ფოტოებს ვიღებდი და თან "გამტაცებლებს" ვეტლიკინებოდით. :)))) მოკლედ, ამ ტლიკინში გაირკვა, რომ რამდენიმე ჩემი ყოფილი სკოლელი ყოფილა, მართალია უხსოვარ დროში ჰქონიათ დამთავრებული, მაგრამ მაინც 161–ელი. მასწავლებლებიც კი გავიხსენეთ. რაც მთავარია რუსულის მასწავლებელი დალი და ქურიძე მანანა ყველას გვახსოვდა!

სამწუხაროდ, თამაში ყველასათვის მოულოდნელად დავასრულეთ. სანამ გვერდითა სახლებიდან "brotherhood"-ის საოცარ შეძახილებს ვისმენდით, მანამდე იმ სახლის პატრონი მოვიდა, ვის სახლშიც ომობანას ვთამაშობდით :D. ნეტა მისი სახე მენახა, როცა ამდენი შეიარაღებული და სამხედრო ფორმაში გამოწყობილი მამრი  დაინახა! :))))

მერე ჯგუფები გავცვალეთ და ჩვენ შეტევაზე გადავედით. ცოტა მოსაწყენი იყო, ჩვენ არავინ გვესროდა, სარბენი და საფხორთხიალოც ცოტა იყო, ვერც დავიღალეთ, არც დიდი აზარტი აღარ ყოფილა. მოკლედ, ცოტა არ იყოს, მოვიწყინეთ.

აი ასეთია ქაუნთერ–სტრაიკი "ლაივში". უფრო საინტერესოა ზოგადად, მით უმეტეს, როცა იარაღი გიჭირავს, მთელი დღე ტყვედ არ ზიხარ და გამტაცებლების ნერვების მოშლის მეტი გასართობი არ გაქვს.

მერე after-party-ც იყო, და თან არაერთი, მაგრამ ეს თემას მნიშვნელოვნად სცილდება და აქ მოსაყოლად არაა საინტერესო. ისე კი, აქვე ჩამოვწერ ბარემ იმ მიზეზებს, თუ რატომ უნდა ითამაშო სტრაიკ–ბოლი ყოველ კვირას:

1. ჩემს ბავშვობაში ძალიან პოპულარული თამაში ქაუნთერ–სტრაიკია ლაივში. დაჟე, სახლებიც კი ჰგავს ერთმანეთს.
2. ქუჩაში ბირჟაობას და ზოგადად, უსაქმურობას და მახათების მოძებნას ჯობია ითამაშო.
3. ფულის სასმელში და სიგარეტში ტყუილად გადაყრას, ჯობს იარაღი იყიდო და ითამაშო.
4. უცნაური ჰობი გექნება და გოგოებში (ან ბიჭებში) იმარიაჟებ, კაი ტიპი ვარო. (რა ეხლა, არც ერთი ეირსოფტელი არ მარიაჟობს გულის სიღრმეში მაინც ამით?: ))))) )
5. თუ მუშაობ და შენს ბოსზე ვერ იყრი ჯავრს, შეგიძლია მეორე გუნდის წევრზე იყარო და რამდენიც გინდა იმდენი ესროლო, თუ მით უმეტეს იმათი შეძახილები ნერვებს გიშლის. :D
6. თუ უბრალოდ აგრესიული ხარ და აცნობიერებ, რომ ამაში შენი ახლობლები არ არიან დამნაშავეები, შეგიძლია მთელი აგრესია თამაშში ამოიღო. სახლში ბედნიერი და დასვენებული მიხვალ, ჭირი _ იქა, ლხინი _ აქა.
7. მერე ფორუმზე დარეგისტრირდები და ერთ–ერთი გუნდის პაროლს მაინც გაიგებ :D
8. Facebook-ზე ფოტოებს დაყრი თამაშის მერე და ათას აღტაცებულ კომენტარს წაიკითხავ.

