Lost

როცა ცაზე დიდი დათვის თანავარსკვლავედს ვხედავ, ვხვდები, რომ ზაფხული მოვიდა. წარმოდგენა არ მაქვს რატომ ჩნდება მაინცდამაინც ზაფხულში თბილისის ცაზე დიდი დათვი, შეიძლება სულაც მთელი ზამთარი იქაა, მაგრამ მე ვერ ვხედავ. არ ვიცი. ასტრონომიის ცოდნით ვერ დავიკვეხნი, ასტროლოგიის _ კი ბატონო.

ძალიან მიხარია რომ "Lost" დამთავრდა ბოლოსდაბოლოს. არა, პრინციპში რას ვერჩი ჩემს უამრავ მეგობარს, რომლისთვისაც ზოგისთვის ცხოვრების ერთადერთი თუ არა, ერთ-ერთი მიზანი დამთავრდა და გაქრა. უბრალოდ, ის გამიხარდა, რომ როცა დიდი ხნის უნახავი მეგობრები ერთად შევიკრიბებით, მხოლოდ "დაკარგულებზე" არ ვილაპარაკებთ. ნუ ისინი ილაპარაკებენ და მე თავს დავუქნევ.

საერთოდ არც დავწერდი ლოსთზე და არც კი გამახსენდებოდა, მე რომ არ აღმოვჩენილიყავი ზუსტად ეგეთ სიუჟეტში. ორი კვირის წინ დავგეგმეთ მეგობრებმა პახოდი ბატეთის ტბაზე. არიქა და 60 მონასტერიო, ულამაზესი ბუნებაო, ძამას ხეობაო, იქ ტბა და რომანტიკა _ მოკლედ, ავვარდით. დიდი ხანი მაფრთხილებდნენ სახლში, მაისში რომ პახოდში წასვლა არ შეიძლება და რომ წვიმამ, ქარმა, სეტყვამ და ათასმა ჯანდაბა ტრიტონმა შეიძლება ჩაგვრეცხოს. ვინ დაუჯერა პახოდებში გამოცდილ მშობელს. ეგრეც დაგვემართა. 

დომენიკოს თამაში მიყვარს. გახსოვთ როგორ თამაშობდა ხოლმე? თავს რომ წარმოიდგენდა, ვითომ დამღლელი მოგზაურობიდან სახლში ბრუნდებოდა. მეც მიყვარს ასეთი რამეების წარმოდგენა. სხვა უამრავი რამის წარმოდგენაც მიყვარს. აი მაგალითად, როცა ვხვდები, რომ მძინავს, სიზმარში სულ რამდენიმე წამის განმავლობაში სანამ გამეღვიძება, ფრენას ვიწყებ. 

ძალიან მიკვირს ჩემი მეგობრებისგან ერთი რამ. ადრე არ ვაქცევდი ყურადღებას, ამ ბოლო დროს დავუმუღამე: საკმარისია ვინმემ რომელიმე ჩვენგანი შეაქოს, რატომღაც იმის მტკიცებას იწყებენ, რომ ის ამ შექების ღირსი არაა... შეიძლება მეჩვენება კიდეც. შეიძლება მეც ასე ვაკეთებ და ვერ ვხვდები. 

იმასაც მივხვდი, რომ რაც არ უნდა საუკუნეები გავიდეს, ხალხს მაინც ეშინია განსხვავებულების. განსხვავებულების ყველაზე მცირე დონეზეც კი. ეშინიათ სხვანაირი აზრის, ნივთის, ჩაცმულობის, გემოვნების... და ძალიან ცოტა, თითქმის არავინ არაა ჩემ გვერდით ისეთი, ვისაც განსხვავებულის ჩვეულებრივ მოვლენად აღქმა და ამის დაფასება შეუძლია. იმის დაფასება, რომ სამყარო სწორედ განსხვავებულებითაა ასეთი ლამაზი და მრავალფეროვანი.

