24 ივნისი, 2014 წელი - თეირანი

აქ სინამდვილეში ძალიან ადრეა. იმდენად ადრე, რომ ჩვეულებრივი დასავლელი რიგითი მოკვდავი ვერც კი წარმოიდგენს - 1393 წელი დგას! ეს იმიტომ, რომ დასავლური სამყაროსგან განსხვავებით, ისინი წლებს მუჰამედის მერე ითვლიან.

23 ივნისი, 2014 წელი

ქალების რიგი საზღვარზე

კულტურული შოკიდან ვერ გამოვდივარ! აი ეს იყო, თუ იყო, ბარიერი! არასოდეს აღარავინ არ თქვას, რომ ჩვენ თუნდაც სულ მცირე რამით ვგავართ აზიელებს, საერთოდ არაფრით!

დილაუთენია ასტარას სასტუმროში ვისაუზმეთ არაჩვეულებრივი ცხელი, ახალგამომცხვარი და სურნელოვანი პურით, აქაური ყველით და კარაქით, გიომ ერბოკვერცხიც დააყოლა. საუზმის შემდეგ ჩვენი წუხანდელი თანამგზავრი მოვიდა თავისი საქართველოში ნაყიდი მანქანით და სასაზღვრო-გამშვებ პუნქტამდე მიგვაცილა.

22 ივნისი, 2014 წელი - ბაქოდან ასტარამდე

ახლა ასტარასკენ მიმავალ კომფორტულ ავტობუსში ვსხედვართ და გასვლას ველოდებით. ავტობუსმა, რომელიც ათ წუთში დაიძვრება, აზერბაიჯანის და ირანის უკიდურეს საზღვრამდე უნდა მიგვიყვანოს. როგორც აქ გვითხრეს, იქ შეიძლება 5-6 მანათადაც კი ვიშოვოთ იაფიანი სასტუმრო, დილით კი გეზს თეირანისკენ ავიღებთ.

21 ივნისი, 2014 - თბილისიდან ბაქომდე

მე და გიომ ბაქოში გავიღვიძეთ. ჯერ კიდევ მატარებელში ვართ, მაგრამ ბაქოშიც მლე ჩავალთ. ფანჯარაში ვიყურები. გარეთ აღარსადა მწვანე, გაფოთლილი ხეებით დაფარული მთები. მთლიანად დაბლობია, შემაღლებული ბორცვებით და მზის მცხუნვარებით გადახრუკული ბალახით და დაბალი ბუჩქებით. ჰო, ლანდშაფტი საქართველოსგან გაცილებით სხვანაირია.

სარვამარტოდ

მანქანით ფრთხილად მივდივართ მეჯვრისხევის გზაზე. ცხინვალს რამდენიმე კილომეტრი გვაშორებს, ახლოს მოჩანს მთელი ქალაქი. 

„ჩვენ ახლა სნაიპერის მიზანში ვართ“ - ნახევრად ხუმრობით ამბობს მძღოლი.

აფხაზეთიდან დევნილები "სიდას" ობიექტივში

ზუგდიდის ე.წ. ფაიფურის დასახლება

ბევრი ვიფიქრე, თუ ცოტა ვიფიქრე, გადავწყვიტე, შემდეგი პოსტი ზუგდიდის სოფლებში სიარულზე დამეწერა.

წასვლამდე რუსუდან ყალიჩავასგან ავიღე ონლაინ-კონსულტაციები, კარგად დაგვაკვალიანა და გაგვიშვა. ზუგდიდის რაიონის სოფლებში მაიკოსთან ერთად წავედი.

130 წელი მანგანუმის გვერდით - ჭიათურა

როგორც ყოველთვის, ახლაც საინტერესო სამსახური მაქვს. წარმოდგენა  არ მაქვს, როგორ მპოულობენ საინტერესო სამსახურები, თუ მე ვპოულობ ხოლმე, მაგრამ ასეა - ბოლო 2-3 წელია არასოდეს მქონია შეგრძნება, რომ რაღაც რუტინულს და მოსაწყენს ვაკეთებ. ჩემმა მეგობარმა დღეს მომწერა: "ირინკა, ამ რეგიონებში იმდენს დადიხარ, მე მგონი, ამაზე ბლოგპოსტები უნდა დაწერო". მეც ვიფიქრე: "რატომაც არა!"