ნუ, მიზეზების განვრცობა უსასრულოდ შეიძლება და კიდევ ერთი დამატებითი და ერთი შეხედვით სულელური რჩევა, განსაკუთრებით გოგონებს: არ გაგიჟდეთ და საყურეები არ გაიკეთოთ. ან თუ გაიკეთეთ, მერე ჯიბეში არ ჩაიდოთ, თორემ ისე დაშავდებით, ტყვია სულ არ დაგჭირდებათ :D

ჰუჰუ, მაგარი კამუფლაჟი აქვს ტიპს:)))))

ასე რომ, go, Johnny, go!

გაურკვეველი ხასიათის პოსტი

ჩემივე ფეხსაცმელებს დავემსგავსე

უცებ შევიცვალე. არ ვგულისხმობ ხასიათის გაუარესებას, დეპრესიის მომატებას და ზაფხულის ნატვრას. ასეთები უკვე კაი ხანია აღარ მახასიათებს.

სხვა ტიპი გავხდი. ადრე რაც მეზარებოდა, ახლა უფრო დიდ დროს ვუთმობ. მაგალითად, ფრჩხილების მოვლას. საერთოდ ვერ ვხვდებოდი, რატომ უნდა წამესვა მანიკური. ან, ფეხსაცმლის გაწმენდა რა საჭირო იყო. ნუ ასეთი დეტალები რა.

თითქოს ჩემს ბევრ მე–სთან ვითათბირე, ვითათბირე და დიდი ხნის ფიქრის შემდეგ, გადავწყვიტე, რომ ასე გაგრძელება აღარ მინდოდა.

უცნაური შეგრძნებაა. თითქოს ერთ დღესაც გავიღვიძე და დათქმულივით, საერთოდ სხვა ტანსაცმელი ჩავიცვი, საერთოდ სხვაგან წავედი, სხვა რაღაცები ვაკეთე, სხვა რაღაც ვილაპარაკე... და ეს ყველაფერი სრულიად გულწრფელად, არავისთან დათმობის ხარჯზე. აი უბრალოდ, ასე გადავწყვიტე და მორჩა.

ნეტა ყველა ადამიანი ასე წყვეტს, რომ მორჩა, გაიზარდა და ამის მერე როგორც მოიქცევა, ეს მისი ბუნებრივი სურვილი იქნება და არა საზოგადოების დაკვეთა? ხომ არიან ადამიანებიც, რომლებიც ვერასოდეს იზრდებიან და თუ ისინი სერიოზულად იქცევიან, მხოლოდდამხოლოდ საზოგადოებისთვის ირჯებიან ასე და ამით სიამოვნებას ვერ იღებენ?

უკვე მივეჩვიე, რომ ცხოვრებაში რამდენიმეთვიანი ეტაპები მაქვს ხოლმე. ვარ რამდენიმე თვე მშვიდად, ვფიქრობ, რომ ჩემი ადგილიც ვიპოვე, ჩემი გარკვეული ინტერესები და მიზნებიც მაქვს, მაგრამ გადის რამდენიმე თვე და ისევ მიწყებს რაღაც შიგნიდან ღრღნას: ნუთუ ეს ისაა, რაც მე მინდა? და ეჭვებში ვვარდები. ახლის ძიებას ვიწყებ. ეს ეტაპი შეიძლება იყოს ლაშქრობები და რამდენიმე თვე ტყის მეტი არაფერი მაინტერესებდეს, მაგრამ საკმარისია დრო გავიდეს, რომ ვხვდები, კიდევ მეტი მინდა. 

მგონი მუდმივად ასე ყოფნა საშიშია. ერთხელაც იქნება ჩემს ასეთ რყევებს ვეღარ გაუძლებენ და მეგობრებიც დამტოვებენ და საყვარელი ადამიანიც. მაგრამ მე თვითონ მომწონს ასე. ერთფეროვანს საკუთარ თავს ვერ ვიტან...

Do we need another revolution?

"შოკოლადის" ერთ–ერთ ძველ ნომერში წავაწყდი სპეც–პროექტს: "მე რომ 18 წლის ვიყავი". ჰოდა, ასე 40 წლამდე ასაკის ქართველები იხსენებენ, რას აკეთებდნენ ისინი თინეიჯერობის დროს. ჯერ ერთი, რომ იმ უხსოვარ დროს სიტყვა "თინეიჯერი" არ არსებობდა, თუმცა ამას შევეშვათ.მგონი თითქმის ყველა "როლინგ სტოუნზს" და "ბითლზს" უსმენდა. ან თუ ამას არა და ალა პუგაჩოვას. მაგრამ ამას აღარ აბაზრებენ.