ვიღაცის პოსტში წავიკითხე, პირველი სიყვარული იმიტომ ამახსოვრდებათ ადამიანებსო, რომ პირველად არ უფიქრდებიან რამდენ ემოციას ხარჯავენ, ამიტომაც უფრო ემოციურები, უფრო გახსნილები არიან და სიყვარულიც ამიტომაა ასეთი დასამახსოვრებელიო. მერე და მერე კიდეო, უკვე ჭკუას ატანო რომ ის შეცდომები აღარ გაიმეორო, რაც პირველთან გქონდაო, შეცდომები აღარ მოგდისო, მაგრამ სიყვარული ისეთი აღარ გამოდისო. ჰოდა, მართალია. :| რატომ აღარ შეიძლება, რომ ვენდოთ ადამიანებს, რატომ აღარ შეიძლება ისევ ისე მიყვარდეს, უზომოდ და უანგაროდ და რაღაც საყოველთაოდ მიღებულ კრიტერიუმებს არ ვემორჩილებოდე?...

დღეს ვფიქრობდი, ალბათ ისეთს შევიყვარებდი, რომელიც ტანგოს შუა ქუჩაში მეცეკვებოდა. თან ფეხზე დაბიჯებით და გადაყირავებით კი არა, აი კარგს... :)))) 

 

I don't like...

არ მიყვარს, როცა თავზე საკუთარ დიად აზრებს მახვევენ. თავიანთ იდეებს ერთადერთ და განუმეორებელ ჭეშმარიტებად იღებენ და მოითხოვენ, ეს ჭეშმარიტება მეც ვაღიარო.

არ მიყვარს ისეთი ადამიანები, რომლებსაც განსხვავებული სიმართლის დანახვა არ შეუძლიათ და ფაქტებს შეფასებებისგან ვერ მიჯნავენ.

არ მიყვარს, როცა ჩემს თავზე სახარებას კითხულობენ. რამდენჯერ მითქვამს, ცეცხლით და მახვილით ვერავინ მომაქცევს-მეთქი, მაგრამ არ მიჯერებენ.

არ მიყვარს უპასუხისმგებლო ადამიანები. როდესაც ჩემგან ვირივით შრომას მოითხოვენ და თვითონ თითის გაძრევის შემდეგ ერთ საათს ისვენებენ, ვცოფდები.

არ მიყვარს ”გუგლი” ტიპები. უამრავ ინფორმაციას რომ ფლობენ, მაგრამ რეალურად, აზრს აზრზე ვერ აბამენ. ინტელექტი ადამიანს გარკვეული უნარების გამოსამუშავებლად სჭირდება და არა სამარიაჟოდ. როდესაც კონკრეტულ სფეროში მარიაჟობენ, სურვილი მიჩნდება, მეც ვემარიაჟო.

არ მიყვარს, როცა მართალი უფროსი ან ჩემზე ხმამაღლა მყვირალა გამოდის. ასე საბჭოთა რუსეთში იქცეოდნენ.

არ მიყვარს, როცა ტყუილუბრალოდ მეკამათებიან. თუმცა ხშირად მეც ასე მომდის.

მეცოდებიან ის ადამიანები, რომლებიც ბუზს სპილოდ აქცევენ და ერთ შეცდომას ცხვირში მადენენ. ასეთები არარეალიზებული და უბრალოდ, ”ლუზერები” მგონია.

დღეს ჩემს მეგობარს სპექტაკლი აქვს სამეფო უბნის თეატრში. ჩემი მეორე მეგობარი კი პიესის ავტორი და კომპოზიტორია. ვერავინ და ვერაფერი გამიფუჭებს გუნებას, თუ ეს მე არ მინდა. როცა მძიმე დღეებს გამოვივლი ხოლმე, ვხვდები რომ უფრო გავძლიერდი. და ფეხებზე მკიდია ისეთი ადამიანები, რომლებიც არ მიყვარს.

next post:))

როცა მარწყვის შეიკს სვამ, გარეთ კი ახალი ნაწვიმარია და თან რადიო "სინდიკატს" უსმენ, უფრო მეტად გრძნობ, რომ გარეთ ზაფხულია.