იმდღეს, ჩემს ლექტორთან პატარა დისკუსია მქონდა იმის თაობაზე, გვჭირდება თუ არა საქართველოში სექსუალური რევოლუცია. ჰო, სწორედ ისეთი, დასავლეთში 60–იან წლებში რომ მოხდა და ჰიპების მოძრაობა დაიწყო. ლექტორმა დამცინა და მითხრა, რაღა დროს ეგაა, ჩვენთანაც მოხდა და გადატრიალდა რაც გადასატრიალებელი იყოო. იმწუთას ვერ დავუჯერე, თუმცა ახლა ვხვდები, რომ მამაჩემის თაობასა და ჰიპებს შორის, არის რაღაც საერთო და კაცმა რომ თქვას, აღარც ჩვენ ვართ საბჭოთა კავშირის ჩრდილში. იდეოლოგია ნელ–ნელა, მაგრამ მაინც იშლება და დროთა განმავლობაში სულ უფრო ცოტა დარჩება ისეთი, ვისაც "ის" დრო ენატრება.

პირველ რიგში საერთო არის დრო. ავად თუ კარგად, ჩემი მშობლების თაობაც გამოხატავდა პროტესტს, უსმენდა როკს, იჭერდა რადიო "თავისუფლებას" და "ამერიკის ხმას", ეცვა ჯინსები და ატარებდა გრძელ თმას. მართალია ოღრაში ქართველი მამაკაცები და ძველი ბიჭები მაშინ უფრო მეტნი იყვნენ, მაგრამ არც ქართველი სუროგატი ჰიპები იყვნენ ცოტანი. ნუ, ყოველ შემთხვევაში იმდენნი, რომ დღეს უკვე რამდენი იხსენებს იმ დროს კარგად, ჯინსებს და როლინგ სტოუნზის ფირფიტებს გადამყიდველებისგან რომ ყიდულობდნენ და მაღაზია "მელოდია" ატალახებული რომ ჰქონიათ. (არადა, ჩემს თაობას ფირფიტა კი არა, ალბათ კაი ხანია დისკი აღარ უყიდია, ღმერთმა მოიგონა იუტუბი და იქმნა ნათელი ინტერნეტში!)

ცოტას პროტესტსაც გამოთქვამდნენ, შეუფერებლად ეცვათ, შეუფერებელს უსმენდნენ, ყველაზე გაბედულები უნივერსიტეტის ეზოში რაღაც ჟურნალებს დააფრიალებდნენ. მოკლედ, თბილისშიც დუღდა რა ახალგაზრდული ცხოვრება.

მერე მოვედით MTV–ს თაობა. ანუ ჩვენ. თუ გინდათ, თაობა Z თუ Y. თუ მამაჩემი ბითლზზე იყო გაზრდილი და იმის მამა ბითლზებს ეძახდა გოიმობას, მამაჩემი თუფაქს, ბრითნი სპირსს, სპაის გერლზს, ბექსტრიტ ბოიზს და მაიკლ ჯექსონს მიწუნებდა. სულ პაპსას და ემ–ტი–ვი–ს ბავშვს მეძახდა. მაშინ არც პაპსა ვიცოდი რა იყო და საკაბელო "მე–7 არხი" ახალი გაგებული მქონდა. ის დალოცვილი საკაბელო კიდევ ათასში ერთხელ ჩართავდა ხოლმე ამ MTV-ს და მეც მივადებდი ჩემს კასეტიან მაგნიტოფონს ტელევიზორს და იქიდან ვიწერდი საყვარელ სიმღერებს. თან ოჯახის დანარჩენ წევრებს ვაჩუმებდი. აბა რა მექნა, ჩემი მაგნიტოფონი გაფუჭებული იყო და არც კასეტიდან კასეტაზე იწერდა და არც რადიოდან კასეტაზე. თანაც რადიოს ანტენა გაფუჭებული იყო და სულ შიშინებდა. მერე ნავთის კერასინკით გამთბარი ნავთისვე ლამპის შუქზე ვმეცადინეობდი და დაჭეჭყილი ბატარეებით ვუსმენდი ხოლმე 90–იანების ჰიტებს.

რაის როლინგ სტოუნზი და ლედ ზეპელინი! :)

ზაფხულობით კიდევ, თუ მამაჩემი და იმისი თაობა "ამერიკის ხმის" მოსასმენად ბაზალეთზე დადიოდნენ, ჩემი ბიძაშვილი სოფელში მეორე სართულზე ავიდოდა, აივნამდე ამოჭიმავდა ხოლმე მავთულს, მეორე ბოლოს მაგნიტოფონის ანტენას დაამაგრებდა და ასე ვიჭერდით "მამაჩემის რადიოს". ასე უსკდებოდა მამაჩემს გული. მთელ ჰოლივუდს და ამერიკულ შოუ–ბიზნესს აგინებდა შვილების გემოვნების გაფუჭებისთვის.

ჰოდა, დღეს უკვე ვეთანხმები ჩემს ლექტორს. ჩვენ აღარ გვჭირდება სექსუალური რევოლუცია. იმ დროს, როცა ჰიპები ამერიკაში შტატიდან შტატში კადილაკით გადადიოდნენ და ავტოსტოპერობდნენ, ჩვენთანაც ცხოვრობდნენ უდარდელად, დაგრიალებდნენ მართალია "ნოლშესტებით", მაგრამ მაინც, ცოტ–ცოტას დასავლურსაც უსმენდნენ. იმდროინდელმა ახალგაზრდებმა ისწავლეს როგორ უნდა ყოფილიყვნენ ახალგაზრდები. ნელ–ნელა ჩემი მშობლების თაობაშიც მომწიფდა აზრი, რომ ადამიანები თავისუფლები არიან. უფრო ძნელად ვიდრე ჰიპების თავებში, მაგრამ მაინც.

აი რაც შეგვეხება ჩვენ, ე.წ. MTV-ს სუროგატებს, როგორც მამაჩემი იტყვის ხოლმე, არ ვიცი. ჩემს გარშემო ფეისბუქს თუ ვენდობით მინიმუმ 600 ნაცნობი ტრიალებს. აქედან 80% დაახლოებით იზიარებს ჩემს აზრს ადამიანის უფლებების ხელშეუხებლობის და უზენაესობის შესახებ. ჰოდა, რაც შეეხება თაობა P.S.–ს (აბა ლათინური ასოები Z-ზე მთავრდება და რამე ხომ უნდა დამერქმია), იმათ ალბათ ასეთ რთულ რამეებზე ფიქრი აღარ დაჭირდებათ. კაცმა რომ თქვას, რამდენიც არ უნდა ვიკითხო, ჩემით არ შევსწრებივარ იმ დროს. ყველა კიდევ თავისებურად მიყვება და ერთი დაუმონტაჟებელი შავი მასალაც სამწუხაროდ არ არსებობს. ზოგადად კიდევ, იმის თქმა მინდოდა, ჩვენ მაინც შევეშვათ ყვავილებიანი რომანტიკოსებივით ფიქრს და ცაში ფრენას და საქმე ვაკეთოთ, თორემ გაგვისწრო ისევ ევროპამ და როდემდე უნდა ვსდიოთ კუდში:))

I miss you, Daddy

მე და მამა როცა ერთად ვართ სულ ამ სიმღერას ვუსმენთ ხოლმე. როცა მენატრება, მაშინ მარტო მე ვუსმენ და მასზე ვფიქრობ.