არ გეგონოთ, ასეთ სულელურ და ბანალურ სტილზე გადავედი. უბრალოდ ვერაფრით ვიწყებ ახალ პოსტს. რაღაცებზე ვფიქრობდი დღეს, ავტობუსშიც და მერე გზაშიც. პირველ რიგში იმაზე, რომ ადამიანები უფრო მეტად კეთილგანწყობილები მაშინ ხდებიან, როცა მათ შვილებზე ელაპარაკები. მით უმეტეს, როცა აქებ. რაც არ უნდა უკარება და მკაცრი იყოს, სახე უნათდებათ ხოლმე, როცა ბავშვებზე იწყებ ლაპარაკს. 

დღეს დავადგინე, რომ სიკვდილის იმიტომ კი არ მეშინია, რომ არ ვიცი მერე რა მომელის, იმიტომ რომ ტკივილის მეშინია. შესაბამისად, ყველა ფობია, რომელიც აქამდე მეგონა, რომ სიკვდილის შიშამდე მიდიოდა, ახლა ვხვდები, რომ სიკვდილიდან ტკივილის შიშზე გადადის. ტკივილის შიში კი ალბათ უფრო ადვილი დასამარცხებელია, ვიდრე _ სიკვდილის. 

არადა, საერთოდ არ ვარ სიკვდილზე ფიქრის ხასიათზე. დღეს მაგალითად, მგონია, რომ ჩემი ცხოვრება ფრაგმენტულია. განა ლოგიკური ჯაჭვით ვითარდება და ყველაფერი ერთმანეთთან ბუნებრივად დაკავშირებული ამბებია. არა. მე და ჩემი ცხოვრება ფრაგმენტებით ვართ ერთმანეთთან დაკავშირებული და ყველა ფრაგმენტში ჩემი ერთი კონკრეტული მე თამაშობს. 

ადრე განვიცდიდი, როდესაც ვამჩნევდი, რომ ყველა ადამიანთან სხვადასხვანაირი ვარ. ძირითადად კი ისეთი, როგორიც მათ სურთ რომ ვიყო. ამით არც დისკომფორტს განვიცდი. სულ მეგონა, რომ გამოუსწორებელი კონფორმისტი ვიყავი. ნელ–ნელა კი იმ დასკვნამდე მივდივარ, რომ ბევრნაირი ვარ და არა კონფორმისტი. 

თუმცა ამავე დროს მომწონს, რომ კანონმორჩილება მე თვითონ გამოვიმუშავე. არავის უსწავლებია. ჩემი ძმა ისევ ისე არღვევს კანონს ქუჩაში გადასვლისას, ყრის ნაგავს სადაც მოესურვება იქ და რა თქმა უნდა ავტობუსში ბილეთის აღებაზე თავს არ იწუხებს. მე იმიტომ ვარ ასეთი, რომ ბავშვობიდან ვერ ვიტან, როცა მასას მადარებენ. ყოველთვის მომქონდა თავი, რომ ალტერნატიულს ვაწვებოდი.:)) ამ ქვეყანაში კი კანონმორჩილება უფროა ალტერნატივშჩიკობა, ვიდრე კანონდარღვევა. ნეტავ იმ დროს მომასწრო, როდესაც სახელმწიფოს და სისტემის ჯინაზე დავარღვევ კანონს და ხალხი გამკიცხავს! დიდი სიამოვნებით ვირბენდი სანაპიროზე ტროტუარიდან ტროტუარზე. მერე ალბათ რომელიმე მანქანა გამიტანდა.

მაგრამ მე ხომ სიკვდილის აღარ მეშინია. თუ არ მეტკინებოდა, რა უჭირს, გავეტანე ეხლა... 

არა, სისულელეს ვამბობ. ღმერთი ალბათ ცაში ზის და მისმენს. ან სულაც ისეთივეა, როგორც სიზმარში ვნახე _ ჩემს სოფელში სამზარეულოში, დახეული ჯინსებით, ყავას და ბუტერბროდებს რომ მიირთმევდა. მერე თითი რომ დამიქნია და სიცილით რომ მითხრა, ხომ იცი, მე ვერაფერს გამომაპარებო. 