მამაჩემს უნდა იცნობდეთ რა, ისე ვერ მიხვდებით რა ტიპია. ის კი არა, 22 წელია ერთად ვცხოვრობთ და ყველაზე არაპროგნოზირებადი მამაა მთელ მსოფლიოში. რაზეც მეჩვენება, რომ წესით უნდა გაბრაზდეს, არ ბრაზდება. მამაჩემი არის ლომი, თანაც მერე როგორი ლომი! უყვარს როცა ეპირფერები, ეფერები, ნამოქმედარს უფასებ და აღფრთოვანებას არ იშურებ. ერთხელ დედა სახლში არ იყო და იმ საღამოს სტუმრები გვყავდა. დილით დასარეცხი ჭურჭელი იყო ბლომად ხოდა მთელი დღე იმ ჭურჭლის დარდი მქონდა, დარეცხვა მეზარებოდა. მოვედი სახლში და რას ვხედავ, დაუკრიალებია მამაჩემს იქაურობა! ჰოდა, მესიჯი მივწერე, "მამ, შენ ყველაზე მაგარი მამა ხარ მთელ მსოფლიოში თქო", ის მესიჯი დღემდე შენახული აქვს.

ყველაზე არაპროგნოზირებადი ტიპია მთელ მსოფლიოში. ვერასოდეს ვხვდები სად შეიძლება გამიშვას და სად _ არა. შეუძლია ორი წელი გამიშვას ოკეანის გაღმა და სულ მიჩიჩხინებს მთელი ცხოვრება, რომ სადმე წავიდე. (სასწავლებლად, რა თქმა უნდა!) თუმცა ამ დროს შეიძლება საღამოს 8 საათიდან ამიკლოს რეკვით, დროზე მოდი სახლშიო. მამაჩემი ისეთი ტიპია, ვისაც შეუძლია არ დაიზაროს და ერთ საათში სახლში მთელი ავეჯი გადააადგილოს; ბავშვების გასართობად ძველი ადიელებისგან კარავი ააშენოს; მხოლოდ მამაჩემს შეეძლო ჩემი ხუჭუჭა და გრძელი თმის უმტკივნეულოდ დავარცხნა, ცირკის იმხელა კიბეებზე არბენა და ჩამორბენა გაზით გაბერილი ბუშტებისთვის; ვისაც შეუძლია არჩევნებზე მხოლოდ იმიტომ წავიდეს, რომ ყველა კანდიდატი გადახაზოს; ვისაც შეუძლია ყველაზე მეტად სწამდეს ღმერთის და ამავე დროს საერთოდ არ იზიარებდეს არც რელიგიურ დოგმებს, არც ეკლესიის ფანატიზმის გავლენის ქვეშ მოექცეს; ვისაც ჰგონია, რომ ყველა ტაძრიდან ღმერთს ერთნაირად ესმის და არ აქვს მნიშვნელობა რა რელიგიის აღმსარებლად დაიბადე; ვისი ცხოვრების მიზანი ხეტიალი და მოგზაურობაა, მამაჩემს უნდა რომ ტყეში ჰქონდეს ხის სახლი, რომელიც გატენილი იქნება ყველაზე მაგარი წიგნებით, ექნება ინტერნეტი და კომპიუტერი, ექნება სარწეველა, ბევრი შავი ღვინო, ბუხარი და ექნება საშუალება, რომ დატკბეს ამ კომფორტით. მამაჩემს შეუძლია, რომ გამისწოროს და ყველაზე ძალით რომანტიკულ სიმღერაზე მეცეკვოს, თუკი ეს მე მინდა; კიდევ ის შეუძლია, რომ კამათისას თავისი აზრი თავს ძალით მომახვიოს, კი არა და, კამათი საერთოდ არ შეუძლია! :D 

კიდევ იცით როგორი ტიპია მამაჩემი? აბაზანაში როცა ვარ, ყოველ ხუთ წუთში ერთხელ მიკაკუნებს. ამოწმებს, ხომ ყველაფერი რიგზეა და რამე ხომ არ მჭირს:)) მამაჩემს ყველაზე მეტად მოვწონვარ მოკლედ აჭრილ თმაში, მუქ ლურჯ ჯინსებსა და ტრაქტორის ძირებიან ბათინკებში.

მოკლედ, კაი ტიპია რა. თან ჯაზი და როკი ევასება და ცუდი რატომ უნდა იყოს. :D

ჰოდა, I love my Dad! :)

"გადი, მომშორდი წყეულო ლაქავ!"

"გადი, მომშორდი წყეულო ლაქავ!" _ ამ სიტყვების გაკვრას დღემდე ბევრი დასი ერიდება. არ ვიცი ეს საუკუნეების წინანდელი ცრურწმენაა, თუ რაღაც დამთხვევა, აი თუ არ გჯერათ!ამ სიტყვებს, ისე რომ მაყურებელმა ვერ დაინახოს და მხოლოდ მსახიობები ხედავდნენ, სცენაზე ყველა დასი ერთი სპექტაკლის დროს აკრავს.

ეს სიტყვები მუსკომედიის თეატრშიც არის. შექსპირის "მაკბეთს" სწორედ აქ თამაშობენ. და არც თუ ურიგოდ: მათ ანგარიშზე უკვე რამდენიმე საერთაშორისო პრიზი და პრემია "დურუჯი" ირიცხება, სეზონის საუკეთესო სპექტაკლისთვის!

ორმოქმედებიანი პიესა დათო დოიაშვილის და ნიკა მემანიშვილის ნამუშევარია. დეკორაცია, განათებები, მუსიკა, გრიმი და კოსტიუმები: მათ შექსპირის ჯადოსნურ სამყაროში შეყავხარ. ამ ყველაფერს ჭინკების სამეულიც ემატება, რომლებიც მაკბეთის სისხლიანი მმართველობის ისტორიას ყვებიან.

საქმე ისაა, რომ მაკბეთი (თორნიკე გოგრიჭიანი) და ბანქო (იმედა არაბული) შოტლანდიის მეფის, დანქანის სარდლები არიან. ბრძოლის ველიდან მაკბეთის გმირობის ამბავი მეფემდე მოაღწევს და მეფეც პატივს დასდებს თავის შორეულ ნათესავს და ომგამოვლილ მაკბეთს ოჯახში ეწვევა. თუმცა სანამ მაკბეთი და ბანქო შინ დაბრუნდებიან, მათ გზად სამი ჭინკა შეხვდებათ. ისინი მაკბეთს მეფობას უწინასწარმეტყველებენ, მის მეგობარ ბანქოს კი მისი შთამომავლობის გამეფებას.

მეფეს მაკბეთი და მისი ცოლი, ლედი მაკბეთი (ნანკა კალატოზიშვილი) ეგებებიან. ცოლ–ქმარი იმავე საღამოს მზაკვრულ გეგმას შეიმუშავებენ და მეფეს მოკლავენ. მკვლელობას კი მის დაცვას დააბრალებენ. ჭინკების წინასწარმეტყველებაც ახდება: მაკბეთი მეფეა! თუმცა მკვლელობის ღამის შემდეგ ახალ მეფეს მოჩვენებები აწუხებს, სისხლის სუნი ყველგან ცემს. ნელ–ნელა მაკბეთი წინა სისხლიან მმართველს ემსგავსება. თავის განუყრელ მეგობარს ბანქოსაც გაისტუმრებს იმქვეყნად. საბოლოოდ მაკბეთი და მისი ცოლი კვდებიან და მათ სასტიკ ბატონობას ბოლო ეღება. ცოლ–ქმარი ჯოჯოხეთში ეშვებიან. როგორ? პირდაპირ სცენიდან.

რამდენიმე იმდენად ამაღელვებელი მომენტი იყო, რომ თავიდან ბოლომდე მაჟრიალებდა. მაგალითად ის, თუ როგორ ხვდება ლედი მაკბეთი მეფეს. ის თვალცრემლიანი გამოდის დანქანის შესახვედრად. მუსიკა ძლიერდება და სტუმრები მის წინაშე მუხლს იყრიან; ან კიდევ, როგორ ბანაობს ცოლ–ქმარი მდინარეში. სუსტი ლურჯი განათება და ბუშტები წყლის გასაოცარ ეფექტს ქმნის; ან კიდევ მაკდაფის ცოლ–შვილის მკვლელობა; ბოლოს კი მაკბეთების ჯოჯოხეთში ჩაშვება _ სცენა იწევა, ქვევიდან წითელი შუქი და ჯოჯოხეთური ხმები ამოდის. მეფე–დედოფალს მიწისქვეშეთი უხმობს.