ნეტავ, მართლა ასეთი იყოს. 

იმედია ეს ქვეყანა ღვთის გმობის წინააღმდეგ კანონს არ შემოიღებს.

პრინციპში, რაც უნდათ ის უქნიათ. ბავშვობაში ვფიქრობდი ხოლმე, ნეტავ სულ ოცნებებში შეიძლებოდეს ცხოვრება და მარტო მაშინ ფხიზლდებოდე, როცა ჭამა მოგინდება მეთქი.

გავიზარდე და მივხვდი, რომ მთელი ჩემი ქვეყანა მინიმუმ 20 წელია, რაც ასე იქცევა. 

TGI Friday!

დრო არანაკლებ სწრაფად გადის შაბათ–კვირიდან შაბათ–კვირამდე, ვიდრე თვითონ შაბათიდან კვირამდე. :))

ამ კვირის ბოლო პრეზენტაციაც მოვიშორეთ, იეს! მე თვითონ კმაყოფილი ვარ. ერთი წერაც გვქონდა ამ კვირაში. კიდევ სტუმარიც კლასში, ჯანა ჯავახიშვილი. ბევრი ვილაპარაკეთ, ვიცინეთ, რაღაცებიც გავიგეთ. მოკლედ, საინტერესო შეხვედრა იყო.

ხვალ და ზეგ იმედია კარგი ამინდები იქნება. თორემ მზემ გამოანათა, ზაფხულის ტანსაცმელზე გადავედი და მეზიზღება ჩემი თავი თეთრი! ნუ თეთრი რა, ქათქათა არც არასდროს ვყოფილვარ, მაგრამ რა ჯობია კაი ზაგარს, უჰ! არც რუმიანა არ გჭირდება კაცს, (ნუ კაცს ნაკლებად მაგრამ ჰო) არც ტუში, არაფერი:)) 

ჰო კიდევ კვირას რაღაც კონცერტია, თან გავაშუქებთ, თან გავერთობით. ეთნოგრაფიულშია. მმმ, რამდენი ხანია არ ვყოფილვარ მანდ, არტ–გენის მერე. ოღონდ 2007 წლის არტ–გენის...

აუ როგორ მიყვარს პარასკევი საღამო! :)))

wonderful week-end

ნეტავ ყველა შაბათ–კვირა ასეთი კარგი მქონდეს.

პირველი და ყველაზე საოცარი ის იყო, რომ ორი დღე მზე აცხუნებდა! ისე სასიამოვნოდ, ისე თბილოდა, უკვე ნამდვილი ზაფხულია! 

მერე ის, რომ მე და ანი საყიდლებზე ვიყავით. ფეხსაცმელები ვიყიდეთ და კიდევ ათასი წვრილმანი. 

მერე დაღლილები სახლში მოვედით, თან მარწყვი და ნაყინი მოვიყოლეთ. ჰო, მანამდე დანიურში გავიარეთ და ორი დიდი ყავა ვიყიდე, ერთი მარცვლის, მეორე ჩვეულებრივი, ხსნადი. 

ჰოდა, სახლში დასიცხულებმა ჯერ ვჭამეთ, მერე ნაყინიანი მარწყვი და ცივი ყავა ნაყინით დავაყოლეთ! მმმმ, საოცრება იყო. მერე მე, ანიმ და დიტომ (ჩემი ძმა :P) მენეჯერი ვითამაშეთ. გახსოვთ ეგ თამაში? კამათელს რომ აგორებ, მანქანით რომ დადიხარ, აქციებს რომ ყიდულობ და ზედ კოტეჯებს და ოტელებს რომ დგამ! აუ რა მაგარი იყო, მაგრამ გავკოტრდი!:))))) ანის ოტელში მოვხვდი და თავფეხიანად გამფრცქვნა! მერე ჩემს ძმასთან მოვხვდი და ბანკის ვალი ავიღე. აესე ღარიბდებიან მდიდრები. აქედან დასკვნა: რა კარგია, რომ მდიდარი არ ვარ :D 

მერე ანი გამოვაცილე და გზაში ყველას ჩემს ახალ ფეხსაცმელებს ვახარბებდი. ფეისბუქზეც კი გამოვჭიმე, ბევრი ვიცინეთ:))). 