ლედი მაკბეთის დუბლს ბუბა გოგორიშვილი ასრულებს. თუმცა გირჩევთ, რომ წინასწარ გაიგოთ და ნანკა კალატოზიშვილის თამაშისთვის მოიმარაგოთ ბილეთები. ულამაზეს ნანკას ლედი მაკბეთის თამაშში საქართველოში, ალბათ, ცოტა ვინმე თუ შეედრება. მიუხედავად იმისა, რომ მისმა დუბლმა აიღო რამდენიმე პრიზი ქალის როლის შესრულებისთვის. ჩემი აზრით, ბუბა ცოტათი დაკომპლექსებულია ნანკას სილამაზით და ზედმეტად იხარჯება როლზე. (ამას მგონი რეჟისორები "ნაიგრიშს" ეძახიან, თუ არ ვცდები). ზედმეტად იჭიმება და სიტყვებსაც დაძაბული გამოთქვამს. ნანკა კი ძალიან ბუნებრივია, ნამდვილი ლედი მაკბეთია: გესლიანი, ძალაუფლების მოყვარული, ხარბი ქალი _ ძალდაუტანებლად, ბუნებრივად, მშვიდად თამაშობს.

მოკლედ, ესტუმრეთ მაკბეth-ს!...

მანდარინები

ორი დღეა ჩემს ტვინში ჩიტები ჭიკჭიკებენ. გაზაფხული არაფერშუაშია, უბრალოდ საახალწლო განათება ჩართეს, ვიტრინებზე ფიფქები და 50–70%–ები დააკრეს, გარეთ ნაძვის ხეები გამოდგეს, მაღაზიებში საახალწლო სიმღერები ჩართეს. ჰოდა, მიხარია.

ერთი ეგაა, როცა მთელი ევროპა იყინება, აქ ლამის ჩიტები დაბრუნდნენ, ისე დათბა. მინდა რომ ფანჯრები დაიორთქლოს როცა სამზარეულოში ჩაის ვადუღებ, მინდა თითების წვერები მეყინებოდეს როცა დავწვები, მინდა რომ ღამე ფარდები გადაწეული დავტოვო იმის იმედით, რომ ღამე გათოვდება, გამეღვიძება და დავინახავ. მაგრამ არაფერი ამის მსგავსი. ძალიან ცხელა. მთელი საღამო უკურტკოდ დავდიოდი.

დღეს სახლში რომ დავბრუნდი, ვანილის, შოკოლადის, მანდარინის და მურაბის სუნი დამხვდა. საახალწლოდ დგას ხოლმე ჩვენთან ასეთი სურნელი და უცებ მომინდა ლიმნიანი ჩაი და რომელიმე კენკრის მურაბა, ბებო რომ აკეთებს ხოლმე, მერე გვატანს და სახურავებზე ლამაზი გამოყვანილი ასოებით დააწერს ხილის სახელს. მაგალითად, "შავი მოცხარი".



რა არის ახალი წელი ამ რეკლამის გარეშე!

როცა თითებზე მანდარინის ქერქის სუნი აგდის, უკვე ხვდები, რომ ახალი წელი მალე მოვა. დიდი და მწიფე მანდარინები ჩემთვის ახალ წელთან ასოცირდება. ჰოდა მანდარინი მინდა.

აი კიდევ ერთი სიმღერა, რომელიც საახალწლო ფილმსაც მახსენებს. "home alone"–ს გარეშე ჩემთვის ახალი წელი არ დგება:)))

"ვაჟკაცობისას ამბობენ"

კარგია როცა შენი მეგობარი ცას და ქვეყანასაა მოდებული და ყველას იცნობს. ამ დროს ერთი–ორად ორმაგდება იმის შანსი, რომ რუსთაველის აკადემიურ თეატრში სპექტაკლზე უფასოდ და შემთხვევით მოხვდე. მაგალითად, სტუმარ–მასპინძელზე, რომელიც დადგმის დღიდან გაინტერესებს. მერე შეიძლება, რომელიმე მაყურებელმა ზედმეტი ერთი ბილეთი კონტროლიორს დაუტოვოს, იმან კიდევ შენ დაგითმოს, ასე რომ, ყველაფერი ხდება.

მოკლედ, ეს არის სპექტაკლი, რომელიც შინაარსს არ გიყვება, რომელიც მთელ პოემას ჯერ ნაწილებად შლის და მერე, კუბისტურად აწყობს სასურველ ნაწილებს ერთმანეთზე. ჯერ ერთ სცენას, მერე _ მეორეს, უცებ რაღაც დეტალი იშლება, ისეთი დეტალი, რომლისთვისაც ყურადღება პოემის სკოლაში სწავლისას არ მიგიქცევია. სპექტაკლის რეჟისორი გოშა გორგოშიძეა, რომელიც სხვა სპექტაკლებშიც გამოირჩევა თავისი მინიმალისტური გადაწყვეტებით. ასეთივე მკაცრი, სადა და უბრალოა "სტუმარი", რომელსაც რუსთაველის ექსპერიმენტულ სცენაზე თამაშობენ.

მე და ზურა გზაში ვკამათობდით, გაიგებდა თუ არა სპექტაკლს უცხოელი მაყურებელი ან ისეთი ქართველი, რომელსაც "სტუმარ–მასპინძელი" ჯერ არ წაუკითხავს. და შევთანხმდით, რომ _ ვერა. ეს სპექტაკლი არის გათვლილი სწორედ ისეთ მაყურებელზე, რომელმაც კარგად იცის ეს პოემა. მოსწავლების დროიდან ახსოვს საზეპიროები და "ძაღლ იყოს თქვენი მკვდრისადა"–ს ტუჩების ცმაცუნით ზვიადაურთან (ლევან ხურცია) ერთად გაიმეორებს.

"ვაჟკაცობისას ამბობენ
ერთურთის დანდობისასა
სტუმარ–მასპინძლის წესზედა
ცნობის და და–ძმობისადა". _ აქ ერთმანეთში ირევა ქისტების მაჰმადიანური ტრადიციები, მთის ფოლკლორი, ანალიზი, განათების და ხმების მონაცვლეობა, მინიმალისტური დეკორაცია, რომელიც გოგი ალექსი–მესხიშვილს ეკუთვნის, ალაგ–ალაგ კი მოლას კივილი _ ისე, რომ სულ დაძაბული ხარ, სკამზე წრიალებ და ცდილობ არც ერთი მოქმედება არ გამოტოვო.

სცენაზე ბევრი ნიღაბია. იქნებ იმიტომაც, რომ პიესა და პოემა იმ საზოგადოებაზე მოგვითხრობს, რომელიც ტრადიციების, წარსულის უსარგებლო ნიღბებს ატარებენ. ან იქნებ, ამ საზოგადოების წევრებს საკუთარი სახეები სულაც არ აქვთ.

ჩემთვის და ზურასთვის სპექტაკლი მაშინ დამთავრდა, როდესაც აღაზა (ია სუხიტაშვილი) და ჯოყოლა (ბაჩო ჩაჩიბაია) დაწვნენ. გახსოვთ ალბათ ის მონაკვეთი, ჯოყოლა ცოლს რომ ეუბნება, მკვდარ ვაჟკაცს უხდება დიაცის ტირილიო და რომ წვებიან. ამ სცენის შემდეგ კიდევ რამდენიმე ისეთი მოქმედება იყო, რომელიც ჯერ ე.წ. "პაკლონი", მერე კი ფინალი გვეგონა, თუმცა ამაოდ. ბოლოსკენ სპექტაკლი შინაარსს სიტყვა–სიტყვით გაყვა, რაზეც, ცოტა არ იყოს, მოვიწყინეთ.

P.S. მიყვარს დაუგეგმავი საღამოები. რუსთაველზე განათებული "მედუზები" უნდა გვენახა და სპექტაკლზე მოვხვდით... აი "მედუზები" რა არის, ეს ჩემი და ზურას საიდუმლოა.