დღეს კიდევ მე, ანიმ, თეომ და მერიმ თიკოს პრეზენტაციისთვის ვიმეცადინეთ. განსაკუთრებით ფინალი უნდა გამოვიდეს ძაან კაი და რაღაცნაირი, ამაღელვებელი, ჩვენი გათვლებით:)) ვნახოთ რა გამოვა.

ვისეირნეთ კიდეც, სემიჩკაც ვიფურთხეთ. მერე საქანელაზეც გვინდოდა ქანაობა, მაგრამ ჯერ ერთი ბავშვების რიგი იდგა ისედაც, მეორეც _ გაწვიმდა. 

უჰ, ისეთი კარგი შაბათ_კვირა იყო. წინა შაბათ–კვირებზე ყოველთვის ვფიქრობდი ხოლმე, რომ ნეტა მალე გავიდეს თქო, მეჩქარებოდა ჯიპაში. ეხლა რატომღაც არა. კიდევ დიდი სიამოვნებით დავისვენებდი ორიოდე დღე. ძაან გადავიტვირთე და საშლად მეზარება სამსახური :((((( განსაკუთრებით რაც მზე გამოვიდა. საერთოდ არ ვარ მუშაობის ხასიათზე. :( :ჭრიჭინა: :))

* * *

უკვე დავიღალე ერთი და იმავეს ლაპარაკით. რომ არავითარ შემთხვევაში არ შეიძლება სიტყვის თავისუფლების შეზღუდვა, თუმცა არც მუდმივად კატათაგვობანას თამაშია სასურველი; რომ არ შეიძლება ერთმანეთის პროვოცირება და რომ განსხვავებულმა აზრებმა ერთმანეთის გვერდით მშვიდობიანად უნდა იარსებონ; რომ მთავარი პრობლემა უსაქმურობა და უწიგნურობაა, რომ არავის უნდა წიგნში ცალი თვალით მაინც ჩაიჭყიტოს, თვითონ გააკეთოს დასკვნები და არ ენდოს "ავტორიტეტებს"; რომ ავტორიტეტები, კუმირები და ბელადები მხოლოდ გაუნათლებელ მასას ჭირდება და არა განვითარებულ საზოგადოებას, რომ წინასაარჩევნო პერიოდში არც აღლუმზე მივარდნა და თითების ტრიალია საჭირო და არც ისევ და ისევ გამოწვევები და პროვოკაციები. მოკლედ რა... 

ძალიან გვიყვარს ეს თეატრი. სუყველას მსახიობობა უნდა ამ ქვეყანაში. ალბათ იმიტომ იქცევიან გამომწვევად, მერე იმიტომ ლაპარაკობენ მთელი დღეები და ღამეები და სხვისი ცხოვრების განხილვაში თავისი მარტო სიკვდილის წინ, ან მაქსიმუმ სიმთვრალეში სადღეგრძელოების დროს ახსენდებათ. 

დავიღალე ამ ყველაფრით. მესმის, რომ ჯერ ძალიან ადრეა და პროფესიონალობამდე და დაღლამდე კიდევ ბევრი მიკლია. მაგრამ დავიღალე ამ უმეცრებით. დღეს ქუჩაში მოვკარი ყური ერთი ქალი ეუბნებოდა მეორეს, "ვინცხას რაცხა წიგნი გამოუშვიაო..." :))) ჟურნალისტების ბრალიცაა, არც ერთ არხზე არ მოუყოლიათ ნამდვილი ამბავი, რა მოხდა, რატომ მოხდა, მარტო ჩხუბს და აყალმაყალს აშუქებენ... 

ჰოდა აღარ მინდა რა. არავის არ უნდა ნამდვილ ამბებში ბოლომდე გაერკვიოს, ბექგრაუნდი მოძებნოს. რატომ უნდა ვიჭყლიტო მე ტვინი ამ ქვეყნის გამო. არ უნდათ და მოკალი! ამ ხალხს ურჩევნია სულ ასე ურჩიოს ერთმანეთს საქმეები, თავიანთი გრძელი ცხვირებით ერთმანეთის ცხოვრება ქექონ, ამ ქვეყანაში ჟურნალისტიკა ტყუილად გადაყრილი ნერვები და ენერგიაა.

ჰოდა აღარ მინდა. სხვა ქვეყანაში მინდა ცხოვრება. სადაც სულ ცოტა მეტი შეგნება მაინც აქვთ. ეს ხალხი მაინც ვერაფერს შეიგნებს. ამ ხალხს ასეთი მძაფრი შეგრძნებებისა და ექსტრიმის გარეშე ცხოვრება არ შეუძლია. მე კიდე რობინზონ კრუზოსავით მარტო მინდა სადმე კუნძულზე მოხვედრა, პარასკევასთან ერთად.:)))) თუ გინდათ თქვენც წამოდით. ვინც მკითხულობთ, ან არ მკითხულობთ. სულ ერთია. 

our last summer:)

ზუსტად 5 წლის წინ, პირველ კურსზე როცა ვიყავი, თსუ–ს პირველ კორპუსში რომელიღაცა ჟურნალის ნომრის პრეზენტაცია ჩატარდა. იქ ჟურნალის რედაქტორებმა ილაპარაკეს, იკითხეს თავიანთი ლექსები. მერე ვიღაცები გამოვიდნენ და თავიანთი ჩანახატები წაიკითხეს დათუნიებზე, ვარდისფერ ბალიშებზე და ფანჯარასთან ჩაცუცქულ პატარა ბიჭებზე. მერე მე მივედი და ჩემი რაღაცა ჩანახატი წავიკითხე. ჩანახატს როგორც მახსოვს "ფიქრები ღამეში" ერქვა. ეს თემა ადრე ჩემმა ქართულის მასწავლებელმა მომცა. წესით რომანტიკოსების მიერ აღქმული მორიგი ტრაფარეტი უნდა დამეწერა. ვეცადე, ვეცადე და რაღაც სხვა გამოვიყვანე. ეხლა რომ ვკითხულობ, სისულელეები, მაგრამ საკმაოდ გულწრფელი.:)) 

ჰოდა ავედი და წავიკითხე. იქიდანვე მესმოდა ვიღაც მოხუცი ლექტორების თავის ქიცინი და "ნწუნწუნწუ"–ები. ჰოდა შიშისგან აკანკალებული ჩამოვედი კათედრიდან და დავჯექი ჩემს ადგილას. ჩემ მერე ვიღაც ორი ბიჭი გავიდა. ერთი მორისონს ჰგავდა. მეორემ თავისი ლექსის კითხვა დაიწყო. ვესროლოთ ერთმანეთს ვარდისფერი ბუშტებიო, ყვავილებიო, ვარდისფერ პლანეტას ვხედავო. ბოლოს რაღაც ლოზუნგი ისროლა და ესენიც დასხდნენ. მერე მოხუცი ლექტორები გამოვიდნენ და ირონიულად იქირქილეს რაღაცები.

ეს ბიჭები ორი წლის მერე გავიცანი. ერთი პერიოდი ძალიან მიყვარდა ორივე. ყველაზე კარგად ის ზაფხული მახსენდება. ჰოდა, ძალიან მინდა, რომ ამ ბიჭებსაც და ყველას, ვინც მაშინ ნინიასთან ვიკრიბებოდით, არასოდეს დაეკარგოს მაშინდელი განწყობა, ხასიათი, პროტესტის გრძნობა და გულწრფელობა. 

იცით, დღეს ჯიპაში ჰიპებზე ჰქონდათ ბავშვებს პრეზენტაცია და მე კიდე ჩვენი ზაფხული გამახსენდა. ძალიან ძალიან ძალიან მაგარი ზაფხული იყო.